28 กันยายน 2548 22:12 น.
แสบซ่า น่ารัก
หลังจากเลิกเรียน ระหว่างที่แนกำลังเดินกลับบ้านฉันรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามหลังมา แต่พอหันไปก็ไม่มีอะไร ฉันเลยตัดสินใจเดินต่อไปและรีบหนกลับไปอีกครั้งและหลับหูหลับตาปล่อยหมัดมั่วๆไปข้างหน้า กับสิ่งที่เห็นสิ่งแรกขณะฉันลืมตาคืดตาแซมลงไปนอนสลบอยู่ที่พื้น นึกในใจก็สะใจที่ได้แก้แค้นตานั่นนะ
มีต่อรอไว้แล้วนะ
28 กันยายน 2548 21:04 น.
แสบซ่า น่ารัก
แนะนำตัวก่อนนะ ฉันชื่อกุ้ง จ้า เพื่อนๆชอบเรียกฉันว่า ยัยเบ๊อะ จนตอนนี้แนกลายเปนที่จับตาของเพื่อนๆไปแล้วล่ะ วันนี้เป็นวันสอบของฉันซึ่งปีนี้ฉันก็อายุ12แล้วล่ะ คายแรกเป็นวิชาอังกฤษ ซึ่งยากพอสมควรเลย ระหว่างที่ฉันนั่นสอบอยู่นั้นฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ที่หัวของฉันและตอนนั้นเองแก็รู้ว่ามันคือดินนำมันก้อนโตซึ่งติดอยู่ที่ผมฉัน และด้วยความโมโหของฉัน จึงไม่เกรงใจใครทั้งสิ้น ตะโกนโพล่งขึ้นมาเลย "ใครปามาฟะ"ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ แต่ฉันดันหันไปเห็นตาบ้านั่นก็คือ แซม นั่นเอง กำลังขำขันกับการกระทำของตัวเอง ฉันจึงเดินเข่าไปกระชากเสื้อของนายนั่น และทันไดนั้นวินาทีที่สำคัญก็มาถึง ครูคุมสอบประจำห้องเดินเข้ามาหาเราสองคน และบีบหูพวกเราไปห้องพักครูทันที ขณะที่อยู่ที่ห้องพักครู ครูคุมสอบถามเรื่องต่างๆมาหลายคำถามมาแบบเครื่องโบอิ้ง747ยังเอาไม่อยู่เลย แต่เราสองคนก็ไม่ยอมตอบอะไร แต่สุดท้ายฉันก็เล่าเรื่องให้ครูฟังทั้งหมด แต่ตาแซมดันปฏิเสททุกข้อกล่าวหาและคนที่ผิดสุดท้ายก็ต้องเปงฉันคนนี้นั่นเอง และเราก็เดินออกมาจากห้องพักครูและเท่านั้นแหละฉันถึงกับเก็บ
อารมณ์ไว้ไม่อยู่ ตะคอกว่านายนั่นจนแห้วไปเลย และเราก็เข้าไปสอบกานต่อหลังเลิกเรียน....
ต้องติดตามกานดูนะคะว่าจาเปงยางไงต่อ
20 สิงหาคม 2548 17:01 น.
แสบซ่า น่ารัก
เคยคิดบ้างไหมว่าถ้าวันหนึ่งมีเพื่อนคนนึงที่เรารักมากได้จากเราไปด้วยความไม่เข้าใจกัน คุณจะรู่สึกอย่างไร เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นในตอนที่เราอยู่ป6
วันนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายสองโมงกว่าๆ ซึ่งเป็นวิชาลูกเสือที่ต้องเรียนด้วยกันทั้งหมด พอหมดคาบเรียนก็จะเป็นเวลาพักบ่ายของพวกเรา ฉันสังเกตุเห็นสิ่งปกติเกี่ยวกับเพื่อนคนนึงที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของฉันตอนนั้นฉันนั่งเล่นกับเพื่อนคนนึง ฉันจึงไม่ได้คิดอะไร พอได้สัญญาณอ่อนขึ้นห้องฉันก็ขึ่นไปกับเพื่อนอีกคน และก็ต้องตกใจว่า มีกระดาษโน๊ตอยู่ที่โต๊ะของฉัน พอได้เปิดอ่านดูก็เกิดอาการงงๆอย่างมากในกระดาษแผ่นนั้นเขียนว่า"ถ้าอยากได้หนังสือนิยายของแก ให้มาเอาที่ห้องของฉันภายในวันนี้ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน"และสิ่งที่ต้องตกใจมากกว่านั้นคือ"ทำไมแกต้องบอกพิม(นามสมมุติ)ด้วยเกี่ยวกับความลับที่ฉันบอกแก ทุเรศที่สุด"ตอนแรกฉันงงมากว่าใครเป็นคนเขียนแต่พอรู้ว่าคนที่เขียนเป็นเพื่อนรักของฉัน ฉันจึงเอากระดาษแผ่นนั้นไปให้เพื่อนอีกคนอ่าน พอเราตัดสินใจกันได้ว่าจะไปเอานิยายที่ห้องของปอ(นามสมมุติ)แต่ก็ไม่ได้คืนมา ตอนนั้นฉันได้แต่คิดจะเอานิยายคืนมาให้ได้ และอยู่ดีๆนำใสๆก็ร่วงลงมาที่แก้มของฉันและคิดว่าเพื่อนที่คบมาตั้ง6ปีทำไมถึงทำกันได้ลงคอ(เพราะอีกอย่างฉันลืมบอกไปว่าเรามีปัญหากันก่อนหน้านี้)และก่อนที่ฉันจะเดินกลับมาปอก็บอกว่า"อย่าให้เรื่องนี่รู่ถึงอาจารย์เป็นอันขาด ไม่งั้นเธอเจอดีแน่" พอเดินกลับมาที่ห้องเรียนเพื่อนๆก็ต่างตกใจกันว่าทำไมอยู่ดีๆฉันถึงร้องให้ออกมาบังเอิญคาบสุดท้ายเป็นคาบครูประจำชั้นเข้าสอนพอดีครูจึงถามฉันว่า"ฉันร้องไห้ทำไม"ฉันไม่ได้ตอบเพื่อนของฉันที่รู้เรื่องจึงเล่าความจริงไห้ครูฟัง และครูก็เรียกปอกับเพื่อนมาคุย ตอนนั้นฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบหน้ากับปอเลย จนครูรู้ความจริงทั้งหมด และวันต่อมาฉันก็ได้รับโทรศัพย์จากปอ ปอพูดเหมือนกับไม่ได้มีอะไรเกิดขิ้นและสิ่งที่ปอพูดก็ค้อ"เราจบความเป็นเพื่อนของเราแค่นี้"และฉันก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
จากวันนั้นมาเราก็ไม่ได่พูดคุย หรือเผชิญหน้ากันปออีกเลย และความเป็นเพื่อนของเราตลอด6ปีเต็มก็จบลงแค่นั้นตลอกมา
หน้าส่วนตัว
960
