30 กรกฎาคม 2550 15:01 น.
ไผ่ดำ
...โอ้น้องจ๋า เจ้าหันหลัง ฟังพี่หน่อย
อย่าใจน้อย พี่ผิดไป ทำให้หมอง
เรื่องผ่านมา หลงทางไป หาใหม่ครอง
ทำให้น้อง ต้องหมองเศร้า ร้าวอกตรม
...พี่สำนึก ว่าไม่ควร ทำแบบนี้
หัวใจพี่ นั้นรู้ว่า น้องขื่นขม
กลับมาเริ่ม ต้นใหม่ ได้ชิดชม
ปลอบอารมณ์ ของน้องพี่ ให้ดีคืน
...เสียงรำพัน ความหลัง ยังฝังลึก
พี่รู้สึก เจ็บแปลบ จนยากฝืน
น้ำตาหล่น ที่ทำไป ไร้จุดยืน
เหมือนเพิ่งตื่น จากหลับฝัน วันผ่านมา
...พี่ขอโทษ ที่ทำให้ ใจน้องเจ็บ
เหมือนหนามเหน็บ ทิ่มแทงใจ ไห้โหยหา
อภัยพี่ ที่พลาดไป ให้เวลา
เพื่อกลับมา แก้ตัวใหม่ ได้ไหมเธอ...
**o.O (พำได่) O.o** 
27 กรกฎาคม 2550 14:29 น.
ไผ่ดำ
^o^..แสนเงียบเหงา เมื่อเธอหาย ไปจากพี่
ร้าวฤดี หมองหม่น เกินทนได้
ออกตามหา ไม่พบเห็น เร้นหลีกกาย
ไปอยู่ไหน คนดี พี่รอคอย^o^
^o^...วอนพี่พี่ ดีเจ ช่วยผมบ้าง
ประกาศทาง วิทยุ ให้ผมหน่อย
เผื่อเธอจะ ได้ยิน เสียงล่องลอย
ประกาศบ่อย ซ้ำซ้ำ ทำให้ที^o^
^o^...เขาชอบฟัง รายการ ที่พี่จัด
เผื่อเธออาจ จะเปิดฟัง ที่คลื่นนี้
ผมยังรัก ยังรอเธอ ทุกนาที^o^
วอนพี่พี่ ช่วยถ่ายทอด ถอดข้อความ
^o^...อยากบอกเขา ให้ได้ยิน ว่าผมรัก
ใส่คลื่นฝาก กับพี่ไป ใจเพ้อพร่ำ
ยังรอเธอ กลับคืนมา อย่าใจดำ
ได้ยินคำ พร่ำวอน โปรดย้อนมา ^o^
.^o^...ขอบคุณครับ พีดีเจ ที่ใจดี
ฝากข่าวนี้ ให้พี่พี่ ช่วยบ้างหนา
บอกกับเธอ คนที่เรา เฝ้าคอยมา
จะตั้งหน้า รอข่าวดี พี่ดีเจ...^o^
**o.O (ไผ่ดำ) O.o**
21 กรกฎาคม 2550 18:49 น.
ไผ่ดำ
...แสนสุขใจ เมื่อคราได้ ไปเมืองเหนือ
ไม่เคยเบื่อ ธรรมชาติ ที่ได้เห็น
ได้สัมผัส บรรยากาศ ที่เยียบเย็น
ยังได้เห็น ดอกไม้บาน ระราญตา
...ลมฝนพัด ผ่านมา ฟ้าเคยใส
ก็กลับกลาย มืดดำ บนท้องฟ้า
แล้วรินหยด โปรยปราย คล้ายน้ำตา
เหมือนดั่งว่า น้ำตกไหล ไต่ผาชัน
...ป่าเมืองเหนือ ที่ฉันไป ได้พบเห็น
ชุ่มฉ่ำเย็น น้ำไหลมา จากผานั่น
กระทบหิน รินลงธาร เนิ่นนานวัน
ในแอ่งนั้น น้ำหมุนวน จนเป็นเกลียว
...ริมฝั่งน้ำ คืนนี้ มีจันทร์ส่อง
พี่กับน้อง สองคน รักแน่นเหนียว
เสน่ห์นาง มีมนต์ขลัง ฝังใจเชียว
ไม่อยากเหลียว ใครอื่น หรอกชื่นใจ
...ได้แอ่วสาว เจ้าวอน อ้อนน้ำคำ
จนสูรย์ต่ำ ย่ำค่ำ ไม่ไปไหน
จะให้ลืม คงยาก ลำบากใจ
ใจฝันใฝ่ เสน่ห์สาว ชาวเวียงพิงค์...
**o.O (มนต์เมืองเหนือ) O.o**
20 กรกฎาคม 2550 07:05 น.
ไผ่ดำ
...ในอ้อมอก ของพี่ เคยมีเจ้า
คอยยั่วเย้า อิงแอบ แนบกายอุ่น
เคยสัมผัส ไล้โลม โฉมแม่คุณ
รักละมุน อุ่นเหลือ เมื่อแนบกาย
...เราต่างมี สัญญาใจ ให้ต่อกัน
ว่าเรานั้น จะไม่ห่าง หายไปไหน
แต่วันนี้ เธอเบื่อฉัน พลันจากไป
จึงเหลือไว้ แค่รอย ปล่อยฉันตรม
...ยังจำกลิ่น เนื้อนวล ชวนให้ฝัน
กระแจะจันทร์ ทั่วกาย ริ้วไรผม
เหลือเพียงกลิ่น เอาไว้ ให้ดอมดม
เจ้าหลงลม ลิ้นใคร ไปกับเขา
...วันนี้พี่ ขาดเจ้าไป ให้โศรกครวญ
หวังเนื้อนวล กลับมา ให้โลมเล้า
อ้อมแขนพี่ คอยหวังแม้ ลางเพียงเงา
เพราะรักเจ้า มอบใจหมด โปรดกลับมา
...อ้อมแขนพี่ ยินดีรับ เจ้ากลับหลัง
เจ้าพลาดพลั้ง อย่างไร ไม่เคยว่า
ยังรอรับ กลับมาได้ ทุกเวลา
ใจร่ำหา เพราะใจพี่ พลีเพื่อเธอ...
**o.O (ในอ้อมกอดพี่) O.o**
...ไม่โทษใคร เพราะใจฉัน มันรักเขา ทำโง่เง่า คิดว่า ตัวเราเก่ง มอบใจรัก ให้เขาไป ไม่กลัวเกรง กลับวังเวง ที่คาดหมาย ไม่ใช่เรา ... ไม่เป็นไร ก็ใจนี้ มันใจฉัน เชื่อมสัมพันธ์ เขาไม่รับ ก็ช่างเขา แสนเจ็บปวด ช้ำใจนัก ยากบรรเทา อยู่กับเงา เหงาคนเดียว เลิกเกี่ยวพัน . ..ฉันจะไม่ โทษเธอ ที่เผลอรัก แม้จำหัก ใจลา จากเคยฝัน ต้องร้องไห้ เสียน้ำตา อกจาบัลย์ คงไม่นาน ลืมเธอได้ ไม่ต้องกลัว ...ฉันจะปล่อย ให้น้ำตา แห่งความช้ำ น้ำสีดำ ไหลออกจาก ใจสลัว จะเข้มแข็ง ยืนขึ้นใหม่ ไม่หวาดกลัว แม้เจ็บตัว หัวใจ ไร้เรี่ยวแรง . ..น้ำตาฉัน ไหลเองได้ ก็แห้งได้ แม้ข้างกาย ไร้เขา ที่เราแบ่ง หัวใจให้ รักเดียว ไม่เปลี่ยนแปลง ให้เหือดแห้ง แล้วหาย ไปจากเธอ..
หน้าส่วนตัว
1217
