21 เมษายน 2547 11:36 น.
First_January
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เธอสวยเหมือนเจ้าหญิงในนิยาย
จึงง่ายดาย ที่ใครต่อใครจะตกหลุมรัก
แต่พอได้เข้ามารู้เห็น ได้มารู้จัก...
เธอกลับเป็นนางร้ายที่ฉันยังคงรัก และเข้าใจ
ไม่ว่าใครจะเธออย่างไรก็ตามแต่
อยากให้รู้ไว้แค่ ฉันยังรักและแคร์เธอเพียงไหน
ไม่เคยขอให้เธอเป็นเจ้าหญิงเพื่อฉันหรือใคร...
แค่เป็นผู้หญิงอ่อนไหว มีทั้งดีและร้ายปนในใจ ดวงเดียวกัน
ฉันเองก็ไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้าขาว...
ไม่อาจเอื้อมฟ้าไปถึงดวงดาว ได้อย่างฝัน
มีแค่ไหล่ให้พิงพัก มีความรักให้ผูกพัน...
และมีหัวใจดวงเดียวให้เธอเท่านั้น ไม่ขอแบ่งปันให้ใคร
เธออาจเป็นเจ้าหญิงแสนซนไปสักนิด...
แต่ฉันก็ไม่เคยคิด ถอยหนีจากไปไหน
จะเป็นเจ้าชายเดินดินคนเดิม เพื่อเธอเสมอไป
แค่อยากให้เธอจับมือฉันไว้ ส่งยิ้มเปิดหัวใจ แล้วเดินต่อไปด้วยกัน
.......................
แวะมาส่งกลอนบทแรก
ในกลอนชุด ..เจ้าชาย เจ้าหญิง...
เด๋วจาหนีไปเที่ยวแล้ว
หวังว่าจะชอบนะครับ
#(^______^)#
หนึ่ง แว๊บ..ไปก่อนครับ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
20 เมษายน 2547 18:49 น.
First_January
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เอาตุ๊กตาหมีมาให้....
เนื่องในโอกาสอะไร ?..โปรดอย่าถาม
ก็แค่ใจอยากให้..เจ้าของใจเลยทำตาม
และโปรดอย่าห้าม...ที่ฉันจะได้ทำเพื่อเธอ
หมีปุกปุยพอดีกอด...
จะเป็นเพื่อนอยู่ตลอด เวลาเหงาหรือหลับเพ้อ
เวลาไม่มีใคร..เท็ดดี้ตัวใหญ่ก็ยังอยู่กับเธอ
และบางทีอาจทำให้เผลอ นึกละเมอถึงคนที่ให้มา
ถ้าเบื่อแล้วก็ทิ้งไปได้..
ไม่ต้องเอากลับมาคืนให้ คืนหา..
ฉันให้ไปแล้ว ก็ไม่อยากได้ คืนมา..
เหมือนความคิดถึงตลอดเวลา ที่ให้เธอ
เอาหัวใจยกมาให้..
ให้ไปพร้อมตุ๊กตาตัวใหญ่ เหมือนกับใจที่ใหญ่เสมอ
ยกให้เธอเก็บไว้..หวงได้..กอดได้นะเออ
เบื่อหมีเท็ดดี้ก็ยังมีฉันนะเธอ..ที่ยังรอ...
......................................
แวะมาส่งกลอนครับ
เด๋ว พรุ่งนี้จะหนีไปเที่ยว
ไปดำนํ้าที่หมู่เกาะสุรินทร์
555
ที่จริงไปทำงาน
^_____^
love 1 love Teddy bear...
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
19 เมษายน 2547 19:32 น.
First_January
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แวะเอากลอนเก่าๆ มาให้อ่านเล่นๆ ครับ
แบบว่าคิดถึงอะคับ
................................................................................................................
คนที่ฉัน เอื้อมเท่าไหร่...ก็ไม่ถึง
...First_January
.........
เพิ่งรู้ตัว ว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด
ผู้หญิงที่พรํ่าพรอด ว่ารักกันมากแค่ไหน
เพิ่งรู้ตัวนะว่า เธอคือผู้หญิงที่ห่างกันแสนไกล
ดวงดาวที่เห็นก็แค่เงาในดวงตาคู่ใส...ไม่มีจริง
เพราะที่แท้ดวงดาวอยู่แสนไกล
วอมแสงที่ทอดผ่านมาใกล้ ลวงตาทุกสิ่ง
แค่ความฝันเท่านั้น ที่เราได้ผูกพันพักพิง
อ้อมกอดที่เคยอุ่นอิง มันหยุดนิ่งไปกับเวลา
เพิ่งรู้ตัวว่ากอดผู้หญิงที่ไม่ควรจะรัก...
มันยากหนัก เหมือนเอื้อมดาวบนริ้วฟ้า
ทำได้แค่แหงนมอง แล้วนั่งนองนํ้าตา
เข้าใจความจริงแล้วนะว่า..เธอคือใคร
คนที่ฉันเอื้อมเท่าไหร่ ก็ไม่ถึง
ฉันก็แค่ก้อนหินก้อนหนึ่ง ที่หลงคะนึงในหยดนํ้าค้างใส
เห็นเงาสะท้อนแสงดาว ก็คิดเอาว่าไม่เกินเอื้อมใจ
พอแดดสายละลายนํ้าค้างไป ดวงดาวก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะมี
...............................
บางทีก็ไม่ใช่ว่าเราจะขี้ขลาด
หรือยอมแพ้
ต่อการต่อสู้
แต่ก็ต้องหัดยอมรับความจริงซะบ้าง
ทำเป็นมั้ย
....เจียมตัว....
.................................................................................................................
ในอ้อมกอด ที่ไร้ใจ
..ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
......................
เพิ่งรู้ตัวว่าผู้ชายที่กอดฉัน
ในอ้อมกอดแฝงความระแวงไหวหวั่น...มาเสมอ
ไม่เคยเชื่อใจสักครั้ง ผู้หญิงที่จงรักอยู่ในอ้อมกอดเธอ
ว่ารัก และ มองแต่เธอเสมอ รักเธอจริง จริง
แม้ในความจริง..ดวงดาวจะอยู่แสนไกล
แต่ดวงดาวทอแสงสกาวใส...มานานกว่าทุกสิ่ง
แม้แต่ความฝัน เธออาจไม่เคยได้มองเห็นมันในความจริง
แต่แสงดาว....เธอสามารถเห็นได้จริง..ในอ้อมกอดอุ่นอิง..ที่เราอยู่ใต้แสงดาว
เพิ่งรู้ตัว ว่าตลอดเวลาเธอคิดกับฉันว่า ไม่ควรรัก
แล้วที่เรามีกันมานานนัก..เธอต้องทนอยู่อย่างรานร้าว
เธอส่งสายตาว่ารัก...ฉันเชื่อว่ามันแน่นหนักทุกคราว
แท้ที่จริงเพียงเพราะอ้อมกอดจากผู้ชายเหน็บหนาว ที่ไม่มีใคร
ฉันไม่เคยอยู่ไกลเกินเธอจะเอื้อมถึง
เพราะหนึ่งคำรักจากฉันยังลึกซึ้งเหมือนชิดใกล้
อยู่ในอ้อมกอดอกอุ่น แอบเก็บมาฝันกรุ่นๆในหัวใจ
พอลมหนาวพัดมาใกล้...ฉันก็ยังต้องทนหนาวในอ้อมกอดผู้ชายที่ไร้ใจ..อยู่ทุกที
...................................................................................................................
ปล่อยให้คำลา ได้ทำหน้าที่ของมัน
....First_January
.................
สุดท้ายก็เป็นได้แค่ผู้ชายไร้ใจคนหนึ่ง
ความรักที่เอ่ยว่าลึกซึ้ง ในที่สุดก็ไม่เหลือค่า
เมื่อความอ่อนแอของฉัน ทำให้เธอเสียนํ้าตา
สุดท้ายคำตอบของการรํ่าลา ก็มาอยู่ตรงหน้าให้เจอ
ขอโทษนะ..ที่รักของผม
ที่เผลอแรงล้าและจ่อมจม อยู่กับสายลมพรํ่าเพ้อ
ติดอยู่ในห้วงแสงดาวสีโศกพรํ่าลวงคำละเมอ
จึงอ่อนแรงจะจับมือของเธอ เพื่อเดินไปพบเจอวันต่อไป
ทรุดตัวลงอยู่กับคํ่าคืนแสงดาวหม่น
และหลงทางเคว้งคว้างเวียนวน อยู่กับหลุมดำร้างไร้
ขุกเข่ายอมแพ้..นิยามแห่งรักแท้ไม่อาจปลอบประโลมใจ
ปีกฉันหักเกินจะบินขึ้นอีกครั้งได้ และค่อยๆ ดิ่งลงไปในคืนลา
ดื่มกินได้เพียงความอ่อนไหวของชีวิต
คนบนฟ้าคงลิขิต ให้เราเกิดมาแค่มีสิทธิ์ได้พบหน้า
แม้ไม่อยากจะทำให้ผู้หญิงของผมเสียนํ้าตา
แต่การจากลา...ก็ถึงครา ทำหน้าที่ของมัน
...............................................................................................................
กลับมาได้ไหม
..ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
..............................
กลับมาได้ไหม.........
ถ้าเธอยังทำได้แค่ผ่านวันคืนลำพังอย่างไร้ใครและอ่อนล้า
ฉันยังเป็นผู้หญิงคนเก่า รอให้คำว่าเราถูกเธอเติมเต็มเสมอมา
ไม่เคยปล่อยใครมาทดแทนความห่วงหา เมื่อไม่มีเรา
ไม่ว่าวันนี้เธอจะยังมีหัวใจ หรือ มันได้ตายจาก
ฉันก็ยังรอฟังจากปาก ว่ารัก ไม่ได้กลายเป็นเรื่องเศร้า
อยากรู้ว่ายังเหลือเยื่อใย..อยากกลับไปสู่คำว่าเรา
ฉันพร้อมจะลบลืมเรื่องเก่าๆ ...ก่อนนั้นที่รักเราจบไป
ทรุดตัวนั่งอาบแสงดาวในคืนเงียบงัน
จุดความรู้สึกเหงางัน....ฝัน....แล้วก็ร้องไห้
เก็บตัวเองอยู่ในห้องมืดเทา ทุกคำคืนที่เรื่องเรา กระจ่างชัดในใจ
เดินทางต่อไปไม่ไหว และ ใจ..รักคนอื่นไม่เป็น
ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลใด..อยากให้เธอกลับมา
อยากให้รักกลับมาส่องสว่างในดวงตา...ให้ฉันมองเห็น
ผู้ชายไร้ใจ...กับผู้หญิงที่ยากจะเข้าใจ...อาจเป็นภาพสดใสชัดเจน
และค่ำคืนเหงาที่เงียบเร้น...ความปวดร้าวคงไม่ลอยเด่นเหมือนทุกที
.............................
กลับมาหาฉันสักครั้ง ฉันพร้อมจะปลอบเธอ...
น้ำตาเอ่อ กับฉันคนเดียวพอ.......
................................................................................................................
กลับไปไม่ได้...
...First_January
......................
กลับไปไม่ได้...........
ฉันผ่านทางมาแสนไกล จนร้างไร้เส้นทางกลับ
แต่ละผ่าวของลมหายใจที่เฝ้านับ
มันเยินยับ จนปฏิเสธการคืนกลับ สู่ห้องใจใคร
ถึงลืมไม่ได้ แต่ก็ต้องตัดใจให้เป็น
แม้ทางเลือกมันจะยากเย็น แต่ก็ต้องใจเข็ญเดินต่อให้ไหว
ฉันรักเธอแล้ว และแม้จากนี้ไม่อาจรักใคร
ถึงอย่างนั้น ชีวิตมันเกินฝืนกับความเป็นไป ในทางตัน
กลับไปก็คงไม่เหมือนเดิม
รอยร้าวแห่งราตรีมันได้เพิ่มเติม และรุกเริ่มคลุมความฝัน
ชีวิตไม่ใช่นิยาย ไม่อาจฝืนคำทำนายแห่งคืนวัน
เถอะนะปล่อยมือจากฉัน แล้วตื่นจากฝันเสียที
รอยจุมพิตของแสงดาวอาจหวานอุ่น
รสอ้อมกอดอาจหวานละมุน จนไม่อยากจากพรากจากคืนนี้
แต่รุ่งเช้าเราก็ต้องลืมตา เพื่อพบว่าอ้อมกอดไม่เคยมี
และรอยจูบของผู้ชายคนนี้ แค่รอยแสงดาวหม่นสีที่ดับไป
......................
จบแค่นี้อะคับ ที่จริงอยากต่อ
แต่อีกคนเค้าไม่เล่นด้วย
555
คราวหน้าจะเอากลอนมฝากใหม่นะครับ
^_____^
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
19 เมษายน 2547 18:11 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
การรักเธอ คือ ความสุขที่เหงา....
หลงทางอยู่ในหลุมดำว่างเปล่า...ติดอยู่ใต้เงาของทิวฟ้า
เหมือนเคว้างคว้างเดียวดาย อยู่ในลมหายใจแห่งนิทรา
หลับฝันด้วยนํ้าตา-แล้วตื่นขึ้นเพียงพบว่า..เธอหายไป..
เธอรักฉัน...ด้วยความรู้สึกที่เหงา...
หลงทางมาอย่างผีเสื้อปีกสีเศร้า..โบกบินแผ่วเบาอ่อนไหว
เหมือนหยดนํ้าค้าง...พอเจอแดดเช้าสว่างก็จางไป...
เหมือนหยดนํ้าตาหล่นลงเปลวไฟ ค่อยๆ หม่นไหม้และเลือนลา
ฉันรักเธอ-คนของความเหงา...
แม้ต้องหลงยํ่าทางเจ็บชํ้าเส้นเก่า ก็ยังฝืนลืมตาตื่นยามเช้าเพื่อไปหา
เหมือนเพ้อ เหมือนพะวง เหมือนเจาะจงเลือกดื่มกินรสนํ้าตา
แค่อยากรักเธอด้วยศรัทรา...และจะรักจนกว่า จะจากลาลมหายใจ
การรักเธอ..คือ ความสุขที่เหงา...
หลงกลจนไม่อาจบอกเล่า ว่าทางเส้นเก่าคือทิศไหน
เหมือนติดอยู่ในองศา ที่ความโหยหา บงการหัวใจ...
แค่อยากรัก อยากอยู่ใกล้..แค่รักเธอแล้วสุขใจ..ก็เพียงพอ...
แค่ได้รัก ได้พิงพักซบไหล่ แต่รักเธอเพราะอะไร...ไม่รู้เลย
..............................................................
แค่ยังรับรู้ว่าตัวเองยังหายใจ
ยังมีเธอยู่ใกล้ ๆ
แค่ได้รักเธอ ก็เพียงพอแล้ว
สำหรับชีวิตนี้
ที่เกิดมา...เดียวดายเหลือเกิน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
18 เมษายน 2547 20:10 น.
First_January
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
ปล่อยมือฉันได้..ถ้ามือที่เคยคุ้นไม่อุ่นแล้ว
ให้เธอลืมลมหายใจแผ่วๆ ในคืนที่เคยได้อยู่ใกล้
หลับตาแล้วลบภาพฉันลง ก็เต็มใจ
ให้เธอทำตามต้องการได้...ฉันยินดี
หากฉันไม่ได้เป็นคนที่เธอรักอีกต่อไป...
ก็จะไม่ดึงรั้งไว้ กับคนที่หมดใจ คนคนนี้
แต่อย่าบอกให้ฉันลืมเรื่องราวที่เราเคยมี
อย่าสั่งให้ฉันปล่อยใจปล่อยเวลาที่ดี ให้เลือนลา
ถ้าเธอพร้อมจะไป..ฉันก็มีใจที่พร้อมจะเจ็บ....
เธอพร้อมจะทิ้งฉันก็พร้อมจะเก็บ ความห่วงหา
เก็บไว้ในใจ แม้เธอจะเผามันไปกับอะไรๆ ที่ผ่านมา
ถ้าเธอพร้อมจะบอกลา ฉันก็พร้อมจะเสียนํ้าตา อยู่คนเดียว
..............................................
หนึ่ง กลับมาแล้วครับจากพักร้อน
เอากลอนมาฝากครับ
เศร้าไปนิด กลบบรรยากาศสนุกสนานที่เพิ่งพ้นมา
อิ อิ
^____^
ตอนนี้ชอบเพลงนี้ของพี่โบมากๆ
แต่เอามาให้อ่านอีกอารมณ์นะครับ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
หน้าส่วนตัว
1434
