6 กันยายน 2552 00:26 น.
แพรพี
มีเรื่องเล่าบ้านเช่ากับบ้านหรู
สองบ้านดูห่างชั้นต่างศักดิ์ศรี
พูดกันน้อยไม่ค่อยมองกันดี
แต่แปลกที่มีลูกสาวถูกคอกัน
เด็กสองคนเรียนด้วยกันวัยไล่เลี่ย
เล่นนัวเนียหยอกล้ออยู่สุขสันต์
เด็กบ้านรวยเรียนเก่งล่ารางวัล
เด็กบ้านเช่าเรียนเอามันส์ไม่สนใจ
ป๊ากับม้าห้ามลูกสาวไปเกลือกกลั้ว
เล่นจนตัวมอมแมมไม่แจ่มใส
เด็กบ้านจนมันหยาบคายอย่าเข้าไป
จงห่างไกลเชื่อพ่อแม่เถอะลูกเอย
ฝั่งบ้านจนนอนเคี้ยวถั่วดูละคร
เรื่องสั่งสอนก็ว่าลูกข้าเอ๋ย
เป็นคนดีอย่าขี้โกงคนอื่นเลย
ใครเยาะเย้ยช่างหัวมันอย่าไปแคร์
จะอย่างไรเด็กทั้งสองก็ยังคบ
เด็กบ้านจนเรียนไม่จบตามกระแส
กรรมนำพาเพราะยากจนคนเหลียวแล
เพื่อนบ้านรวยได้แต่ร้องไห้ตาม
ผ่านนานไปหลายปีเพื่อนห่างเหิน
ต่างทางเดินไม่ติดต่อเลิกไถ่ถาม
สาวบ้านจนเลือกไปเป็นนางกาม
พ่อแม่ก็สุดตามแก้ด้วยยากจน
สาวบ้านรวยเรียนดีเกรดสี่จุด
แรงไม่หยุดพ่อแม่ชมเร่งฝึกฝน
หน้าตาสวยมีแฟนหนุ่มหน้ามน
ล้วนผู้คนชื่นชมนิยมกัน
แต่ภายในรวดร้าวแสนเศร้าสร้อย
แฟนหนุ่มคอยนอกใจไปจากฉัน
ต้องข่มใจอ่านหนังสือสอบให้ทัน
ทุกทุกวันกลืนน้ำตาหน้าโคมไฟ
เพื่อนสาวหนึ่งระเริงไฟในร้านเหล้า
เธอกลั้วเคล้าฝรั่งหื่นยื่นเงินใส่
แม้ดูชั่วถูกดูแคลนสักเพียงไร
เงินที่ได้ก็ส่งไปให้มารดา
สาวบ้านจนคนงามทำหน้าที่
ค่ำคืนนี้ฉันต้องได้กว่าพันห้า
เดินไปเห็นสาวโดนรุมอยู่กับตา
อ่าวอีห่าหมาหมู่เดี๋ยวเจอกัน
กระโดดใส่แบบจีจ้าดื้อสวยดุ
ศอกทะลุสองเต้าประทุมถัน
มาอีกสองเจอส้นสูงไปตามกัน
สาวบ้านจนพลันไปดูผู้โดนรุม
ระลึกได้ทันทีนี่เพื่อนฉัน
เด็กเรียนเก่งอันท่าทีดีสุขุม
ไยมีเรื่องจนต้องถูกรุกรุม
คงไม่พ้นเรื่องแย่งหนุ่มตามธรรมเนียม
พอถามไถ่ก็ได้ความตามที่คิด
สาวนิสิตโดนรุมตบเพราะความเหนียม
ยังโชคดีมีฉันช่วยไม่งั้นเตรียม
หน้ากรอบเกรียมเจอน้ำกรดนางศัตรู
ไปแล้วนะเพื่อนรักนี่เบอร์โทร
สาวบ้านจนโอ่อ่าขึ้นรถเบ๊นซ์หรู
สาวคนเก่งกลับบ้านเศร้าน้ำตาพรู
กลับไปดูตำราเหมือนทุกวัน
อยู่มานานสาวบ้านรวยปวดหัวหนัก
เธอเริ่มทักทายฟ้าดูเฟื่องฝัน
เธอเพ้อเจ้ออยู่คนเดียวทุกคืนวัน
บ้างเงียบงันบ้างหัวเราะไม่ยอมนอน
เธอเริ่มแปลกข้าวไม่กินน้ำไม่อาบ
เธอก้มกราบไปทั่วดูหลอกหลอน
พ่อแม่จึงไม่อาจจะนิ่งนอน
จึงหามคอนเธอไปโรงพยาบาล
สาวบ้านจนทราบความจากแม่พ่อ
ไม่รั้งรอรีบไปด้วยสงสาร
พอไปถึงเธอรู้สึกร้าวราน
นี่หรือคือการตอบแทนของความดี
เพื่อนฉันเป็นคนดีไม่เคยชั่ว
ไม่เคยมั่วเพศให้ไร้ศักดิ์ศรี
สาวบ้านจนน้ำตาร่วงห่วงเพื่อนดี
สาวเพื่อนซี้นั่งบ้าใบ้ไร้ความคุย
สาวบ้านจนคนค้ากามกราบป๊าม้า
หนูขอลาไปตามทางที่ถ่มถุย
ไม่อาจเดินตามทางงามที่ถากกรุย
ขอมุ่งลุยทางทรามตามครรลอง
ฟังให้ดีบ้านรวยใช่บ้านสำเร็จ
เลี้ยงลูกอย่างสุดเด็ดไม่เป็นสอง
ท้ายเป็นบ้าไม่อาจได้สมใจปอง
สุดท้ายต้องเศร้าซมจมความจริง
ฝ่ายบ้านจนเลี้ยงลูกตามกำลังมี
ส่งลูกเรียนตามหน้าที่ไม่ทอดทิ้ง
แต่ไม่อาจส่งเรียนจบด้วยจนจริง
แม่ลูกหญิงก็ปล่อยตัวกลั้วกามา
เราไม่อาจตัดสินทุกสิ่งสรรพ
ดีอาจกลับเป็นชั่วได้ใครรู้หนา
ขาวกลับดำดำกลับขาวกรรมนำพา
อนิจจากลายเป็นเทาดูเศร้าใจ
1 กันยายน 2552 23:36 น.
แพรพี
วันนี้คือวันซวยของชีวิต
วันหงุดหงิดติดขัดชวนโมโห
ตื่นไปเรียนรถติดเป็นกิโล
ไปถึงโถ่ ครูไม่อยู่ สุดจะเซ็ง
เพื่อนก็ดีดี๊ดีไม่โทรบอก
เลยได้ตอกใส่กันอยู่โฉงเฉง
ไปซื้อข้าวอ่าวอีนั่นอย่านักเลง
อย่ามาเก่งแซงแถวเดี๋ยวตบเท
ตอนบ่ายๆไม่มีเรียนเลยไปเขต
หวังจะเสร็จธุระที่ถมเถ
เจ้าหน้าที่ก็หน้าบูดเดี๋ยวมีเฮ
ถึงคิวเจ๊เอกสารลืมเอามา
ฉันอยากกรี๊ดปรี๊ดแตกไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้มีแนวโน้มจะเป็นบ้า
กลับมาหอสลบเหมือดเหนื่อยกายา
ตื่นขึ้นมาหน้าโทรมไม่สวยเลย...เฮ่อ
31 สิงหาคม 2552 19:39 น.
แพรพี
วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์
โรงเรียนปิดเป็นลู่ทางสว่างไสว
ฉันกับน้องจะรีบร้อยพวงมาลัย
เพื่อเอาไปขายที่แยกไฟแดง
เสียงเอ็ดอึงตึงตังแต่คืนก่อน
ข่มตานอนน้ำตาไหลใต้ราวแสง
ไฟทางด่วนลอดผ่านซี่กำแพง
พ่อกับแม่ต่างรุนแรงทะเลาะกัน
ตื่นเช้าขึ้นรถเมล์ไปปากคลอง
เราพี่น้องซื้อดอกไม้ขมีขมัน
กลับมาร้อยใส่กล่องโฟมอยู่ทั้งวัน
ตอนเย็นพร้อมจูงมือกันออกเดินทาง
ถึงสี่แยกจัดของจัดดอกไม้
เดินเร่ขายผ่านสายตาที่ถากถาง
น้องตัวเล็กนอนเฝ้ากล่องอยู่ริมทาง
ฉันวิ่งบ้างเดินบ้างแข่งไฟแดง
เพื่อนนั่งฉ่ำเก๋งมีแอร์กับแม่พ่อ
เขาไม่ขอทักทายบ่ายหน้าแขยง
ฉันเดินเศร้าเข้าเกาะกลางหลบรถแรง
หนุ่มสาวเมาขับรถแซงแข่งเสียงดัง
ขายใกล้หมดมะลิสดกลายเป็นเหี่ยว
ไฟแดงเขียวก็ถี่ขึ้นชวนหมดหวัง
เดินจนเหนื่อยเมื่อยขาหมดกำลัง
น้องก็นั่งคอยข้างทางกลางราตรี
ท่าไม่ดีไอ้ขี้กาวมาใกล้น้อง
ฉันจึงต้องรีบเก็บของพาน้องหนี
ยิ้มบอกน้องได้เงินเยอะดูนี่ซี
น้องบ้อแบ้อวดซี่ฟันอย่างชื่นชม
น้องเป็นใบ้แต่ใจไม่เคยแพ้
ถ้าฉันจะอ่อนแอคงไม่สม
เดินจูงมือกลับกับน้องอยู่เกลียวกลม
เงยหน้าชมฟ้างามตามทางรถไฟ
พอให้ลืมทุกข์โศกที่จนหนัก
พอหลบลี้จากปลักตมที่ถมใส่
ถึงพ่อแม่ทะเลาะกันจะเป็นไร
ฉันจะขายพวงมาลัยให้เลิกจน
แนวรถไฟทอดผ่านบ้านหลังน้อย
บ้านที่คอยคุ้มฉันไว้ใต้ฟ้าฝน
ที่เขาว่าแหล่งสลัมของคนจน
ดูมืดมนซอมซ่อต่อสายตา
เช้าต่อมาพาน้องไปศึกษาภัณฑ์
เล่มน้อยนั้นที่ชั้นฝันเป็นนักหนา
เงินก้อนนี้ที่หาได้จะแลกมา
พจนานุกรมไทยใช้เล่าเรียน
28 สิงหาคม 2552 03:15 น.
แพรพี
ยังมีเมืองเลื่องชื่อในกาลก่อน
มีบิดรครองเมืองรุ่งเรืองแสน
มีอำมาตย์ซ้ายขวาเฝ้าดินแดน
ช่วยให้แผ่นดินงามนามเลื่องลือ
อำมาตย์หนึ่งกรำศึกไม่ย่นย่อ
เก่งการหมอดูแลราษฎร์ชนนับถือ
ว่างงานศึกจับยาหาเครื่องมือ
รักษาจนสุดฝีมือไม่เก็บเงิน
ยังงานสอนสร้างคนบนแผ่นดิน
ให้รู้จักทำกินอย่าขวยเขิน
จงรู้จักแบ่งปันเมื่อมีเกิน
จงดำเนินชีวิตอยู่อย่างเพียงพอ
อีกอำมาตย์ดูแลราชวังสง่า
คอยตรวจตราถ้วนถี่ที่สึกหรอ
คอยซ่อมแซมแต่งปรุละเอียดลออ
คอยเฝ้ารอปรนนิบัติพระบิดา
ราชพิธีมีคราวใดคอยออกสั่ง
เฝ้าระวังมิให้ได้น้อยหน้า
ทั้งเคี่ยวเข็ญนางในใช้ศักดา
จงบันดาลงานออกมาให้เกรียงไกร
เมื่อถึงคราวสืบตำแหน่งแห่งแผ่นดิน
พ่อแผ่นดินเรียกอำมาตย์อยู่หนไหน
อำมาตย์เมืองเข้าเฝ้าอย่างว่องไว
อำมาตย์ไพรพัวพันศึกลำบากตน
เจ็ดทิวาราตรีก็ผ่านคล้อย
อีกอำมาตย์ก็ค่อยมาฝ่าแดดฝน
การถามการณ์จึงเริ่มในบัดดล
เจ้าแผ่นดินถามเหตุผลที่สมควร
อำมาตย์วังตั้งคอแล้วตอบมั่น
ตัวของฉันแต่งวังและแต่งสวน
ราชพิธีริ้วธงแลขบวน
ทุกสิ่งล้วนงามล้ำเลื่องลือไกล
ข้านี่แหละสมควรขึ้นครองราชย์
เพื่อประกาศว่าชาติเรายังผ่องใส
ความเจริญโอ่อ่าจะแผ่ไป
สู่ดินแดนป่าไพรไกลทมิฬ
พระพ่อผินมาหาอีกอำมาตย์
จงประกาศความของเจ้าเพื่อทรัพย์สิน
เพื่อตำแหน่งยิ่งใหญ่ในแผ่นดิน
อำมาตย์ศึกคิดสิ้นจึงตอบมา
ข้ารบราฆ่าฟันมามากแล้ว
พระพ่อแก้วเพียงใฝ่ถวิลหา
ผู้จะขึ้นครองบัลลังก์เป็นราชา
อันตัวข้าไม่หมายจะแย่งชิง
เพราะหมายใจจะช่วยชนที่ทุกข์ยาก
ที่ลำบากร้อนใจกายดั่งไฟผิง
ทั้งข้าศึกรุมเร้าเข้าแย่งชิง
ไม่อาจทิ้งการป่าที่ข้าดู
แม้นมงกุฏที่สวมใส่ก็ไร้ค่า
มีบังลังก์วังราชาที่สวยหรู
ราษฎร์ยังเจ็บยังร้อนไร้คนดู
ไม่อาจอยู่อย่างโอ่อ่าในวังงาม
พระราชาจึงหัวเราะอย่างชอบใจ
ว่านี่ไงเจ้าแผ่นดินที่เฝ้าถาม
เจ้าจงครองราชย์เลิศให้ลือนาม
คงถึงยามข้าพักผ่อนหย่อนกายใจ
อำมาตย์วังนั่งอึ้งถึงความตรัส
แล้ววิ่งลัดออกจากโถงไปร้องไห้
ออกไปเห็นพลจุดพลุคนดีใจ
จึงหลบไปในห้องนอนก่อนเศร้าซม
เสร็จพิธีราชาภิเษกแล้ว
อำมาตย์แก้วเป็นราชาสง่าสม
วางมงกุฏหยิบดาบอันแหลมคม
ควบอาชาเกลียวกลมสู้ศัตรูภัย
25 สิงหาคม 2552 22:17 น.
แพรพี
นั่งฟังข่าวการประหารนักโทษชาย
เป็นผู้ร้ายค้ายาให้เสพสม
เป็นภัยร้ายดึงชาติสู่ปลักตม
เยาวชนโง่งมเพราะติดยา
ลูกทั้งหลายชายหญิงทิ้งครอบครัว
ไปเมามัวแม่พ่อทุกข์หนักหนา
ขโมยเงินขายตัวแลกเงินตรา
เพื่อแลกมาซึ่งยาเสพจนมึนเมา
ผู้คุมจูงตรวนเข้าแดนประหาร
ให้สั่งจานปรานโปรดดั่งใจเขา
อาหารวางน่ากินอยู่ไม่เบา
บอกไม่เอากินไม่ลงคงเข้าใจ
ขอบุหรี่สักมวนให้ลืมทุกข์
ที่มันจุกแน่นหนักไม่แจ่มใส
ถามตัวเองกูกินข้าวไปทำไม
กินเข้าไปก็ตายเปล่าให้เปลืองจริง
ผู้คุมยื่นนาทีทองครั้งสุดท้าย
จะต่อสายให้คุยกับลูกหญิง
จึงบอกลูกว่าพ่อรักหนูจริงจริง
หนูอย่าทิ้งการเรียนจงเพียรเอา
แล้วเปลี่ยนไปคุยกับแม่ที่เศร้าสร้อย
แม่เฝ้าคอยส่งข้าวน้ำให้กับเจ้า
คงวันนี้ที่เวรกรรมมานำเอา
กระชากเจ้าจากแม่ไปไม่กลับมา
นั่งน้ำตานองหน้าเขามาแล้ว
เดินพ้นแนวนักข่าวเข้าเคหา
รับความตายปลิดชีพโดนฉีดยา
วิญญาณลาโลกไปสู่โลกันต์
หน้าส่วนตัว
807
