4 ตุลาคม 2547 14:40 น.
แว่นดอย
แม้เพียงฝันยังหวั่นไหวในรู้สึก
จากห้วงนึกถึงที่รักสม่ำเสมอ
แม้เพียงภาพจินตนาพาใจเพ้อ
อยากพบเจอเจ้าแววดาวพราวกมล
ยามคืนค่ำมองนภาดาราฉาย
ระยิบร่ายมนตร์เสน่ห์ในเวหน
ดั่งตาเจ้าพริ้มประกายชายมองตน
ช่างสุขล้นปริ่มรักประจักษ์ใจ
อันดวงใจที่หวังดีมิแปรเปลี่ยน
แม้กาลเวียนผันพาความหมองไหม้
กับความช้ำกล้ำกลืนขื่นฤทัย
ขอเก็บไว้ในรำลึกรู้สึกดี
แทนใจ...ในรักสม่ำเสมอ
ขอให้เธอประสบงามตามวิถี
จากทุกทุกปรารถนาบรรดามี
อันชื่นชมยินดีมิเลือนลืม
.............................................
24 กันยายน 2547 11:35 น.
แว่นดอย
..แค่รู้สึกว่ารักอยู่ที่ใด
ก็งดงามยิ่งใหญ่ในใจนี้
ไม่คิดข้ามถึงฝั่งฝันอันอยากมี
เพียงเท่านี้รู้สึกดีก็เพียงพอ
ไม่เคยถามถึงวันหนึ่งวันวันนั้น
ไม่เร่งถึงวันที่ที่ร้องขอ
เพียงสะกดจิตสกิดใจที่ไหวรอ
ไม่ให้ทุกข์สุขท้อทรมา
เมื่อได้รักก็จะรักภักดีมั่น
ไม่ไหวหวั่นไปกับแรงปรารถนา
รักจะยังงดงามทุกจินตนา
ขอบคุณโชคชะตาพาพบเธอ....
รักแสนรักภักดีมิมีเปลี่ยน..
แม้กาลเวียนผ่านผันมั่นเสมอ
ด้วยศรัทธาพรพรหมได้มาเจอ
ให้ใจเพ้อพร่ำหวนถึงแววดาว
แม้มองฟ้าไร้แสงชโลมจิต
ยามมืดมิดแห่งฤดูอันเหน็บหนาว
แม้ดวงใจที่เพียรหวังจักปวดร้าว
ทุกเรื่องราวในรักเรายังจดจำ
ยังคงยิ้มอิ่มงามกับเงาเงียบ
ในมุมเชียบห้วงหทัยของคืนค่ำ
ยังคงร่ำรินใจเป็นลำนำ
ร้อยถ้อยคำสัมพันธ์ถึงนวลนาง
ฝากสายลมหอบไปถึงน้องเจ้า
บทกวีคนเหงาเนาเคียงข้าง
ปลอบขวัญใจด้วยรักมิเคยจาง
มิร้างห่างจากกมลจนนิรันดร์
.................................
ทะเลสีน้ำเงิน
ยอดหญ้า
24 กันยายน 2547 11:29 น.
แว่นดอย
ณ ที่ซึ่งดวงตามีดวงดาว
สุกสกาวส่องกมลบนฟ้ากว้าง
ใจกวีนั่งนับดาวพราวพร่าง
ให้หวนคิดถึงเนื้อนางแม้ห่างไกล
เคยนอนเรียงเคียงคู่มองดูฟ้า
ท่ามกลางหมู่ดารากระจ่างใส
ระเรื่อยิ้มพริ้มแย้มสาวเจ้ายองใย
งามวิไลรัตติกาลนั้นจดจำ
แม้ยามนี้ดวงแสงฉายยังแสนรัก
เฝ้าเพียรภักดิ์คู่นภาในคืนค่ำ
แต่ตัวพี่กลับมีดวงใจช้ำ
และถ้อยคำกวีเหงาเคล้าอารมณ์
อารมณ์เปลี่ยวเดียวดายอันรู้สึก
จากส่วนลึกห้วงหทัยที่เข็ดขม
ข่มเก็บไว้ในกมลคนระทม
อย่างตรอมตรมจมใจด้วยรักเธอ
........................................
ทะเลสีน้ำเงิน
ยอดหญ้า
8 กันยายน 2547 00:32 น.
แว่นดอย
........เมื่อไหร่จะผ่านไปเสียที
กับวันนี้ที่ดูช่างอ้างว้าง
ในชีวิตอยู่ลำพังบนเส้นทาง
ความฝ้นพลันเลือนลางจากความจริง
ภาพความหวังห่างไกลจากที่หวั่ง
หมดกำลังไม่มีเหลือเผื่อทุกสิ่ง
สุดหทัยจักไขว่ขว้าการประวิง
เพราะนั่นยิ่งทำให้ช้ำกล้ำระทม
ถึงเวลาการยอมรับแม้ปวดร้าว
บางเรื่องราวและย่างก้าวอันขื่นขม
เจ็บเพียงใดหากเยื้อยื้อยิ่งตรอมตรม
เขาจักสมน้ำหน้าให้ใจไม่เจียม
ส่วนความรักจักเก็บไว้ในส่วนรัก
ที่แน่นหนักสลักมั่นอันเต็มเปี่ยม
ด้วยใจพังยังมิทันได้ตระเตรียม
เก็บบทเรียนไว้เสี้ยมสอนตอนรักซา
.............พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว
คงคลาดแคล้วจากใจที่ห่วงหา
คงไม่มีหรอกนะรอยน้ำตา
ให้เธอสาสมใจในกระทำ
เสียใจด้วยหากไม่เป็นดั่งคาดคิด
อย่างตั้งจิตตั้งใจกระหน่ำซ้ำ
อย่าสงสาร ! ไม่ต้องการแม้ถ้อยคำ
อันพึงพร่ำรำพันจำนรรจ์ลา
....................................................
6 กันยายน 2547 23:06 น.
แว่นดอย
มองจันทร์งามอาบแสงแรงกระจ่าง
ดังสรรค์สร้างนิมิตฝันอันหรรษา
ส่องสาดรับจับภาพทาบดวงตา
ทรงสง่าค่าควรชวนใจปอง
ไห้ถวิลกลิ่นสไบอาลัยเจ้า
นวลนงเยาว์เย้ายิ้มพริ้มแก้มสอง
อิ่มหทัยไอรักทุกหอห้อง
มอบไว้คล้องครองในฤดีกาล
ละเลียดถ้อยร้อยรสพจนารถ
ร่ายลินลาศศาสตร์อักษรอ้อนคำหวาน
ประกาศห้วงหฤทัยใฝ่สราญ
สื่อกลอนสารจารใจแด่เพ็ญจันทร์
ด้วยเพียรภักดิ์สมัครมั่นจำนรรจ์รัก
พิสุทธิ์ศักดิ์สมัครแน่มิแปรผัน
เสนาะเนื้อรจน์ลำนำคำประพันธ์
หลากเสกสรรนั้นเพียงเสี้ยวจากหนึ่งนัย
...............................................................
หน้าส่วนตัว
1631
