รอยอาลัย

แสนย์

เหมือนนกน้อยที่บินหลงฝูง ผ่านเข้ามาในสภาพแวดล้อมที่แปลกใหม่
ถวิลหาผู้คุ้นเคยท่ามราตรีมืดมิด เมื่อไหร่จะได้พบพาน
ตัวสั่นเทาท่ามกลางความมืด ไร้อ้อมกอดอันอบอุ่น ไร้อ้อมแขนที่ปกป้องภัย
สายตาเริ่มหริบหรี่พร่ามัว  คราบใสๆของหยาดน้ำตายังติดอยู่ข้างแก้ม
ร่างกายเริ่มชาแข็งไปทีละน้อย  ในความฝันคล้ายดั่งได้โบยบินกลับสู่ร่วงรัง และถิ่นกำเนิด

ตะวันทอแสงอีกแล้ว  สรรพชีวิตเริ่มต้นวันใหม่ด้วยความเริงร่า

เด็กเอ๋ย..เด็กน้อย..
วันใหม่ของเจ้าไม่มีอีกแล้ว.ร่างที่ทอดแน่นิ่ง..ลมหายใจที่โบยบินในยามค่ำคืน
หลับเสียเถิดเจ้า...หลับให้เป็นสุข..ขอให้เจ้าเข้าไปสู่ความฝันอันเป็นนิรันดร์

เมื่อไหร่สงครามจะสิ้นสุด....สงครามแห่งความยากจน..มีกี่ชีวิตบนโลกนี้ที่อดอยากหิวโหย..ที่ตายไปอย่างไร้คนเหลียวแล

เด็กเอ๋ย..รู้ไว้เถิด ใจของข้าจะโอบกอดเจ้าอย่างเป็นนิรันดร์..อยู่เคียงข้างเจ้า...เจ้ารอดู..สักวัน..จะต้องไม่มีคนที่ประสบชะตากรรมเช่นเจ้า....ข้าสัญญา..ข้าจะช่วยเหลือพวกเจ้า  พาพวกเจ้าให้พ้นจากทุกข์...ในทุกชาติภพที่ข้าเกิด..