เสียงกระซิบข้างหัวใจ ๔

พี่ดอกแก้ว

                                          ในที่สุด...ช่วงเวลาของความร้อน 
                                ก็สิ้นสุดไปพร้อมกับสายฝนแรกที่สาดละออง 
                                              ภาพของฝนที่หลั่งเส้นสาย 
                                           แม้จะยังไม่มากระทบกับผิวกาย 
                                   แต่ก็ทำให้ใจเกิดความชื่นเย็นอย่างประหลาด 
                              แม้ในขณะนั้นจะอยู่ในห้องที่มีอากาศอบอ้าวก็ตาม 
                           ไม่ต่างกันเลยกับเมื่อครั้งที่มองฝ่าเปลวแดดไปในหน้าร้อน 
                                      แม้จะอยู่ในห้องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำ 
                  แต่ใจนั้นก็รู้สึกไม่ชอบที่ได้รับรู้ว่า...แดดแรงและอากาศร้อนจัดในวันนี้
                              การเปิดทวารเพื่อรับสิ่งต่างโดยขาดการพิจารณา 
                                 ทำให้มองข้ามความจริงที่เกิดขึ้นเฉพาะตน 
                 แล้วตัดสินใจเชื่อผิดๆซึ่งนำความทุกข์และความสุขอันจอมปลอมมาให้.... 

                                                ภาพของสายฝนที่ภายนอก 
                                        เพียงทำให้ความร้อนหายไปในช่วงนั้น 
                                     เมื่อฝนหยุดตก .......และตะวันทอแสงฉาย 
                                        ความร้อนก็ยังคงเกิดขึ้นได้ในหน้าฝน 
                                      โดยเฉพาะในช่วงก่อนฝนตกแต่ละคราว 
                                 แต่เพราะเราไม่ใส่ใจ ด้วยมองเป้าหมายที่ไกลกว่า 
                              ...ความร้อนอบอ้าวนั้นจึงดูเหมือนมิใช่อุปสรรคของชีวิต 

ชีวิตของเราก็เช่นกัน.. 
ในคราวที่ประสบปัญหาชีวิตทั้งการงานและครอบครัว
การมองไปให้ไกลจากตัวเอง มองโลกในมุมกว้าง 
มองไปยังสภาพแวดล้อมภายนอกที่สวยงาม 
ดุจเดียวกับการมองสายฝนความทุรนทุรายใจก็จะคลายลง ...
แต่เมื่อใดที่ละสายตา..จากสายฝนมาอยู่กับความเป็นจริง.......
ความรู้สึกของผิวกายที่ได้สัมผัสความร้อนก็จะเด่นชัดยิ่งขึ้นจนทำให้ใจรู้สึกได้ 

การมองชีวิตเช่นนี้..เป็นการแก้ไขปัญหาได้ชั่วคราว 
ไม่ต่างกับการทำสมาธิด้วยวิธีต่างๆ 
ที่สร้างอารมณ์ขึ้นมาใหม่ด้วยคำภาวนาเพื่อให้ใจสงบ 
เป็นการย้ายอารมณ์จากความเร่าร้อนไปสู่ความเยือกเย็นนั่นเอง 
การแก้ไขปัญหาตามความเป็นจริงก็คือ 
เผชิญกับความทุกข์นั้นด้วยการยอมรับเพื่อลดความรุ่มร้อนในใจ 
และแก้ไขด้วยความสามารถเท่าที่มี โดยมีความเข้าใจว่า 
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมานี้ย่อมมีขึ้นมาจากสาเหตุ 
และก็มีผลปรากฏอยู่เพียงชั่วคราวเท่านั้น 
ดังเช่น ฤดูร้อนที่ผ่านพ้นไปเพราะสายฝนที่พร่างพรำ

การกำหนดรู้ด้วยสติปัญญา..
อย่างเท่าทันสภาพธรรมที่มาปรากฎตามความเป็นจริง 
สภาพการรู้นั้น...จะยุติความฟุ้งซ่านทั้งหมดทั้งมวล 
ให้คงอยู่ ณ จุดแห่งความรู้ที่กำหนดได้ 
สงบและผ่อนคลายจากความยึดมั่นที่เกิดขึ้น 
ใจก็ไม่กระเพื่อมไปในทุกข์และสุข 
เหมือนกับเราได้พบหน้าคนทั่วไปที่มิใช่มิตรและศัตรู 
เส้นทางสายชีวิตที่เดินร่วมทางไปกับความทุกข์ 
ด้วยความรู้จักกันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆ 
ทำให้ชีวิตไร้ภาพลวงตาและอารมณ์ลวงใจได้ในที่สุด.

ท่ามกลางเหล่าชนที่มากมากหลากหลายความคิด 
ท่ามกลางกระแสเสียงที่บอกกล่าวออกไป 
ในสิ่งที่ตนยึดมั่นถือมั่น...ความคิดที่ต่างมุ่งหวัง 
เพื่อจะพาชีวิตของตนให้พ้นภัยไปกันถ้วนทั่วนั้น 
ต่างก็นิยมชมชื่นในอุดมการณ์อันเกิดขึ้นจากอุปาทาน 
ความเร้าร้อนจึงรุมเร้าชีวิตของคนเราอย่างไม่มีทางหยุดสนิทลงได้ 

   สำหรับคนจำนวนมาก สิ่งหนึ่งซึ่งทำให้คับข้องใจเป็นอย่างยิ่งในชีวิตก็คือ 
                                     การไม่สามารถเข้าใจพฤติกรรมของผู้อื่นได้ 
                      เรามักมองพฤติกรรม ที่ขึ้นว่าเป็นความตั้งใจมากกว่าความบริสุทธิ์ ใจ 
                              เรามีแนวโน้มที่จะใสใจ ในพฤติกรรมไร้เหตุผลของคน 
                                              และเกิดความรู้สึกขุ่นเคืองใจ 
                                    เป็นต้นว่าคำวิพากษ์วิจารณ์ การกระทำต่างๆ 
                                            ความหยาบคาย ความเห็นแก่ตัว 
                                       ถ้าเราถือสาพฤติกรรมต่างๆ มากเกินไป 
                   เราจะรู้สึกว่าใครต่อใครสามารถทำให้ชีวิตของเรามืดมนได้โดยง่าย 

ด้วยเพราะความมืดบอดแห่งอารมณ์ที่มีอยู่อย่างซ้ำซากเช่นนั้น 
กระไรเลยเรายังมามัวเพิกเฉยต่อแสงสว่างที่ยังอำไพ 
เพื่อสาดทอดทางเดินอันเยือกเย็น สงบอันมีสุดทางที่..อมตะมหานิพพาน 
หยุดความหลงทางที่ถูกอำพร่างด้วยสุขวิปลาสกันเสีย 
แล้วหันกลับเข้ามาสู่เส้นทางอันสงบสุขกันเถิด 

                เพียงลงทุนสร้างเข็มทิศ..คือ..สัมมาทิฎฐิให้มีเกิดขึ้น 
                เพียรอาศัยทางบ่งชี้จากเข็มทิศนั้นไปสู่แสงสว่างกันเถิดคะ 

                         เสียงกระซิบนี้คงจะมีส่วนก้องกังวานในใจของทุกท่าน 
                                      ให้บุกบั่นฟันฝ่าความร้อนแห่งชีวิต 
                                              ได้รับพระธรรมคุ้มครอง 
                 ประดุจสายฝนที่ปะพรมลงบนดวงใจให้ชุ่มเย็นทั่วกันทุกท่านนะคะ 

                                               ด้วยความปรารถนาดีค่ะ  
                                                       พี่ดอกแก้ว.