30 เมษายน 2547 12:44 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จำนนใจ กับคำขอร้องของเธอ....
ให้เราจบความรักที่เคยดีเสมอ ไว้ที่นี่
ฟ้าสวยดีนะ..สายลมก็อ่อนหวานที่พัดมา แต่ละที
จึงไม่อยากยืนร้องไห้อยู่ตรงนี้..แม้จะมากมายดีกรีความปวดใจ..
กลับบ้านกันเถอะนะคนดี...
ขอยืดเวลาแยกกันตรงนี้ จะได้ไหม
ให้ฉันได้ไปส่งเธอที่บ้าน..อย่างที่เคยทำ ที่ฉันเคยไป
หลังจากวันนี้ ฉันคงไปส่งเธอไม่ได้ เหมือนที่ผ่านมา
ก็เราเลิกกันแล้ว....
จะไม่รู้จักกันแล้ว ไม่อาจทักเมื่อเจอหน้า
เธอขอให้เราลืมเรื่องราว ที่ผ่านเวลา...
รู้ไหม ถ้าลืมได้ฉันก็คงลืมไปว่า...ตัวเองเคยหายใจ...
มันอาจจะแค่ไม่นานที่เราได้คบ...
ได้มาพบ เมื่อตอนที่เธอกับเขาบอกจบ เพียงหวั่นไหว
ฉันแค่คนที่เข้ามาแทรก ตรงรอยแยกระหว่างใจ
เมื่อเขามาขอคืนดีใหม่ เธอก็พร้อมจะกลับไป ทุกเวลา
จำนนใจ กับคำขอร้องของเธอ...
หลังชนฝายอมแพ้นํ้าตาเอ่อ จะไม่กลับไปเจอ ไม่ไปหา
รู้ตัวเองดี..แค่คนที่เธอเผลอปันใจที่มี โยนทิ้งให้มา...
แทนคำขอบคุณจากฉันด้วยนํ้าตา..ขอบคุณที่เคยโกหกว่า..รักกัน...
.............
ส่งกลอนบทที่ 2 มาให้อ่านแล้วนะครับ
กับกลอนชุด ... ค น คั่ น เ ว ล า....
หวังว่าจะชอบนะครับ
^______^
แล้วอย่าลืมรออ่านตอนที่ 3
ตอนจบแล้วนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
29 เมษายน 2547 15:43 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เธอจับมือฉันด้วยความหวั่นไหว...
ไม่ได้มั่นคงอะไร ในเมื่อหัวใจยังมีเขาอยู่
และวันนี้เขาร้องไห้..คือภาพร้าวใจที่เธอไม่อาจทนดู
อยากปล่อยมือกันไปหาเขา ฉันรู้....ฉันเข้าใจ...
ทนเจ็บปวดอยู่ลึก-ลึก
ทนมองสายตาซ่อนความรู้สึก...แสนหม่นไหว
คนที่เธอยังรัก..วันนี้หัวใจมีแผลเจ็บหนัก รอเธอกลับไป
ที่ฉันทำได้ แค่ปิดปากตัวเองแล้วร้องไห้..เงียบๆ ลำพัง
เพราะรู้ดี ว่าเธอคงจะอยู่กับฉันคนนี้อีกไม่นาน...
ฉันแค่ตัวคั่นกลางความร้าวราน ในวันวานที่เธอพลั้ง
แค่คนรักษาความเจ็บที่มีความปวดไม่จีรัง...
ถ้าไม่มีฉันเธอคงไปหาแขาแล้วตามใจสั่ง ตามใจต้องการ
ขอถอนตัว จากการเป็นคนขวางทางเธอ...
จึงจำนนใจยอมรับได้เสมอ ว่าเป็นให้เธอได้แค่ทางผ่าน
รู้ดี จะฝืนดึงรั้งเธอไว้..จะยึดยื้อหัวใจได้อีกกี่นาน
เรื่องของเรามันก็แค่เรื่องเก่าที่เอามาเล่าขาน..คั่นเวลา
อย่ามองตาฉัน เพราะเธอจะเห็นคนเจ็บ...
ค น ที่ รั ก เ ธ อ คนนี้ไม่อาจซ่อนเก็บ ความโหยหา
ค น ที่ เ ธ อ รั ก เขารออยู่ รอให้เธอกลับไปดูเช็ดนํ้าตา
ส่วนฉันจะเข้มแข็งกลั้นนํ้าตา จะไม่บอกเธอว่า ไม่อยากให้เธอไป
ฉันจะกัดฟันกลั้นนํ้าตา จะไม่บอกออกไปว่า ขาดเธอคงขาดใจ
........................
เอากลอนเศร้า ๆ มาให้อ่านครับ
ชุดนี้มา 3 บทครับ
ให้ชื่อว่า...ค น คั่ น เ ว ล า...
^_____^
หวังว่าจะชอบนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
27 เมษายน 2547 17:17 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เอามาให้อ่านอีกรอบครับ
....ผู้หญิงสีชมพูช่างเหงา...ผู้ชายสีเทาช่างฝัน.....
......................................................................................................................
สักวัน ...ฉันจะตามไป (ภาคของผู้หญิงสีชมพู)
.....
แล้วสักวันฉันจะตามไปในโลกแห่งความจริง
ไปเพื่อเรียนรู้ทุกสิ่งที่เธอ...ไถ่ถามฉัน
ไปแรมรอนอ้างว้างตามทาง...สายตะวัน
ไปฟังนิทานเศร้าโศกรำพัน ของดวงดาว
ไปตามหาคำตอบที่เราไม่อาจเข้าใจ
ว่าเพราะอะไร รักเราจึงต้องรานร้าว
จะหนีออกจากโลกฝัน...ยอมตื่นจากคืนค่ำฟ้าสกาว
เผื่อจะเข้าใจในเรื่องที่เธอบอกกล่าวได้มากกว่าทุกที
แม้ในความเป็นจริงเราจะอยู่แสนห่างกัน
แม้โลกของเธอกับฉัน ต่างหมุนไปตามวิถี
เธอรักในหนทางชีวิตเสรี
ฉันยึดติดจะอยู่กับฝันกับที่...ซึ่งไกลออกไปทุกที...จากเธอ
แต่สักวันเราจะได้พบกัน..ใช่ไหม
แม้หนทางความเข้าใจ..จะไกล..จนได้แต่เก้อ
เธอคงไม่ปล่อยฉันเป็นเหมือนคนเดินดิน...ที่มองฟ้า แล้วได้แต่ละเมอ
บอกหน่อยว่าในโลกความจริงเธอรอฉันอยู่ที่ไหนนะเออ...ผู้ชายสีเทา
.....................................................
สักวัน...ฉันจะบอกเธอ (ภาคผู้ชายสีเทา)
.........
อีกไม่นานเมื่อฉันตอบคำถามแห่งฝันได้...
จะกลับคืนเพื่อทวงถามหัวใจ จะกลับไปเพื่อค้นคืนความห่วงหา
เอาบทกวีคนจร ไปกล่อมเธอนอนก่อนนิทรา....
เอานิทานแห่งดวงตา ไปปลูกรักปลูกศรัทธาแห่งดวงใจ
ในวันนั้นฉันอาจไม่ได้ต้องการคำตอบหรือคำถาม
เมื่อวันนั้นอาจไม่ได้สำคัญในนิยาม ที่เคยทวงถามและฝากไว้
แต่สำคัญที่มือคู่นี้ ยังพร้อมจะประคองวิถีเคียงกันไป
สำคัญที่สองเท้ายังพร้อมจะเดินก้าวเคียงไหล่ อยู่เคียงใจกันและกัน
ในโลกแห่งความเป็นจริงเราอาจจะอยู่แสนไกล
โค้งทะเลและเส้นขอบฟ้าที่วาดไว้ อีกทั้งสายลมรำพึงอ่อนไหวที่มากั้น
ไม่อาจหนีจากโลกฝันอ้างว้าง ตื่นขึ้นก็พบกับการหลงทางในโลกเงียบงัน
หากเพียงหลับตาลงเราจะเชื่อมโยงความผูกพัน ระหว่างเธอ-ฉัน ระหว่างใจ
แล้วสักวัน...ผู้ชายสีเทาจะกลับไปหา...
จะขีดเส้นขอบฟ้า บรรจบลงที่ดวงตาเราอยู่ใกล้
จะเขียนบทกลอนแห่งชีวิต เล่าเรื่องพรหมลิขิตที่เกิดขึ้นในความอุ่นไอ
จะบันทึกความรักที่เกิดขึ้นไม่ยิ่งใหญ่ แต่จะตีตรารักเราที่หัวใจ..นิรันดร์..
...............
หวังว่ายังจะไม่เบื่อ
แบบว่า หนึ่ง อยากเก็บไว้ในหน้าตัวเองน่ะครับ
^_____^
หวังว่าจะชอบเหมือนที่ หนึ่ง ชอบนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
27 เมษายน 2547 15:16 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เธอบอกว่า..เบื่อผู้ชายทั้งโลก..
หลอกลวง ขี้โกหก..ไม่เคยมีรักแท้
ชอบทำให้ผู้หญิง กลายเป็นคนขี้แย
ไม่เคยมีผู้ชายที่จริงใจดูแล..ไม่เคยมี
เธอบอกว่า..เกลียดผู้ชายเสแสร้ง..
คำว่า รัก ก็แค่ลมปากปั้นแต่ง แค่ ยาพิษ ที่แกล้งย้อมสี
หลงกลแล้วก็กลายเป็นคนตาบอดทุกที...
ผู้ชายทำไมเหมือนกันแบบนี้..ทุกทุกคน
เธอถามว่า...ผู้หญิงขี้งอนผิดตรงไหน..
บางทีที่อยากเมาก็แค่ดื่มย้อมใจ..ทำไมต้องเอามาบ่น
ก็แค่ชอบบรรยากาศรํ่าๆ เคล้าแสงเทียนดนตรีระคน
ผู้หญิงเอาแต่ใจก็ว่าซน..ใครจะไปนั่งทน ตามใจ
เธอบอกว่า..อยากต่อยหน้าผู้ชายปากหมา...
ปากหวานตอแหลต่อหน้า..ลับหลังก็ว่าไม่เอาไหน
ผู้หญิงห้าวๆ อย่างเธอ เสียหายอะไร...
ไม่หวาน ไม่น่ารัก ไม่ช่างเอาใจ..ไม่มีดีให้ใครพอใจสักที
......
แล้วผู้ชายคนนี้เธอพอจะชอบไหม...
ไม่หวาน ไม่ช่างเอาใจ..ดื่มก็ไม่เก่งแบบนี้...
ไม่เคยคิดรังแกใคร โกหกทีไรก็โดนจับได้ทุกที
ผู้ชายไม่เลิสเลอ แต่พร้อมจะดูแลเธออย่างดี..จะพิจารณาได้ไหม
ถ้าทำให้เธอไม่ถูกใจก็ยินดีให้ต่อย....
แต่อย่าโหดกับผมบ่อยๆ เพราะผมจะไม่หนีไปไหน
จะยอมให้คุณรังแก ขอเพียงแค่คุณพอใจ
เพราะรักคุณ ถึงยอมได้..ถ้าเลิกรักผมเมื่อไหร่ จะโดนดี...
..........
ส่งกลอนบทสุดท้ายของชุด..เจ้าชาย เจ้าหญิง..มาแล้วนะครับ
ไม่รู้ว่าเวอร์ชั่นนี้จะถูกใจกันรึป่าว
หวังว่าจะชอบนะครับ
เด๋วคราวหน้า เอากลอนเศร้าๆ มาให้อ่านกันบ้าง
^_______^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
26 เมษายน 2547 13:04 น.
First_January
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นแค่ผู้ชายติดดิน...
ไม่อาจติดปีกบิน ไปอยู่สูงเท่าฟ้า
กระโดดได้แค่นี้ อย่างดีก็ต้องตกลงมา
ชอบเดินทางตามศรัทธา รักและห่วงหาแสงดวงดาว
ผู้หญิงที่อ่อนหวานอย่างคุณ....
เหมือนผมฝันเพ้ออุ่นๆ ที่ได้มาเคยคุ้นได้มาร่วมเดินก้าว
เรื่องดีที่สุดในชีวิตคือการมีคุณร่วมต่อเติมเรื่องราว
จับมือในวันร้อน..อุ่นอาทรในคืนหนาว แค่เรามีเราร่วมผูกพัน
ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อม...
แต่คุณก็ยินยอม ติดตามไปร่วมฝัน
ขอบคุณเจ้าหญิงของผม ที่อยู่นั่งชมดวงดาวด้วยกัน
ผมเป็นเจ้าชายให้ได้แค่นั้น..แค่รักจริงใจผูกพัน คุณคนเดียว
...........................
หนึ่ง กลับมาจากหมู่เกาะสุรินทร์ แล้วครับ
ไปดำนํ้ามา ที่อ่าวผักกาด และอื่นๆ อีกมากมาย
สวยมาก สวยที่สุดเท่าที่เคยไปดำนํ้ามา
..
วันนี้ยังยุ่งอยู่ มีงานรออยู่เพียบเลยครับ
เลยไม่ได้ไปทักทายใคร
ส่งกลอนนี้มาทักทายก่อนนะครับ
บทที่ 2 ในชุด..เจ้าชาย เจ้าหญิง...
คิดถึง คิดถึง
^______^
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าส่วนตัว
809
