13 พฤษภาคม 2550 05:12 น.
ไผ่ดำ
เราชาวดิน อยู่ด้วยกัน อย่างมีสุข
มีคนปลุก เธอลุก มา"สู้โว้ย"
เป็นตัวแทน ยกน้ำหนัก รักจึงโรย
ใจแห้งโหย วันที่ มีเหรียญมา
เธอเปลี่ยนไป หลายอย่าง ทั้งหน้าที่
จึงลืมพี่ แยกออก ไม่คบหา
ฉันจึงเหลือ ความเศร้า กับน้ำตา
ที่ยังมา เป็นเพื่อนฉัน วันเหงาใจ
เธอมีเงิน ศักดิ์ศรี ที่สูงส่ง
เราก็คง อยู่กับดิน สิ้นสดใส
นี่น่ะหรือ เรียกว่ารัก สลักใจ
ทรัพย์สินใหญ่ เกินกว่า คำว่ารัก
เธอได้เหรียญ รางวัล ฉันยิ่งเศร้า
เพราะสองเรา ต้องแยกกัน ฉันอกหัก
คนทั่วไป ชื่นชมเธอ เพ้อยิ่งนัก
เพราะฉันรัก ฉันจึงหลีก ปลีกตัวมา
ปรับใจได้ แล้วฉัน ในวันนี้
ขอยินดี กับเธอ ด้วยคนหนา
รักของเรา เพียงแค่ฝัน ที่ค้างฟ้า
จะหลับตา ลืมมัน แค่ฝันไป.
10 พฤษภาคม 2550 08:15 น.
ไผ่ดำ
จากจุดหนึ่ง ของคน ที่ฝากฝัน
เมื่อเดินผ่าน เข้ามา ณ.ที่นี้
มีไออุ่น มาแบ่งปัน กันทุกที
ยามที่มี ทุกข์ท้อ ก็เห็นใจ
เพื่อนหลายคน ปวดร้าว กับความรัก
แอบอิงพัก ระบาย ความหมองไหม้
เราได้เห็น พอรู้ พอเข้าใจ
จึงทักทาย เป็นเพื่อน เหมือนคุ้นเคย
มีหลายคน ที่เรา ไปคุยด้วย
เพื่อหวังช่วย หาคำตอบ มาเฉลย
ที่ชินชา เพราะเหงา เศร้าจังเลย
ก็เอื้อนเอ่ย เรื่องขำ ทำครื้นเครง
น้องนับเดือน ก็ไปเยือน มาหลายหน
บทกลอนด้น ดั้นไปมา ก็กล้าเก่ง
ตอบกลับมา ฮาเฮ เป็นกันเอง
หายวังเวง เพราะที่นี่ มีเพื่อนกลอน .
หน้าส่วนตัว
995
