2 สิงหาคม 2552 10:16 น.
โดยคำ ลานเทวา
ล่วงเปลี่ยวภพ สบดาวหนาวพิลึก
ดาษดื่นดึก ระยับพร่างน้ำค้างหอม
นิรนามความคิดถึง ซึ่งสุกงอม
เร้นผ่านตรอมอันตราตรึง รำพึงรำพัน
ดังสิ้นไออบอุ่น ทารุณร้าว
สบตาดาว ลึกใจยิ่งไหวหวั่น
ต้อยต่ำข้าบัดสี ธุลีจันทร์
ดักดานเนิ่นนิรันดร์ เศษธุลี
เรไรเพรียก สายลมคลี่ห่มฟ้า
เหน็บหนาวแรมเอกา เคลื่อนวิถี
เดียวดายโลกปรารถนา ประดามี
ร่ายบรรเลงราตรี วเนจร
สุขคติ เถิดจอมขวัญ
โลกสิ้นแล้วความสำคัญ เมื่อวันก่อน
เหงาอ้างว้างเหล่านั้น จะบั่นทอน
ระเรื่อแรมแก้มอร ลับเลือนจาง
คล้ายคล้ายความถวิล ใกล้สิ้นจบ
มอดเชื้อกาลผ่านพบ ให้เหินห่าง
ปลดหัวใจเดียวดาย จากรายทาง
กว่าความเหงาจะเบาบาง เนิ่นทำใจ
โดยคำ ลานเทวา
2 สิงหาคม 2552 10:08 น.
โดยคำ ลานเทวา
ประพรมดื่นคืนพร่ำ ลำนำฝน
ยะเยียบหนแดโดย ความโหยหา
ความเงียบเหงาเจ้าได้ แต่ใดมา
เงียบแม้บทสนทนา จากภวังค์
ปาฏิหาริย์ ใดพานิทราเอ๋ย
ฝันจะเชยชื่นถวิล ยามรินหลั่ง
เรไรจักกล่อมแก้ว ให้แว่วดัง
เถิดเจ้าฟัง เสียงห่มระงมวาร
ผะแผ่วล่วงท่วงกระซิบ ดั่งทิพย์ถ้อย
พิสุทธิ์ร้อยเรียงคำ อันฉ่ำหวาน
ชะโลมรื่นบรรเลง เป็นเพลงกานท์
ขับกล่อมห้วงพิมาน สุราลัย
ตรึงจักรวาลว่ายเวิ้ง เสน่หา
แช่มชะม้ายชายตา ก็หวาดไหว
พิลาศแย้มรอยยิ้ม พิมพ์ประไพ
ประโลมใจปลอบปลุก ผู้ทุกข์ทน
อาณาจักร รักเจ้าคือเงาโลก
คอยบรรเทาเศร้าโศก ให้สิ้นหน
ดังหยาดทิพย์อันพร่างพราย แห่งสายชล
โอบอุ้มห้วงกมล ดาริกา
..
โดยคำ ลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1399
