17 มีนาคม 2549 22:15 น.
แสนแก้ว
นั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ กับใจเหงา ๆ
มีเพียงความว่างเปล่าอยู่ใกล้ ๆ
กวาดตามองรอบ ๆ ห้อง...เฮ้อเหงาใจ
ได้แต่ถามตัวเอง...ว่าฉันไม่ใคร...รึไงกัน
ทำไมต้องเหงาอยู่กับความโดดเดี่ยว
มีแต่ความเปล่าเปลี่ยว...ที่อยู่เคียงข้างฉัน
เบื่อกับความจำเจ...ซ้ำซากทุก ๆ วัน
ทำไมชีวิตของฉันถึงดูไม่มีค่าอะไร
ไม่เหมือนตอนที่ยังมีเธออยู่
แทบสะกดคำว่าหดหู่ไม่เป็นเลยรู้ไหม
โลกทั้งใบอบอวลด้วยความรักที่ล้นใจ
ต่างจากวันนี้มากมาย...ต่างเหลือเกิน
กินไม่ได้...นอนก็ไม่หลับ
นับจากวันที่เธอมาห่างเหิน
ตั้งแต่วันนั้น...ที่เราตัดสินใจต่างคนเดิน
ฉันก็ต้องเผชิญกับความหว้าเหว่เพียงลำพัง
เธอจะรู้สึกเหมือนฉันไหมนะ
ว่าชีวิตมันดูไร้ค่าสิ้นหวัง
เธอจะรู้ไหม...ว่าชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งต้องพัง
เพียงเพราะความไม่ยั้งใจ...ของใครบางคน
17 มีนาคม 2549 21:59 น.
แสนแก้ว
เธอบอก...ว่าเธอเชื่อในสิ่งที่เธอเห็น
เธอบอก...ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เลวร้าย
เธอบอก...ว่าหลายปีที่รักกันมา..เธอเสียดาย
เธอบอก...ว่าไม่ควรรักฉันมากมาย...เสียดายเวลา
เธอไม่เชื่อ...ในสิ่งที่ฉันพูด
เธอไม่ยอม...ให้ฉันได้พิสูจน์เพื่อแก้คำที่เธอกล่าวหา
เธอไม่รับฟัง...คำพูดของฉันที่เอ่ยมา
เธอคอยแต่จะว่า...ด่าฉันเหมือนหมูเหมือนหมา...ให้เจ็บใจ
ฉันผิดเหรอ...ที่ฉันรักเธอ
ฉันผิดเหรอ...ที่อยากจะรู้ว่าเธอไปไหน
ฉันผิดเหรอ...ที่อยากจะรู้ว่าเธอไปกับใคร
เธอลองเป็น...เหมือนฉันไหม...จะถูกทิ้งเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย
คนมันรัก...มันก็ต้องห่วง
คนมันหวง...มีเหรอจะทนอยู่เฉย ๆ
ไม่ได้ตั้งใจจะจับผิด...ไม่เคยคิดเลย
แค่ทวงสิทธิ์...คนคุ้นเคย...ไม่นึกเลยจะกลายเป็น ...คนระยำ...
17 มีนาคม 2549 21:21 น.
แสนแก้ว
เธอรู้จัก...กับใครคนนั้น
แค่เพียงไม่กี่วัน...เธอก็ทุ่มเทหัวใจให้
โดยไม่แคร์ว่าฉันคนนี้...จะรู้สึกยังไง
ไม่ยุติธรรมเลยรู้ไหม...เธอทำได้ยังไงกัน
ฉันทำใจไม่ได้เลย...ที่รัก
กับคนที่เพิ่งรู้จัก...เธอให้ความสำคัญมากกว่าฉัน
ยิ่งพอให้เธอเลือก...เธอกลับเลือกเขามาแทนที่กัน
หลายปีที่สู้บากบั่น...ฉันช่างไม่มีค่าอะไรเลย
15 มีนาคม 2549 16:13 น.
แสนแก้ว
เป็นไงหละ...ผู้หญิงเข้มแข็ง
เรี่ยวแรงแทบไม่มีเลยใช่ไหม
ร้องไห้เถอะ...ร้องให้สมกับที่เสียใจ
เผื่อว่าความรู้สึกร้าย ๆ จะได้ผ่านพ้นไปสักที
นี่นะเหรอ...ผู้หญิงเข้มแข็ง
ผู้หญิงแกร่งที่คอยปลอบใจคนนู้นคนนี้
สุดท้ายเมื่อถูกทิ้งก็ต้องมานอนร้องไห้อยู่ดี
ทำไม่ได้เหมือนปลอบคนอื่นทุกที...ไม่รู้ทำไม
คนที่ทำให้เราเจ็บเขาจะรู้ไหมนะ
ว่าเขาได้ทำร้ายเราไว้มากแค่ไหน
แม้จะลุกจากที่นอนก็ยังทำไม่ได้
แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปเพื่อใครกัน
10 มีนาคม 2549 22:30 น.
แสนแก้ว
กลอนบทนี้...คนที่แต่งใช้นามปากกาว่า จัสมิน และเป็นกลอนที่จำได้ขึ้นใจจริง ๆ เพราะมันเป็นบทกลอนที่ไพเราะ และฉันก็เคยคิดว่า ฉันอาจจะได้มอบกลอนบทนี้ให้กับใครสักคนที่ฉันรักเขามากมายแต่เขาก็ยังทำร้ายหัวใจของฉัน มีสิ่งเดียวจริง ๆ ที่ฉันอยากจะขอเขา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขาจะให้ฉันได้หรือเปล่า
รอให้ฉันตายก่อนได้ไหม
แล้วเธอจึงค่อยไปจากฉัน
อนุญาตให้เธอลืมความผูกพัน
ที่เคยมีให้กันจนหมดสิ้น
ไม่ต้องมีดอกไม้
มาวางไว้บนแท่นหิน
น้ำตาไม่ต้องรดริน
เมื่อวันที่ฉันสิ้นลมหายใจ
เพราะฉันอาจอยู่ในฟ้ากว้าง
ที่เปล่าว่างจนไม่รู้เธออยู่ไหน
ถึงน้ำตาเธอรินรดหมดหัวใจ
ฉันก็ยังเป็นได้เพียงธุลี
ขอเวลาที่เหลืออยู่จะได้ไหม
อย่าเพิ่งจากฉันไปในตอนนี้
หากถึงวันสุดท้ายที่ลมหายใจจะมี
ขอให้คนที่อยู่ตรงหน้าฉันนี้เป็นเธอ
***ขอบอกความรู้สึกของตัวเล็กทั้งหมดให้กับอ้วนรู้ผ่านกลอนบทนี้นะ***
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟแสนแก้ว
หน้าส่วนตัว
823
