23 กันยายน 2547 09:57 น.
ใจพเนจร
ความนุ่มนวลสามารถสยบความแกร่งกร้าว
ความอ่อนโยนสามารถพิชิตความเข้มแข็ง
ดาบเหล็กแม้กล้าแกร่ง
แต่กระทั่งสายน้ำยังตัดไม่ขาด
ลมเบาบางแม้อ่อนจาง
แต่สามารถสยบระลอกคลื่นที่เกรี้ยวกราด
23 กันยายน 2547 09:47 น.
ใจพเนจร
เรือที่จอดอยู่ในท่าจะปลอดภัยที่สุด
แต่เรือไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้จอดอยู่ในท่า
เธอจะพบความสวยงามของมหาสมุทรได้อย่างไร
หากเธอไม่กล้าพอที่จะออกไปไกลจากฝั่ง
สำหรับคนที่มีความอดทน
แม้ชั่วโมงที่ยากลำบากที่สุดก็ยาวนานเพียง 60 นาที
วันที่ยาวนานที่สุด
คือวันที่หัวใจของเธอไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ฉันเป็นคนมั่งมี ไม่ใช่เพราะฉันมีมากมาย
แต่เป็นเพราะว่าฉันมีมากพอ
เทียนที่นำไปจุดเทียนเล่มอื่น จะไม่สูญเสียความสว่างของตัวเอง
แต่จะทำให้ห้องสว่างไสวขึ้น
บางครั้ง เราอาจไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง
ฉะนั้น จึงไม่ควรตัดสินการกระทำของคนอื่น
ถ้ามองแต่ความผิดของคนอื่น เธอจะมีแต่ความเกลียด
ถ้ามองแต่ความดีของคนอื่น เธอจะมีแต่ความรัก
เมื่อมีความผิดพลาดเกิดขึ้น อย่ามัวคิดว่าใครเป็นคนทำ
แต่จงคิดว่าจะแก้ไขได้อย่างไร
เมื่อพบความผิดพลาด
ก็นับว่า ความผิดพลาดนั้นได้รับการแก้ไขไปแล้วส่วนหนึ่ง
หากเธอยอมรับประโยชน์จากแสงสว่าง และความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์
เธอต้องยอมรับผลของพายุของฝนฟ้าคะนองด้วย
ความสำเร็จ ขึ้นอยู่กับการกระทำ
ไม่ใช่การอธิษฐาน
21 กันยายน 2547 08:46 น.
ใจพเนจร
หยิบสีรุ้งเจ็ดสายละลายน้ำ
งามล้ำพู่กันใจป้ายปาดสี
เก็บความรักศรทัธาปรารถนาดี
แทนทุกสิ่งที่มีที่เป็นไป
ระบายสีฟ้าสวยกว่าฟ้า
แต่งแต้มดาวดาราสวยกว่าเห็น
เขียนทุ่งหญ้าโอนไหวสายน้ำเย็น
ฝูงปลาระเริงเล่น ณ ริมธาร
ช่วยหยุดโลกไว้ให้หน่อย
จะเขียนโลกใบน้อยให้อ่อนหวาน
โลกที่มีความหลังอลังการ
โลกที่ไม่ร้าวรานอย่างวันนี้..
21 กันยายน 2547 08:43 น.
ใจพเนจร
คนที่เดินทางไปถึงซึ่งจุดหมาย
ที่วาดไว้..
ย่อมมีจุดหมายใหม่ๆเกิดขึ้นในใจเสมอ
จากจุดหนึ่ง..ไปยังอีกจุดหนึ่ง
และจุดหนึ่ง..
แม้จะรู้ว่าระยะทางจุดหมาย..
ที่ไขว่คว้ายิ่งห่างไกลเท่าไหร่
ชีวิตก็ยิ่งสั้นลง
แต่เราก็มีจุดหมายอยู่ในใจเสมอ
เพื่อชีวิตจะได้ไม่เลื่อนลอย
21 กันยายน 2547 08:38 น.
ใจพเนจร
ดาว..ที่สุกสกาวกลางฟ้าไกล
ส่องประกายความหวัง..อยู่กลางผืนฟ้า
ให้คนโหยหา ที่จะหยิบไขว่คว้า...
เอามาเก็บในหัวใจ..
ทาง..ไปสู่ดวงดาวไกลแสนไกล..
ไม่ได้โรยดอกไม้..ต้องฝ่าฟันด้วยใจ
ปวดร้าว...เพียงไหน..ทน..แต่เพียงรู้ไว้อยู่..
ว่า..
สองมือและใจอันมั่นคง..
นั่นคือ.ทรนงยิ่งภูผา..
ที่หยัดยืนมั่นคง..ไม่หวั่นไหวในโชคชะตา
ให้มาชี้ทางที่ก้าวเดิน.
ให้มาชี้ทางที่จะเดินสู่..ดาวดวงที่ใจมันต้องการ..
ไม่ยอมให้ใครกำหนดเดิน..
ไม่ยอมให้ใครขีดเส้นทาง...
ดวงดาวของใครต้องคว้าเอง...
หน้าส่วนตัว
1313
