15 พฤษภาคม 2550 06:46 น.
แก้ว กลางไพร
ฟังเสียงทุยพลอดพร่ำช้ำหนักหนา
เอี้ยงจากมาด้วยคิดผิดจิตหงอยเหงา
ด้วยคิดว่ากรงทองเป็นของเรา
เอี้ยงจึงเศร้าโศกาแสนจาบัณฑ์
ขอคืนกลับท้องถิ่นบินกลับทุ่ง
เอี้ยงขอมุ่งมาหาทุยคุยสุขสันต์
จะคลอคู่อยู่กับทุยพูดคุยกัน
ขอทุยนั้นอภัยด้วยช่วยเมตตา.
15 พฤษภาคม 2550 06:44 น.
แก้ว กลางไพร
ก่อนนี้เคยได้ยินเสียงเอี้ยงเจื้อยแจ้ว
ทุกวันแว่วส่งเสียงจ้าพาสดใส
เอี้ยงขี่หลังพูดคุยทุยเรื่อยไป
สุขยิ่งใหญ่เพราะเอี้ยงเลี้ยงทุยมา
แต่บัดนี้เอี้ยงจากไกลใจจึงเศร้า
ทุยเงียบเหงาเอี้ยงจากไกลใจห่วงหา
หรือว่าเอี้ยงอยู่ห้องโชว์โก้งามตา
ลืมท้องนาที่คลอคู่อยู่กับทุย.
14 พฤษภาคม 2550 22:43 น.
แก้ว กลางไพร
มองภาพถ่ายคราใดให้ใจหาย
จิตมิวายนั่งคิดตอนย้อนความหลัง
มองภาพถ่ายคราใดใจเศร้าจัง
น้ำตาหลั่งมีภาพไว้ไม่มีคน
ด้วยเขาจากเราไปไม่คืนกลับ
ร่างเขาลับหลับสนิทจิตหลุดพ้น
หลายปีที่เขาจากไปใจทุกข์ทน
น้ำตาหล่นถึงแต่เขาเศร้าเหลือเกิน .
14 พฤษภาคม 2550 22:40 น.
แก้ว กลางไพร
เห็นคนมามากมายมิวายคิด
ทั้งญาติมิตรพี่น้องมองเห็นหน้า
เห็นแขกเหลื่อมากมายทั้งหลายมา
มองเห็นหน้าพ่อแม่ยิ้มอย่างพิมพ์ใจ
ฉันขอเป็นเจ้าสาวราวครึ่งวัน
ต่อจากนั้นจะหนีหน้าหาหวั่นไหว
ถึงแม้รู้..พ่อแม่ช้ำ..ระกำใจ
แต่ฉันไม่ต่องานศพขอหลบมา.
14 พฤษภาคม 2550 22:38 น.
แก้ว กลางไพร
เรารักกันมาแต่ไหนใครใครรู้
เราหวังสู่ขอกันมิหวั่นไหว
แต่คำตอบของพ่อท้อดวงใจ
คือว่าไม่เมื่อเขาขอพ่อเดือดดัน
เราทำตามประเพณีนี้ทุกอย่าง
พ่อขัดขวางลูกถึงจึงคิดสั้น
ด้วยไม่อยากทำชั่วช้าอย่างว่านั้น
จึงคิดบั่นชีวิตตน..พ้นโลกมา.
หน้าส่วนตัว
710
