27 สิงหาคม 2548 15:11 น.
แก้ว พิทักษ์
...คิดถึงนักนะคนดี
ป่านนี้จะเหงาใจบ้างหรือเปล่า
คิดถึงนะ คิดถึงวันที่เรามีเรา
คิดถึงครั้งหยอกเย้าอยู่ด้วยกัน
คิดถึงครั้งจูงมือเธอแนบใกล้
คิดถึงคราวบอกความในใจของฉัน
คิดถึงความรัก ความเข้าใจ ความผูกพัน
กว่าวันจะผ่านวัน จนกลายเป็นเราสองคน
คิดถึงวันคืนที่ฉันแสนทุกข์ท้อ
คิดถึงวันที่ฉันทรมาน แสนสับสน
ยามนั้น วันฉันปวดร้าวเหลือทน
มีเธอเพียงหนึ่งคนที่เข้าใจ
คิดถึงนักนะคนดี
คิดถึงเธอที่สุดเลยรู้ไหม
คิดถึงนะ คิดถึงเธอแทบทุกลมหายใจ
คิดถึง เพราะรักเธอมากมาย นะคนดี...
18 สิงหาคม 2548 16:16 น.
แก้ว พิทักษ์
...อยากเห็นครุยสวมร่างเธออย่างคิด
เป็นบัณฑิตอนาคตงามสดใส
มีทั้งสิทธิ์และศักดิ์เป็นหลักชัย
และก้าวไกลบนทางทองของชีวี
...แต่ละครั้งย่างเท้าควรเฝ้าคิด
นำชีวิตให้ใกล้หลักแห่งศักดิ์ศรี
ใช้ปัญญาหาคุณงามสร้างความดี
เพื่ออยู่บนโลกนี้อย่างมีชัย
...เธอกำลังใกล้วันเป็นบัณฑิต
แววชีวิตปรากฎความสดใส
สำหรับฉันมันยังอยู่ห่างไกล
และอาจไร้แรงคว้ามาชื่นเชย
...เมื่อเดินทางมาถึงครึ่งทางแล้ว
ใกล้ดวงแก้วปริญญาอย่าชาเฉย
ความใฝ่ฝันจงกระจ่างเหมือนอย่างเคย
อย่าให้เลยเลือนระงับ...แล้วลับไป
...เริ่มต้นกว่าจะรุดถึงจุดหมาย
ดั่งเรือพายบนน้ำเชี่ยวเลาะเลี้ยวไหล
สิ้นมานะ...ละหวัง...ขาดตั้งใจ
เรือจะถึงฝั่งได้...อย่างไรมี
...วันใดครุยสวมร่างเธออย่างคิด
เป็นบัณฑิตมีหลักสมศักดิ์ศรี
ยืนสง่าบนถนนของคนดี
วันนั้น...เพื่อนคนนี้จักดีใจ...
"ดอกหญ้า ปาริชาติ"
17 สิงหาคม 2548 19:10 น.
แก้ว พิทักษ์
"...เจ็บนักนะใจเอย
ไม่คิดมาก่อนเลย...จะเจ็บช้ำปานนี้
ก่อน...เรารัก รักนัก รักเพียงเท่าชีวี
บัดนี้...เหลือเพียงรอยรักอันขมขื่น
...ก่อน...เธอบอก..ฉันเป็นดวงจิต
ฝากฝัน ฝากหวัง ฝากชีวิต..ใจสุดแจ่มชื่น
นับเวลาผ่านผัน...วันและคืน
รักที่มั่น...ว่ายั่งยืน...ยังเปลี่ยนไป
...เธอบอก...ฉันมันทึ่ม...กระทือซื่อเซ่อ
ไม่รู้ว่ามาเผลอรัก...อย่างไรได้
ที่ผ่านมาแล้ว...ก็ให้มันแล้วไป
จากนี้...ไม่มีฉันในหัวใจเธอ...จบกัน
...ช้ำเอย...สุดเจ็บชนชินชา
หัวใจด้านหนาจนเข้มแข็ง...ขบขัน
ผ่านแล้ว...จบแล้ว...แล้วกัน
เธอฉัน...ต่างคนต่างไป...ก็ดี..."
10 สิงหาคม 2548 11:24 น.
แก้ว พิทักษ์
...อยู่คนเดียวกับสับสน...อ้างว้าง
อยู่ลำพังกับความเงียบเหงา...ในใจ
อยู่ไปวันวัน...เมื่อฉันไม่มีใคร
อยู่กับหัวใจที่ปวดร้าว...และทรมาน
...ความรักเคยมี...ก็ไม่เห็น
ความชาเย็นที่เธอให้...ไม่หอมหวาน
ความทุกข์ทนและเจ็บปวด...นานแสนนาน
ความร้าวร้านทุกวันนี้...ล้วนเกิดแต่เธอ...
6 สิงหาคม 2548 13:08 น.
แก้ว พิทักษ์
...อาจเนิ่นนานผ่านวันอันปวดร้าว
แม้นซึมเศร้าเหงาหงอยในรอยฝัน
แม้ทุกข์ท้อจนเกินคำพร่ำรำพัน
แต่สักวันจักสมใจที่หมายปอง...
...หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต
เราลิขิตให้เป็นไป
หลายอย่างเป็นไปได้ดั่งใจ
แต่อีกมากมายก็ใช่จะเป็นเช่นหวัง
...ผิดหวังบ้างจะเป็นไร
หวังใหม่อีกทีก็ยังไม่เห็นจะสาย
ก็แค่ผิดหวังเท่านั้นเอง...ไม่เห็นตาย
สู้ต่อไปเดี๋ยวคงเป็นวันของเรา...สักวัน
...วาดหวังและใฝ่ฝัน
มุ่งมั่นแสวงหา
กายและใจร่วมไขว่คว้า
สักวัน...สมปรารถนา...แน่นอน...
...น้ำตาไม่อาจช่วยให้หายท้อแท้
การยอมแพ้และหลีกหนีไม่ใช่วิธีแก้ไข
ความท้อแท้แก้ด้วยความแข็งแกร่งแห่งหัวใจ
ปัญหาทุกอย่างก็แก้ได้ด้วยการขบคิดและกล้าเผชิญ
...หากเหนื่อยล้าจนเกินกำลังจะคิด
หยุดสักนิด พักใจเติมพลังแล้วต่อลุกเดิน
ก้าวไปอย่างมั่นคงและมุ่งมั่น
ใจเธอเท่านั้นที่อยู่เหนือสิ่งอื่นใด
...ทุกข์สุขตัวเธอเองกำหนดเองได้
หากเธอต้องการกำลังใจ มองหาคนข้างเคียง
ขอเพียงรอยยิ้มจากคนที่เธอรัก
ความฝันและหนทางยาวไกลของเธอ...ไม่อ้างว้างแน่นอน...
หน้าส่วนตัว
1117
