23 กันยายน 2550 21:26 น.
แนทตี้..
เจ้าหมูปิ้งเป็นเด็กชายวัยสองเดือนเศษ ลูกครึ่งสแปนิช สปิช + พุดเดิ้ล ( ตามข้อมูลที่พ่อแม่เดิมให้มา ) แต่หน้าตาผิวพรรณมันออกไปทางสปีสมากกว่าคือหน้าแหลมๆ ตากลมแป๋ว จมูกโด่ง ผิวสีขาวนวลเนียน ขนกายเรียบพลิ้วอ่อนนุ่ม ตัวอ้วนกลม หล่อล่ำ ดูมีชาติสถุล เอ้ย สกุลเชียวล่ะ พ่อแม่เดิมของมันออกปากยกให้เพราะเหตุผลอะไรไม่ยอมบอก ปิดปากเงียบทั้งคู่
นับจากนั้นมาเด็กชายหมูปิ้งก็เลยต้องย้ายนิวาสสถานจากตึกแถวใน กทม.มาอยู่ ตจว. อย่างจำใจ พร้อมด้วยสมบัติส่วนตัวเล็กๆน้อยๆ มี นมชง 1 กระป๋อง อาหารสำเร็จรูป 1 ถุง หมอนใบเล็กๆ 2 ใบ หมอนข้าง 1 ข้าง ผ้าห่ม 1 ผืน ถาดข้าว 1 ถาดแต่มี 2 หลุม คงสำหรับใส่ข้าว 1 หลุม นม 1 หลุม ( คิดว่างั้นนะ ) ช้อน 1 คัน แล้วก็ถ้วยเล็กๆสําหรับใส่น้ำ 1 ถ้วย แชมพูกันเห็บ 1 ขวด พร้อมด้วยไก่ย่างอีก 2 ไม้ ( พ่อแม่เดิมซื้อฝากไว้ให้มันเป็นเสบียงระหว่างเดินทาง )
แล้ววันเดินทางสู่ชนบทก็มาถึง เด็กชายหมูปิ้งโผล่หน้าออกมาจากรถพร้อมคนอุ้ม มีกล่องใส่สัมภาระส่วนตัว 2 กล่อง พวกเราจ้องตาเป๋งด้วยความตื่นเต้น เพราะวาดมโนภาพไว้เป็นดิบดี นับเวลาถอยหลังที่เค้าออกปากยกให้จนถึงวันนี้วันที่เจอตัวจริงของหมูปิ้งเสียที คิดว่าน่าตามันคงน่ารักสุดโด่งแน่ๆ แต่พอเห็นหน้าแหลมๆปากยื่นๆ ของมันทำเอาใจแป้วไปกว่าครึ่ง ถอนหายใจเฮือกๆ
เนี่ยน๊ะเจ้าหมูปิ้ง ? หน้าตาก็งั้นๆ บ้านๆ หน้าก็แหลม ขาก็กาง ปากก็ยื่น เดินส่ายยังกะนักเลงประจำซอย แต่ดูมีสง่าราศี ท่าทางกวนๆเอาเรื่องเชียวแหละ
วันแรกๆเจ้าหมูปิ้งคงยังไม่ชินกับสถานที่ใหม่ มันมุดเข้าไปตั้งหลักอยู่ ใต้โต๊ะ กวาดสายตาไปมาอย่างงงๆ ประเมินสถานการณ์ไม่ถูกว่าปิ้งมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี้ย ใครสักคนลองยื่นมือเข้าไปเชื้อเชิญให้มันออกมามันก็แสดงความไม่ไว้ใจอย่างออกนอกหน้า ส่งเสียงขู่อยู่ในลำคอ เก็บตัวเงียบ ไม่ยอมคบค้าสมาคมกับหมาหน้าไหนทั้งนั้น ( เอ ทะแม่งๆวุ้ย ) สองวันต่อมามันคงเริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าโดนพ่อแม่เดิมเฉดหัวมาแน่แล้ว ( โถ เจ้าหมูปิ้ง คิดว่าพ่อแม่ส่งให้มาทัศนศึกษาเรอะ ) มันเริ่มปลงตกปรับตัวเองได้เดินไปทักทายทำความรู้จักกะคนนั้นคนนี้ หมาตัวนั้นตัวนี้ ใครไม่คบด้วยก็ไปนั่งจ้องหน้าเค้าทำตาเศร้าๆ กรอกตาล้อเลียน หมั่นไส้ใครก็เล่นทีเผลอกัดหางแล้วก็วิ่งหนี ชอบคิดว่าเตียงนอนเป็นสนามเด็กเล่นขึ้นไปกระโดดโลดเต้น ตีลังกา 3 ตลบแล้วก็กลิ้งลงจากเตียงอย่างสวยงาม กินก็เก่งเด๋วหิวเด๋วหิว โมโหก็ร้าย ต้มน้ำชงนมให้มันช้านิดช้าหน่อย มันเห่าด่าโขมงโฉงเฉง เตะจานข้าวกระเด็นไปติดฝาบ้าน นั่งกัดก้นคนเลี้ยงจึ๊กๆจนไม่มีสมาธิจะชงนม ต้องไปซื้อนมกล่องมาให้มันกินแทนจะได้ทันใจวัยสะรุ่น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นถึงแม้นิสัยมันจะไม่ค่อยดีนัก แต่พฤติกรรมก็น่ารักน่าชัง โกรธมันไม่ลงหรอกทั้งที่ในใจแค้นแสนแค้น.Q_Q
พ่อบอกว่า กำลังเล็งหาวัดที่เหมาะ ๆ กะว่าจะให้มันไปอยู่วัดสักพรรษาเผื่อนิสัยจะดีขึ้น
1 ปีผ่านไป ( ไวเหมือนกันนะ ) เด็กชายหมูปิ้งกลายสภาพเป็นหนุ่มหล่อ ผิวขาวเนียนละเอียดละออ ขนกายฟูฟ่องพองไปทั้งตัว ตากลมแป๋วแหว๋วใสซื่อ ขี้อ้อน ตัวอวบอ้วนน่ากอด แม้ว่าหน้าตาจะมอมแมมไปบ้าง ( ตามประสาเด็กชนบทอ่ะนะ ) แต่มองยังไงมันก็หล่ออยู่ดี คลับคล้ายสเตฟาน ซึ่งก็คือชื่อจริงของมัน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแม้อายุของมันจะ 1 ขวบเข้าไปแล้ว เจ้าหมูปิ้งก็ยังหาภริยาไม่ได้ ทั้งที่หล่อปานนี้ ไม่ไช่ว่าหล่อเลือกได้หรอกนะ แต่ไม่มีมาให้เลือกตะหาก เพราะสาวๆแถวบ้านฉันน้อยมากๆ แถมยังเล่นตัวเป็นไฟ ชอบหนุ่มโรแมนติก ช่างเอาอกเอาใจ นิสัยดี มีความอ่อนโยน ( ฐานะและหน้าตาไม่เกี่ยง ) แต่ไอ้เจ้าหมูหวานของฉันเนี่ยมันเถื่อนจะตาย ชอบสาวตัวไหนก็เข้าไปกระโดนล๊อคคอลากเข้าป่าเอาดื้อๆ สาวๆเกลียดมันกันทั้งบาง
ปมด้อยข้อนี้ทำให้มันน่าสงสารมากโดยเฉพาะตอนหน้าผสมพันธุ์มันจะตะกายข้างฝาจนพวกฉันแทบไม่ต้องนอน ฉันเลยกะว่าถ้าเข้ากรุงเมื่อไร จะไปเมียงๆมองๆ หาซื้อเมียหน้าตาสวยๆ น่ารักที่สวนจตุจักรให้มันสักตัว
สรุป***
ก็ขอยืมพื้นที่ตรงนี้ประกาศหาเมียให้เจ้าหมูปิ้งนะคะ คิดซะว่าสงสารหนุ่มน้อยกำพร้าเมีย หน้าตาฐานะไม่เกี่ยงขอให้รักจริงและยอมรับข้อบกพร่องของมันได้ ถ้ายินดียกให้ จับใส่กล่องส่งไปรษณีย์มาเลยค่ะ ^_^
ประวัติส่วนตั๊ว ส่วนตัว
ชื่อจริง : สเตฟาน
ชื่อจีน : ฉี่เฉี่ยวหัว
ชื่อเล่น : หมูปิ้ง
อายุ : 1 ขวบ 2 เดือน
สถานะ : โสดสนิท ใครๆก็ส่ายหน้า
หน้าตา : หล่อ
อุปนิสัย : เซอร์ๆ ซ๊กม๊ก ขี้อ้อน น่ารัก
อาหารโปรด : ไก่ย่าง ๕ ดาว ถ้าไม่มีเอาแบบรถเข็นที่ขายกะส้มตำก็ได้
สมาชิกในบ้าน พ่อ แม่ พี่สาวจำใจ 2 คน พี่สาวบุญธรรม 1 ตัว ชื่อว่านมเปรี้ยว หมูปิ้งเป็นลูกชายตัวสุดท้อง
อาชีพ : เกาะมารดากะพี่สาว รับประทานไปวันๆ
ทรัพย์สิน : คอนโด 1 หลังตั้งอยู่หน้าบ้านของมารดา ปัจจุบันใช้เป็นที่พักอาศัย บัญชีเงินสด 120 บาท ( ได้ตอนตรุษจีน ฝากไว้ที่พี่สาว )
15 พฤษภาคม 2549 22:00 น.
แนทตี้..
โลกของเธอ...เขาว่ามันกลม
โลกของฉัน....มันก็กลม....ไม่ต่างกัน
โลกของเธอ...หมุนรอบตัวเอง...อยู่ทุกวัน
โลกของฉัน....ก็ทำอย่างนั้น...อยู่ทุกคืน
โลกของเธอ....มีสองเวลา...ในหนึ่งวัน
โลกของฉัน....ก็แบบเดียวกัน...ไม่เป็นอื่น
โลกของเธอ...คือหนึ่งกลางวัน...กับหนึ่งกลางคืน
โลกของฉัน....ก็ยืนพื้น...ด้วยวันและคืนเช่นกัน
โลกของเธอ....ห่างดวงอาทิตย์...อีกตั้งไกล
โลกของฉัน...หากอยากจะไป...ก็คงแค่ฝัน
โลกของเธอ...ยังมองเห็นความเป็นไป...ของดวงจันทร์
โลกของฉัน...ก็เคยได้ยินเรื่องเล่าจากที่นั่น...เป็นบางที
โลกของเธอ....มีเรื่องให้ทำมากมาย
โลกของฉัน....ก็คล้าย ๆ จะต้องทำในแบบนี้
โลกของเธอ...สิ่งที่ตามหา...ยังคงต้องมี
โลกของฉันในวันนี้....ก็ยังคงเดินทางต่อไป
เหมือนโลกของเรา...ไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน
ทุกเรื่องราวในโลกนั้น...เป็นเช่นเดียวกัน...มาตั้งแต่ไหน
เรื่องเดียวที่อาจไม่เหมือนกัน
คือโลกของฉัน...มีเธออยู่ที่นั่น...มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
เรื่องเดียวที่อาจจะต่างไป
แค่ไม่รู้ว่าจะมีฉันอยู่บ้างไหม...ในโลกของเธอ...
19 พฤศจิกายน 2548 21:22 น.
แนทตี้..
นั่งอ่านหนังสืออยู่ดีๆ
ก็เริ่มปล่อยใจ
....
ใจอยู่นิ่งๆ
ปล่อยไปในแนวดิ่ง
ความเร็วต้นเท่าไหร่?
ใจอยู่ต่างกัน
ออกเดินไม่พร้อมกัน
กว่าใจจะพบกัน
ใช้เวลาเท่าไหร่?
ใจหนึ่งอยู่สูง
อีกใจอยู่ต่ำ
ใจที่อยู่ต่ำ
จะพบใจสูงได้ไหม?
/ลองใช้สูตรคิดดู
1. v = u+gt ใช้เมื่อไม่สนใจ s
2. s = [v+u]/2 t ใช้เมื่อไม่สนใจ a
3. s= ut + 1/2gtt ใช้เมื่อไม่สนใจ v
4. vv = uu + 2as ใช้เมื่อไม่สนใจ t
....
ไม่มีสูตรไหนเลยที่ไม่สนใจ u
แสดงว่า u ต้องน่าสนใจ
....
ทุกสูตรสนใจ u
ทุกคนสนใจ u
Everybody like U ไม่เว้นแม้แต่ I
25 ตุลาคม 2548 21:57 น.
แนทตี้..
กลิ่นสาบสาวโชยเคล้าลมหนาวแรกกระทบจมูก 'เถ้าแก่เฮง' วานิชม่ายที่อุตส่าห์ตามมาทวงหนี้ค่าปุ๋ย ค่ายา ถึงชานเรือน 'พ่อคำ และแม่ทองสร้อย' กระดูกสันหลังของชาติที่กำลังอับจนหนทาง
"อาส้อย...ลื้อม่ายล่ายส่งหลอกมา 3 เดืองแล้ว ลื้อจาว่ายางงาย" เถ้าแก่เฮง เอ่ยทวง
"โถ..เถ้าแก่ชั้นจะเอาที่ไหนมาส่งดอกให้ล่ะ ดูสิตอนแล้งก็แห้งเป็นทะเลทราย ตอนหน้าน้ำก็ท่วมจนมิดหัว มิดหู ข้าวนาปี นาปรัง ที่หว่านที่ดำเอาไว้ก็ตายเรียบ ชั้นจะเอากรอกหม้อลงไปยังไม่มีเลย" แม่สร้อยประนมมือท่วมหัวขอความเห็นใจ
"อาลายวะ...เป็งชาวนายังต้องซื้อข้าวกิง ลื้อม่ายต้องมาอ้าง งวกนี้ถ้าลื้อม่ายส่งหลอก อั๊วจายึกที่นาของลื้อ" เถ้าแก่เฮงยื่นคำขาด
"โธ่ เถ้าแก่ ชั้นเป็นหนี้เถ้าแก่แค่ 2 หมื่นจะมายึดที่นากันเชียวรึ เอ..รึว่าจะให้ชั้น ประกาศเป็นบุคคลล้มละลาย แล้วชักดาบไม่จ่ายหนี้ แบบที่หลวงท่านแนะดีมั้ยล่ะเถ้าแก่" แม่สร้อยเจรจาประนอมหนี้
"เฮ้ย...ม่ายล่ายลื้อเลือกเอาถ้าม่ายให้อั๊วยึกที่นา ก็ต้องส่งลูกสาวลื้อมาขักหลอก ม่ายงั้งอั๊วเลียกโปลิกมาจับเข้าตาราง"
ข้อเสนอของเถ้าแก่เฮงทำเอาแม่สร้อยน้ำตาตก เพราะถ้าไม่ส่ง 'เตือนใจ' ลูกสาวที่กำลังแตกเนื้อสาวเพียงคนเดียวให้ ที่นาที่เป็นรากของครอบครัวที่ส่งต่อกันมาหลายรุ่น คงตกเป็นของเถ้าแก่หน้าเลือดแน่ๆ
"เตือนใจมันยังเด็กนะเถ้าแก่ ดูแลมันดีๆ ด้วย" แม่สร้อยสั่งเสียทั้งน้ำตา
"เออ...อั๊วม่ายเอาอีไปขายหลอก แล้วเหล็กๆ แบบนี้อั๊วก็ม่ายทำอาลายแน่ๆ ปูเหลียวอีไปฟ้องปาวีณา ลื้อม่ายต้องห่วงน่า" แล้วเถ้าแก่ก็ขึ้นปิกอัพจากไป
เตือนใจเด็กสาวชาวนาจึงต้องไปอยู่กับเถ้าแก่เฮงในฐานะคนรับใช้ที่ร้านขายอุปกรณ์การเกษตรของเถ้าแก่เฮงในตลาดตั้งแต่บัดนั้น
ความที่เตือนใจเป็นคนขยัน ฉลาด สะอาด ไม่ช่างพูด เธอจึงคอยดูแลเถ้าแก่เฮง ทั้งช่วยงาน ทำกับข้าว ซักผ้า ดูแลบ้านประหนึ่งโดนผีเรือนเข้าสิง
เมื่อเห็นเธอดีจนน่าใจหายขนาดนี้เถ้าแก่เฮงก็ดีตอบ โดยส่งให้เธอเรียน กศน.จนอ่านออกเขียนได้ เผื่อว่าถ้าแกเป็นอะไรไปเตือนใจจะได้ดูแลกิจการแทน เพราะแกก็ตัวคนเดียว แถมเป็นหมัน เมียก็มาด่วนตายไปเสียก่อน แกเลยคิดฝากอนาคตไว้กับเตือนใจ
ในที่สุดเถ้าแก่เฮงเลยไปสู่ขอเตือนใจกับพ่อคำและแม่สร้อย แต่ก็มิวายค้ากำไรเกินควร เพราะในขันหมากมีแค่ใบสัญญากู้ยืมที่ทำไว้กับพ่อคำแม่สร้อยเท่านั้น
"น่า...ถ้าลื้อยกลูกสาวให้อั๊ว ที่ลื้อติกอั๊วอยู่ 2 หมึ่ง ก็เป็งอังยกเลิก"
จากนั้นเป็นต้นมา แม่สร้อยก็เปลี่ยนสถานะจากลูกหนี้ กลายมาเป็นแม่ยายเถ้าแก่เฮงหน้าเลือดในบัดดล
เตือนใจก็เปลี่ยนสภาพจากลูกจ้าง กลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยเช่นกัน...
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเกษตรกรทั้งหลายหันมายึดแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง และใช้วิธีเกษตรอินทรีย์เพาะปลูก กิจการร้านปุ๋ยของเถ้าแก่เฮงจึงเจ๊งไม่เป็นท่า
พอร้านเจ๊งเถ้าแก่เฮงก็ได้แต่นั่งเก๊กซิมไปวันๆ แกหมดกำลังใจจะทำอะไรทั้งสิ้น ครั้นจะไปขาย 'กิฟฟาลีน' ตามอย่างโฆษณาก็คงลำบาก ด้วยความที่แกพูดทีไรหมาในปากออกมาวิ่งเพ่นพ่านทุกที
เมื่อเตือนใจเห็นสามีนั่งจมกองทุกข์อับจนหนทาง เธอจึงเสนอเถ้าแก่เฮงว่า
"ทำไมเฮียไม่ขายของที่คนต้องใช้ทุกวันล่ะ...อย่าง 'รองเท้า' น่ะ ใครๆ ก็ต้องใส่ ยกเว้นพระตอนบิณฑบาต
เถ้าแก่เฮงดีดนิ้วเปาะ แล้วรีบเปิดร้านรองเท้าทันที ขึ้นป้ายใหญ่โตว่า 'ร้านเกือกเฮง เฮง ซื้อ 1 แถม 1' ปรากฏว่า แค่ชั่วโมงแรกชาวบ้านก็แห่กันมาซื้อรองเท้าเสียจนของเกือบหมด เพราะทุกคนหวังของแถม แต่เถ้าแก่เฮงก็ไม่แถมตามสัญญา จนในที่สุดชาวบ้านไปฟ้อง สคบ.ว่าเถ้าแก่หลอกลวงผู้บริโภค พอเจ้าหน้าที่มาตรวจสอบ เถ้าแก่แกก็เถียงว่าไม่ได้หลอก แกแถมจริงๆ
"อ้าว...ก็พวกนั้ง ซื้อลองเท้าข้างซ้าย อั๊วก็แถมข้างขวา นี่งายซื้อ 1 แถม 1"
ในที่สุดร้านเกือกเฮงเฮงก็โดนสั่งปิดเพราะความฉลาดแกมโกงของเถ้าแก่เฮง แต่เตือนใจก็ให้กำลังใจว่า ขายอย่างอื่นที่คนจำเป็นต้องใช้ก็ได้มีตั้งเยอะ เถ้าแก่ก็โพล่งขึ้นมาว่า
"ลี...งั้งอั๊วจาทำเหล้าขายลื้อคิกลูอาเตืองใจ คงไทยเนี่ยเวลาลีจาย อีก็ฉลองล่วยกาง 'เจี๊ยะจิ้ว' พอกุ้มจายก็ 'เจี๊ยะจิ้ว' เสียจายมีไคตายอีก็ 'เจี๊ยะจิ้ว' กังอีก"
"อูยไม่ดีหรอกเฮียขายเหล้าน่ะมันมอมเมาผู้คน มันบาปนะเฮีย เอางี้สิเปิดโรงงานผ้าอนามัยดีกว่า ผู้หญิงเนี่ยยังไงก็ต้องใช้ ไม่ว่าจะแผ่นดินไหว น้ำท่วม สึนามิ ก็ห้ามผู้หญิงไม่ให้มีประจำเดือนไม่ได้" เตือนใจไขอาชีพ
"ไอ้หยา...จาให้อั๊วขาย 'โกเต๊ก' ม่ายอาวล่วยหลอกมังม่ายเป็งมงคง" เถ้าแก่ปฏิเสธ
"อ้าว...ถ้าอยากเป็นมงคลเฮียก็เปิดโรงงานธูปสิ ใครๆ ก็ใช้ธูป ดูสิทั้งไหว้พระ ขอหวย แก้บน ทรงเจ้า เข้าผีใช้ได้ทั้งงานบุญ งานบาปเลยนะเฮีย" เตือนใจชี้ช่อง
"แหม...ไอ้ลีมังก็ลีอยู่นา แต่ทำธูปน่ะมังกำไลน้อย แล้วอั๊วว่าตองนี้คงมังห่างวัก ม่ายว่ายพะกังเท่าไหล่ ไอ้เณรแอก็โลงจับ ม่ายมีคงไช้ธูปเท่าไหล่หลอกน่า"
เถ้าแก่เฮงอ่านตลาดได้ขาดตามประสาพ่อค้าหน้าเลือด...แล้วความคิดเลวๆ ก็พุ่งขึ้นมาในหัว
"ลู้แล้วๆ อั๊วจาขายอาวุก กำไลลีแน่นอง ยิ่งทุกวังนี้คงมังโลภ จายล้าย เอะอะก็ฆ่ากัง ถ้าขายอาวุกลับลองอั๊วต้องลวยมั่กๆ กว่าแต่ก่องจิงๆ"
"อืม..ม์...ดีเหมือนกัน ถ้าเฮียขาดอาวุธ ชั้นก็จะเปิดร้านขาย 'โลงศพ' เพราะยังไงคนเราเกิดมาต้องตายกันทุกคน ไม่รู้มันจะกอบโกยอยากได้ อยากมีกันไปถึงไหน"
แล้วเตือนใจก็เก็บข้าวของแต่งชุดขาวออกจากบ้านเถ้าแก่เฮงไปบวชชี ทุกวันนี้เธอได้แต่สวดภาวนาให้โลกนี้มีสันติสุข ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ตราบใดที่มนุษย์ยังคงเป็นมนุษย์เช่นนี้...
by กรุงเทพธุรกิจ
post ...natty
20 ธันวาคม 2545 13:26 น.
แนทตี้..
เจ้าหมูอ้วนกับกะปุกจากฉันไปแล้วจริงจริง..ในคืนที่ดาวเต็มฟ้า
แต่นําตาเปื้อนดวงตาและสองแก้มของคนที่รักมัน เหตุเศร้าสลดเกิดขึ้นจากเหตุสุดวิสัยและความประมาทแท้แท้เลย เป็นเหตุการณที่เกิดขึ้นซํ้าซ้อนอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเองเลยจริงๆ นับตั้งแต่หลายเดือนก่อนที่ฉันได้รับเอาเจ้าหมีพุดและเจ้าเสือโคร่งสองพี่น้องที่เพิ่งหย่านมมาจากเพื่อนคนหนึ่ง แม้จะยังไม่คุ้นเคยกับมันมากนัก และเจ้าสองตัวนี้ก็แสนรู้และแสนดื้อได้อย่างน่ารักน่าชัง
จนกระทั่งเจ้าหมีพุดตัดสินใจอําลาโลกนี้ไปก่อน เหลือเพียงเจ้าเสือโคร่งให้ฉันไว้ดูต่างหน้าทําให้คลายความโศกเศร้าลงไปได้บ้าง เหตุการณ์ครั้งนั้นที่ฉันสูญเสียเจ้าหมีพุดไปก็เป็นเช่นเหตุการณ์นี้ไม่มีผิดเพี้ยนไปจากเดิมเลย รถคันเดิม คนขับคนเดิม สถานที่มันตายก็....ที่เดิม..และครั้งนั้นฉันสูญเสียเจ้าหมีพุดเพียงตัวเดียว..แต่ครั้งนี้...ภาพเจ้าหมูอ้วนกับเจ้ากะปุกนอนตายเคียงคู่กัน เลือดไหลออกทางปากและจมูก หน้าบิดเบี้ยวอย่างน่าสงสาร เจ้ากะปุกนอนตายคาที่ เพราะฉันเห็นมันแน่นิ่งไม่ไหวติงเลย แต่เจ้าหมูอ้วนนอนหายใจรวยริน แล้วก็ค่อยๆแผ่วลง แผ่วลง จนกระทั่งขาดหายไป ฉันนั่งปล่อยโฮอยู่ตรงนั้นเอง ลูบคลําเนื้อตัวที่อ่อนปวกเปียกของเจ้าสองตัวยุ่งอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง..มันจากไปแล้วจริงจริง
หมูอ้วนกับเจ้ากะปุกเป็นสุนัขตัวผู้และตัวเมียที่มีอยู่กันสองตัวพี่น้อง...แม่ชื่อเจ้าดําเนียน สุนัขคู่บุญของที่บ้านฉันเอง..เราอยู่มาด้วยกันนานมากแล้ว ส่วนพ่อมันเป็นหมาเพื่อนบ้านที่ฉันไม่เคยเห็นหน้า พอมารู้อีกที เจ้าดําเนียนก็ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที ฉันสู้อุตส่าห์เฝ้าแอบดูมันตั้งแต่วันแรกที่มันลืมตาดูโลก จับอาบนํ้า จับเห็บบี้หมัด สระขน หยอกล้อและนั่งอมยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้ง ที่เห็นหน้าบ้องแบ๊ว แววตากลมโตใสซื่อ แถมยังมีวงสีดํารอบดวงตาเหมือนใส่แว่นอีกด้วย เวลาเดินก็ยักย้ายส่ายก้นอย่างน่าตลก จนฉันกับแม่อดที่จะนั่งหัวเราะมันไม่ได้ นี่เอง...คือที่มาของชื่อเจ้าสองตัวยุ่งของฉัน
แม่ฉันเองก็รักเจ้าสองตัวนี้มาก แม่บอกว่าใครจะมาขอก็จะไม่ยอมให้เด็ดขาด มันจะต้องอยู่เป็นเพื่อนกับเราตลอดไป จนกระทั่งแก่ตายไปเอง แต่มันก็อยู่ไม่ถึงวันนั้น นับตั้งแต่วันที่มันลืมตาดูโลก จนกระทั่งวันนี้ 1 เดือนเศษเท่านั้นเองดวงตาสองคู่นั้นที่ฉันคุ้นเคย....ก็ปิดลงและทิ้งฉันไปเสียแล้ว
ฉันไม่คิดเลยพี่น้องที่เกิดวันเดียวกันทําไมฟ้าเล่นตลกกลั่นแกล้งให้ต้องมาตายวันเดียวกันด้วยนะ...แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ไม่สมควรโทษฟ้าหรอก
วันนั้นฉันกับน้องชายไปธุระด้วยกันตั้งแต่ช่วงบ่าย ปกติฉันจะเกี่ยงให้น้องชายขับรถนอกเสียจากไม่มีใครจริงๆฉันจึงจะขับเอง ทั้งที่เราก็ไม่มีใบขับขี่ทั้งคู่ เพราะไม่เคยขับไปไหนไกลๆจึงละเลย เกี่ยงวันแล้ววันเล่า เพราะความขี้เกียจของพวกเรา เรากลับมาตอน 22.30 น. เมื่อรถจอดหน้าบ้านฉันก็เปิดประตูก้าวเท้าลงจากรถเข้าบ้านก่อนที่น้องชาย จะขับเลยเข้าไปจอดในโรงรถ และแล้วคําพูดที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน และไม่อยากได้ยินเลยได้เกิดขึ้น เมื่อน้องชายวัย 18 เดินทําหน้าตาตื่น เข้ามาบอกว่า รถคงทับโดนเจ้าหมูอ้วนและเจ้ากะปุกเข้าให้แล้ว ฉันเข่าทรุด ไม่อยากจะเชื่อเลย เราประมาทกันอีกแล้ว นับตั้งแต่วันที่สูญเสียเจ้าหมีพุดจากเหตุการณ์เดียวกันฉันก็สัญญากับตัวเองว่าเหตุการณ์แบบบี้จะไม่เกิดขึ้นอีก แต่แล้ว.....
ฉันขุดหลุมฝังเจ้าหมูอ้วนและเจ้ากะปุกด้วยนํ้าตา ตอนเวลา 24.00 น ภาพเจ้าตัวอ้วนสองตัวนอนคู่เคียงกันอยู่ก้นหลุม...ทําให้ฉันร้องไห้หนักขึ้นไปอีกแม้กระทั่งอาบนํ้า ก่อนนอน นอนแล้วยังขึ้นมานั่งร้องไห้ต่ออีก.. เพราะข่มตานอนไม่หลับจริงๆ..ภาพนั้นติดตาอยู่ตลอดเวลา.. ฟ้าไม่น่ากลั่นแกล้งฉันแบบนี้เลย...ฉันก็พาลโทษฟ้าอีกแล้ว ฉันโกรธตัวเอง โกรธน้อง โกรธเวลาตอนนี้เสียจริง...
หลับให้สบายนะหมูอ้วน & กะปุก
19/ 12 /45
( 24.30 )น.
แนทตี้
หน้าส่วนตัว
1212
