3 ตุลาคม 2545 12:43 น.
โมโมจัง
รอยร้าวในหัวใจยังคงอยู่ภายใต้ร่างกาย
เหมือนเศษแก้วแตกกระจัดกระจายไปทั่วพื้น
ทำยังไงถึงจะกลับเป็นแก้วดังเดิม
อยากที่จะเป็นแก้วที่งดงามกว่าเมื่อก่อน
พร้อมกับความสดใสภายในตัว
อยากให้ผู้คนได้สัมผัสกับความร่าเริงนี้
คอยมองดูฉัน ว่าจะงดงามเพียงไร
จะทำได้ไหม แก้วที่แตกร้าวเต็มไปด้วยความทุกข์
จะกลับกลายเป็นความสุขที่โหยหามาตลอดเวลา
2 ตุลาคม 2545 16:24 น.
โมโมจัง
วันเวลาผันเปลี่ยนไปตามฤดูกาล
ไม่คอยใครแม้ความรู้สึกจะยังหลงเหลืออยู่
ในตอนนั้นแม้เขาจะมายืนอยู่ตรงหน้า
อยากจะกุมมือเธอไว้ไม่ให้จากไป
แต่กลับทำตามที่ต้องการไว้ไม่ได้
เพื่อตัวเธอ เธอเลือกเองที่จะจากไป
เลือกในที่ที่ไม่มีฉันยืนอยู่เคียงข้างกาย
จะทำอย่างไรให้ความรู้สึกในตอนนั้นหายไป
เพียงแค่เสี้ยวนาที สักครั้งที่อยากจะเจอ
จะให้ฉันรออีกสักกี่วันกี่เดือนหรือกี่ปี
ที่เธอจะกลับมาหาฉันดังเดิม
ถ้าเธอกลับมา แค่เพียงเธอเอื้อมมือออกมา
ฉันก็พร้อมที่จะไปกับเธอ.........................
2 ตุลาคม 2545 15:49 น.
โมโมจัง
สิ่งที่ท้อแท้ลืมมันซะ
สิ่งที่นำความหวังเอากลับมา
เพื่อที่จะได้ยืดเวลาให้อยู่ต่อไป
เพื่อที่จะได้กำลังใจจากบางสิ่ง
นำความมีชีวิตชีวาของเราคืนมา
นำรอยยิ้มที่เคยมีเก็บเอาไว้
แล้วทิ้งความทุกข์ระทมออกไป
ทิ้งลงไปกลับสายน้ำที่ไหลลงไป
ลงสู่เบื้องล่างของความเจ็บปวด
ให้มันค่อยๆจางเหือดหายไป
แล้วกลับมาสู่โลกที่เต็มไปด้วยความสุข.......ที่แท้จริง
2 ตุลาคม 2545 15:32 น.
โมโมจัง
มองดูดอกไม้ใบหญ้าพัดสะบัดไปมา
ดูท้องฟ้าสีครามยามอรุณพร้อมกับรอยยิ้ม
รอบๆเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน
ใบไม้ร่วงหล่นตามฤดูกาล ดอกไม้ผลิบานตามเวลา
เป็นเช่นนั้นเรื่อยมา ธรรมชาติสัตว์ใหญ่น้อย
ต่างยินดีปรีดากับธรรมชาติที่ถูกสร้างมา
ให้กับทุกคนที่ต้องการสิ่งเหล่านั้น
เพียงต้องการก็หาได้ เพียงย้อนกลับมาก็จะเจอ
สิ่งที่เรียกด้วยความสุขจะหันกลับมาต้อนรับเรา
2 ตุลาคม 2545 15:14 น.
โมโมจัง
จากกันวันนี้ แม้ห่างไกลกันก็ยังไปถึง
ความรู้สึกข้ามฝากข้ามทะเลส่งถึงเธอ
พร้อมกับคลื่นที่ซัดกระทบลงโขดหิน
มองดูท้องฟ้าดวงดาวยามราตรี
ส่งใจคิดถึงไปให้เธอ ส่งความรักที่ห่างไกล
ส่งมอบวันเวลาอันใกล้ที่จะได้อยู่ร่วมกัน
หน้าส่วนตัว
735
