29 เมษายน 2553 16:56 น.
ไร้มาลย์ยา
วอนสายลมกล่อมใจคนไกลบ้าน
อยู่บนลานกร้านกรำแต่ฉ่ำฝน
บนระเบียงเคียงข้างอย่างอดทน
ยามอับจนคนไกลไม่นำพา
จงเงยหน้ายิ้มรับให้กับฝน
ความมืดมนทนทานที่ผ่านหน้า
ใครจะรู้ผู้แพ้แม้โรยรา
แต่ยังกล้าท้าสู้เพื่อดูใจ
แม้ผ่านร้อนผ่านหนาวกี่คราวครั้ง
ห้วงภวังค์ฝังจิตทุกชิดใกล้
ยากจะเลือนความหลังฝังหทัย
คงอยู่ในทุกถวิลจินตนา
ยากจะล้างเลือนลบให้จบสิ้น
ที่หยาดรินหลั่งไหลนองใบหน้า
กี่หยาดหยดแทนช้ำผ่านน้ำตา
มิเคยร้างแรมลาค่าวันวาน
คือความทรงจำที่ช้ำชอก
ดังถูกตอกด้วยปฏักหลักประหาร
ลมหายใจทดท้อทรมาน
รอวันสิ้นลมปราณสถานเดียว
ตราบปราณสิ้นมิเหือดมิแห้งหาย
ตราบชีพวายยังรักยังแลเหลียว
เพราะความรักอารมณ์ยังกลมเกลียว
ทั่วทุกเสี้ยวยังรักและภักดี
หน้าส่วนตัว
2722
