25 ธันวาคม 2552 20:08 น.
แม่คะนิ้ง
ตรมตรอมตรึงติดตาตื้นตันจิต
สับสนสุดแสนซึมเศร้าเฝ้าโศกศัลย์
น้ำตาหลั่งทุกข์ท่วมท้นทนจาบัลย์
ทรุดกายพลันพร่ำรำพันในชะตา
แลเหลียวลับลาเล่ห์โลเล
ด้วยทุ่มเทรักโรยราเสน่หา
เหตุผลใดตัดหมดสิ้นคำสัญญา
กลางเวหาหยาดน้ำค้างยืนเดียวดาย
อยากจักฟังถ้อยคำสักครั้งหนึ่ง
ใยถึงลืมใจหนาวเหน็บมิรู้หาย
อุปสรรคมีมากมายสุดฝ่าได้
ให้ระทมชอกช้ำคำลิ้นลวง
ฝากแสงดาวพร่างพราวพรายระยิบ
สะท้อนจิตคำสัญญาอยากทวงถาม
พร้อมดวงจิตเคยผูกพันและแสนห่วง
ให้แหนหวงหม่นหมองตรอมฤดี
แลชลาลัยกระเซ็นไหลบนภูผา
นำสัญญาคำร่ำร้องล่องนที
ชลธารเรียบเรียงเคียงบทกวี
ร้อยลำนำฝากถ้อยคำผ่านครรไล
อยากให้เธอเก็บยิ้มเอามาฝาก
อย่าพลัดพรากให้ถดถอยน้อยเหลือใจ
เส้นสายใยเหมือนเคยทำกรรมใดไว้
นำชักให้ไร้อากาศขาดทางเดิน
มาบัดนี้เข้าใจในตัวเธอ
พรรณนาสุดสวาสดิ์ซึ่งหมางเมิน
นาวาล่มจมอัปปางแล้วทางเดิน
รุ่งรางสางกลางฤดีที่แสงดอย...
21 ธันวาคม 2552 19:53 น.
แม่คะนิ้ง
ลืม ลืม ลืมสามคำต้องท่องขึ้นใจ
เลือน เลือน เลือนเขาไปจากในใจฉัน
โล โล โล โล้ไปมาเปลี่ยนทุกวัน
เล เล เล เล่ห์ลวงลิ้นถ้าหลงลม
10 ธันวาคม 2552 19:04 น.
แม่คะนิ้ง
เหนื่อย.......แต่ยากที่จะบอก
เหนื่อย.........แต่ยากที่จะถอดถอน
เหนื่อย..........แต่มาระบายด้วยบทกลอน
เหนื่อย...........และท้อก็ต้องทนจนหนายเหนื่อย
8 ธันวาคม 2552 20:33 น.
แม่คะนิ้ง
ยกสองมือวันทาอภิวาท
ก้มลงกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทิศทั่วโลก
ขอให้เจ้าคนดีคลายทุกข์โศรก
พบแต่โชคกายหายป่วยช่วยชีวี
ในอุราสุดสงสารเจ้าเสียนัก
โอ้ลูกรักหัวอกแม่ช้ำทวี
สิ่งที่เกิดเตือนใจทุกนาที
วิกฤตนี้เสี้ยวเวลาผ่านเร็วจริง
ร่างกายนั้นแน่นิ่งสุดเคลื่อนไหว
อยู่แดนไกลรานร้าวรอนให้ประวิง
ขอให้รู้ส่งแรงใจใช่ทอดทิ้ง
ทำทุกสิ่งส่งผลบุญเกื้อหนุนกัน
แม้ครั้งหนึ่งมีบ้างทางวรรณะ
แต่ชนะด้วยความดีจึงใฝ่ฝัน
มาบัดนี้พึ่งรู้ใช่คู่กัน
อุบัตินั้นอุบัติเหตุสิ้นหนทาง
ยึดธรรมตั้งจิตอธิษฐาน
ใช่บนบานแต่มุ่งมั่นมิเคยห่าง
ขอแค่ทางเดินชีวิตสักนิดบ้าง
ปฏิหารย์มีจริงแลมีจริง
แสนสงสารแต่เจ้าเคยสูงส่ง
จะจบลงฤานี่หมดทุกสิ่ง
จิตสลายมลายดิ้นสิ้นก้านกิ่ง
ตอต้นไม้ไร้ใบเรียวเหี่ยวเฉาลง
ส่งผลบุญเกื้อหนุนกันนะ
หน้าส่วนตัว
906
