++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แวะเอากลอนเก่าๆ มาให้อ่านเล่นๆ ครับ แบบว่าคิดถึงอะคับ ................................................................................................................ คนที่ฉัน เอื้อมเท่าไหร่...ก็ไม่ถึง ...First_January ......... เพิ่งรู้ตัว ว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด ผู้หญิงที่พรํ่าพรอด ว่ารักกันมากแค่ไหน เพิ่งรู้ตัวนะว่า เธอคือผู้หญิงที่ห่างกันแสนไกล ดวงดาวที่เห็นก็แค่เงาในดวงตาคู่ใส...ไม่มีจริง เพราะที่แท้ดวงดาวอยู่แสนไกล วอมแสงที่ทอดผ่านมาใกล้ ลวงตาทุกสิ่ง แค่ความฝันเท่านั้น ที่เราได้ผูกพันพักพิง อ้อมกอดที่เคยอุ่นอิง มันหยุดนิ่งไปกับเวลา เพิ่งรู้ตัวว่ากอดผู้หญิงที่ไม่ควรจะรัก... มันยากหนัก เหมือนเอื้อมดาวบนริ้วฟ้า ทำได้แค่แหงนมอง แล้วนั่งนองนํ้าตา เข้าใจความจริงแล้วนะว่า..เธอคือใคร คนที่ฉันเอื้อมเท่าไหร่ ก็ไม่ถึง ฉันก็แค่ก้อนหินก้อนหนึ่ง ที่หลงคะนึงในหยดนํ้าค้างใส เห็นเงาสะท้อนแสงดาว ก็คิดเอาว่าไม่เกินเอื้อมใจ พอแดดสายละลายนํ้าค้างไป ดวงดาวก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะมี ............................... บางทีก็ไม่ใช่ว่าเราจะขี้ขลาด หรือยอมแพ้ ต่อการต่อสู้ แต่ก็ต้องหัดยอมรับความจริงซะบ้าง ทำเป็นมั้ย ....เจียมตัว.... ................................................................................................................. ในอ้อมกอด ที่ไร้ใจ ..ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม ...................... เพิ่งรู้ตัวว่าผู้ชายที่กอดฉัน ในอ้อมกอดแฝงความระแวงไหวหวั่น...มาเสมอ ไม่เคยเชื่อใจสักครั้ง ผู้หญิงที่จงรักอยู่ในอ้อมกอดเธอ ว่ารัก และ มองแต่เธอเสมอ รักเธอจริง จริง แม้ในความจริง..ดวงดาวจะอยู่แสนไกล แต่ดวงดาวทอแสงสกาวใส...มานานกว่าทุกสิ่ง แม้แต่ความฝัน เธออาจไม่เคยได้มองเห็นมันในความจริง แต่แสงดาว....เธอสามารถเห็นได้จริง..ในอ้อมกอดอุ่นอิง..ที่เราอยู่ใต้แสงดาว เพิ่งรู้ตัว ว่าตลอดเวลาเธอคิดกับฉันว่า ไม่ควรรัก แล้วที่เรามีกันมานานนัก..เธอต้องทนอยู่อย่างรานร้าว เธอส่งสายตาว่ารัก...ฉันเชื่อว่ามันแน่นหนักทุกคราว แท้ที่จริงเพียงเพราะอ้อมกอดจากผู้ชายเหน็บหนาว ที่ไม่มีใคร ฉันไม่เคยอยู่ไกลเกินเธอจะเอื้อมถึง เพราะหนึ่งคำรักจากฉันยังลึกซึ้งเหมือนชิดใกล้ อยู่ในอ้อมกอดอกอุ่น แอบเก็บมาฝันกรุ่นๆในหัวใจ พอลมหนาวพัดมาใกล้...ฉันก็ยังต้องทนหนาวในอ้อมกอดผู้ชายที่ไร้ใจ..อยู่ทุกที ................................................................................................................... ปล่อยให้คำลา ได้ทำหน้าที่ของมัน ....First_January ................. สุดท้ายก็เป็นได้แค่ผู้ชายไร้ใจคนหนึ่ง ความรักที่เอ่ยว่าลึกซึ้ง ในที่สุดก็ไม่เหลือค่า เมื่อความอ่อนแอของฉัน ทำให้เธอเสียนํ้าตา สุดท้ายคำตอบของการรํ่าลา ก็มาอยู่ตรงหน้าให้เจอ ขอโทษนะ..ที่รักของผม ที่เผลอแรงล้าและจ่อมจม อยู่กับสายลมพรํ่าเพ้อ ติดอยู่ในห้วงแสงดาวสีโศกพรํ่าลวงคำละเมอ จึงอ่อนแรงจะจับมือของเธอ เพื่อเดินไปพบเจอวันต่อไป ทรุดตัวลงอยู่กับคํ่าคืนแสงดาวหม่น และหลงทางเคว้งคว้างเวียนวน อยู่กับหลุมดำร้างไร้ ขุกเข่ายอมแพ้..นิยามแห่งรักแท้ไม่อาจปลอบประโลมใจ ปีกฉันหักเกินจะบินขึ้นอีกครั้งได้ และค่อยๆ ดิ่งลงไปในคืนลา ดื่มกินได้เพียงความอ่อนไหวของชีวิต คนบนฟ้าคงลิขิต ให้เราเกิดมาแค่มีสิทธิ์ได้พบหน้า แม้ไม่อยากจะทำให้ผู้หญิงของผมเสียนํ้าตา แต่การจากลา...ก็ถึงครา ทำหน้าที่ของมัน ............................................................................................................... กลับมาได้ไหม ..ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม .............................. กลับมาได้ไหม......... ถ้าเธอยังทำได้แค่ผ่านวันคืนลำพังอย่างไร้ใครและอ่อนล้า ฉันยังเป็นผู้หญิงคนเก่า รอให้คำว่าเราถูกเธอเติมเต็มเสมอมา ไม่เคยปล่อยใครมาทดแทนความห่วงหา เมื่อไม่มีเรา ไม่ว่าวันนี้เธอจะยังมีหัวใจ หรือ มันได้ตายจาก ฉันก็ยังรอฟังจากปาก ว่ารัก ไม่ได้กลายเป็นเรื่องเศร้า อยากรู้ว่ายังเหลือเยื่อใย..อยากกลับไปสู่คำว่าเรา ฉันพร้อมจะลบลืมเรื่องเก่าๆ ...ก่อนนั้นที่รักเราจบไป ทรุดตัวนั่งอาบแสงดาวในคืนเงียบงัน จุดความรู้สึกเหงางัน....ฝัน....แล้วก็ร้องไห้ เก็บตัวเองอยู่ในห้องมืดเทา ทุกคำคืนที่เรื่องเรา กระจ่างชัดในใจ เดินทางต่อไปไม่ไหว และ ใจ..รักคนอื่นไม่เป็น ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลใด..อยากให้เธอกลับมา อยากให้รักกลับมาส่องสว่างในดวงตา...ให้ฉันมองเห็น ผู้ชายไร้ใจ...กับผู้หญิงที่ยากจะเข้าใจ...อาจเป็นภาพสดใสชัดเจน และค่ำคืนเหงาที่เงียบเร้น...ความปวดร้าวคงไม่ลอยเด่นเหมือนทุกที ............................. กลับมาหาฉันสักครั้ง ฉันพร้อมจะปลอบเธอ... น้ำตาเอ่อ กับฉันคนเดียวพอ....... ................................................................................................................ กลับไปไม่ได้... ...First_January ...................... กลับไปไม่ได้........... ฉันผ่านทางมาแสนไกล จนร้างไร้เส้นทางกลับ แต่ละผ่าวของลมหายใจที่เฝ้านับ มันเยินยับ จนปฏิเสธการคืนกลับ สู่ห้องใจใคร ถึงลืมไม่ได้ แต่ก็ต้องตัดใจให้เป็น แม้ทางเลือกมันจะยากเย็น แต่ก็ต้องใจเข็ญเดินต่อให้ไหว ฉันรักเธอแล้ว และแม้จากนี้ไม่อาจรักใคร ถึงอย่างนั้น ชีวิตมันเกินฝืนกับความเป็นไป ในทางตัน กลับไปก็คงไม่เหมือนเดิม รอยร้าวแห่งราตรีมันได้เพิ่มเติม และรุกเริ่มคลุมความฝัน ชีวิตไม่ใช่นิยาย ไม่อาจฝืนคำทำนายแห่งคืนวัน เถอะนะปล่อยมือจากฉัน แล้วตื่นจากฝันเสียที รอยจุมพิตของแสงดาวอาจหวานอุ่น รสอ้อมกอดอาจหวานละมุน จนไม่อยากจากพรากจากคืนนี้ แต่รุ่งเช้าเราก็ต้องลืมตา เพื่อพบว่าอ้อมกอดไม่เคยมี และรอยจูบของผู้ชายคนนี้ แค่รอยแสงดาวหม่นสีที่ดับไป ...................... จบแค่นี้อะคับ ที่จริงอยากต่อ แต่อีกคนเค้าไม่เล่นด้วย 555 คราวหน้าจะเอากลอนมฝากใหม่นะครับ ^_____^ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
First_January 19 เม.ย. 2547 19:32 น. - ID 51597 
1004
17
0
19 เมษายน 2547 19:57 น. - comment id 250064
5 5 5 5 ก้อเล่นต่อซะยาว... ครายเขาจะไหวล่ะ.. อิอิอิ.. **--** เพราะทั้งคู่จ้า...
19 เมษายน 2547 20:24 น. - comment id 250088
เชื่อแล้ว ว่า กลอน 1 วา ยาวมาก ๆ อะ อิอิ
19 เมษายน 2547 20:44 น. - comment id 250107
** อ่าา แบบว่า ซึ้ง อึ้ง .. อิอิ ** พี่วากับพี่หนึ่งแต่งกันเพราะจังนะค่ะ .. แต่ยาวม๊าก ..มาก .... อิอิ ... คนอ่านยังเหนื่อยแทนเลย ^_____^ *** ขอเก็บนะคะ ***
19 เมษายน 2547 21:13 น. - comment id 250123
+++++++++++++++++++++++++++++++++++ หวัดดีครับ namsai ขอบคุณครับที่แวะมา เอาไว้แต่งกลอนกันอีกนะครับ เหอ เหอ หวัดดีครับ แม่จิตร หนึ่ง วา เนี่ย หนึ่งกะวาครับ ม่ายช่ายยาวหนึ่งวา แต่มันก็ยาวเจงๆ นะ 5555 หวัดดีครับ กระดาษกาว อย่าเพิ่งเหนื่อยนะครับ อยู่ดูแลใจกันก่อน ดีใจที่แวะมานะครับ ^_____^ +++++++++++++++++++++++++++++++++++
19 เมษายน 2547 21:25 น. - comment id 250131
กลอนต่อกันยาวเชียวค่ะ ความหมายดีจัง
19 เมษายน 2547 22:41 น. - comment id 250210
++++++++++++++++++++++++++++++ หวัดดีครับ เด็กหญิงสานฝัน ก็นิดหน่อยครับ พอดีคนนอนดึกมาเจอกันบนความอ่อนไหว ก้เลย.... มีกลอนมาให้อ่านกันนี่แหละครับ อิ อิ ^_____^ ++++++++++++++++++++++++++++++
19 เมษายน 2547 23:14 น. - comment id 250240
ว้าว ..............เก่งกันจริงๆเลยอ่านะ
19 เมษายน 2547 23:24 น. - comment id 250253
สมกันดีจัง... หยั่งกะกิ่งทองใบหยก... ผู้ชาย..ช่างฝัน....ผู้หญิง...หวั่นไหว... มาช้า....แต่ก็มา.....แวะมาชม... กลอนเพราะ...ตัวหนังสือสวย.... คนเขียน...ก็เขียนดี....(ทั้งคู่) อะไร..ที่ออกมาจากใจ... มักจะออกมาดีเสมอ ๆ.. หล่ะ...เป็นเรื่องธรรมชาติ... น่าจะเขียนต่ออีกน่ะ... คงมีหลายคน....อยากอ่านต่อ......
19 เมษายน 2547 23:40 น. - comment id 250272
พี่หนึ่งมานยาวมากเลยค่ะ ช้อกมีเวลานิสเดียว เพราะงั้นมาโพสต์ไว้ก่อนแล้วจะมาอ่านวันหลังนะคะ มาทักทายค่ะ
19 เมษายน 2547 23:48 น. - comment id 250282
แวะมาแบบงง......... ง่า.....แบบว่า กลับมาถึง ก็เอาเลยเหรอ.... แบบว่าเซอร์ไพร์สจ้า.... เล่นกันแบบไม่ให้ตั้งตัวงี้เลยนะ กลอนเพราะจ้า.... เอ๊ะ ยังไง...มาชมตัวเอง อีกแระ...อิอิ กลับมาเล่นมาเอาใจวาอย่างนี้ เดี๊ยวสาวๆของหนึ่ง เค้ามาค้อนวากันแย่หรอก.... หวาดเจี๋ยว...
20 เมษายน 2547 07:26 น. - comment id 250408
มาชมด้วยใจจริง ไม่ทอดทิ้งกันและกัน คอยแบ่งปันและสารฝัน ตราบคืนวันตะวันดับ
20 เมษายน 2547 07:28 น. - comment id 250412
กลอนเก่า ๆ กับพี่สาวคนเดิมของเอม .. ยังไงความเพราะ ก็คู่กับความสวยของพี่วาเสมอค่ะ
20 เมษายน 2547 11:35 น. - comment id 250518
กลอนจะยาวแค่ไหนปลาวาฬอ่านแล้ว ยิ่งชอบมากมาย ก็มันเพราะนิหน่า เก่งกันทั้งคู่เลยนะคะ ปลาวาฬขอคำนับ มาชื่นชมผลงานค่ะ
20 เมษายน 2547 12:28 น. - comment id 250579
แวะมาอ่านอีกรอบ...... แอบมาเคลิ้มกับความคิดเห็นถัดไป 2 อันข้างบน น้องเอมจ๊ะ....อย่าไปโกหกคนอื่นเค้าจ๊ะ....มันไม่ดี อิอิ
20 เมษายน 2547 12:31 น. - comment id 250581
ส่วนคนที่เหลือ รอหนึ่งมาตอบแล้วกันนะคะ เดี๋ยวหาว่าเราบุกรุกบ้านเค้า มันไม่ดี.........
20 เมษายน 2547 14:21 น. - comment id 250644
ชอบค่ะ ไพเราะทุกตอนทุกบท น่ารักมากค่ะ
20 เมษายน 2547 17:00 น. - comment id 250722
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หวัดดีครับ ภูตะวัน ตะวันรอน ดีใจที่แวะมาครับ แม้จะมาแบบเหนื่อยก็ตาม เด๋วพักบ้านหนึ่งกินนํ้าก่อนนะ ตั้งแต่ย้ายบ้านไปอยู่กะวา แล้วทำเป็นเหนื่อยนะ หนึ่งมิกล้า ไปวุ่นวายกะคนของภูหรอก ฮึ ! (แอบมีค้อนเล็กๆ) หวัดดีคับ ช็อกโกแล็ต แค่แวะมาก็ดีใจแล้วครับ แล้วจะรอครับผม หวัดดีครับ ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม วาไม่ต้องห่วงหนึ่งงหรอก ดูแลคนของวาให้ดีเต๊อะ ฮึ ! (ค้อนรอบสอง ให้ใครคนนั้น) อิ อิ หวัดดีคับ )))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**((( ถ้าจริงใจให้มา ฉันก็กล้าให้ใจไป ถ้าเธอมีใจจริงๆมามอบให้ ฉันก็ให้จริงๆทั้งใจ ให้กับเธอ หวัดดีคับ ทะเลใจ อืม แฟนคลับของวามาตามแล้ว เด๋วหนึ่งต้อนรับแทนนะครับ หวัดดีคับ ปลาวาฬสีน้ำเงิน ปลื้มมากมายเลยครับ หวัดดีอีกรอบ ครับคุณวา โหย..ออกหน้าออกตา ต่อหน้า ต่อตา เดี๊ยะเจอ ตาต่อตา หวัดดีคับ ทิกิ ปลื้มอีกแล้วครับ #(^_____^)# +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
20 เมษายน 2547 17:13 น. - comment id 250740
กลอนยาวมาก แอบอิจฉานิด ๆ ทิ้งเรามาแต่งกลอนกัน สองคน ฮือๆๆๆๆๆๆๆ ล้อเล่นนะคะ คิดถึงเลยแวะมาเยี่ยม+เป็นกำลังใจ
20 เมษายน 2547 17:23 น. - comment id 250756
++++++++++++++++++++++++++++++++ หวัดดีครับ เจ้าสาวแห่งโลกวิญญาณ โห..ทีจะชวนแต่งก็ไม่ว่าง ปล่อยให้เรารอแล้วมาทำงอน เด๋วหนึ่งจัดให้ครับ อิ อิ เมื่อไร่ ยังไม่รู้นะคับ ^_____^ ++++++++++++++++++++++++++++++++
22 เมษายน 2547 14:44 น. - comment id 252183
เออเนอะ..ชื่อเข้ากันดีแฮะ เก่งคับ..กลอนเพราะทั้งสองคนเลย..^_^
25 เมษายน 2547 20:31 น. - comment id 254088
เพราะมากค่ะ อ่านแล้วชอบ ชื่นชมๆ
27 เมษายน 2547 01:00 น. - comment id 254964
หากเธอพร้อมจะกลับเพียงจับมือฉัน แล้วก้าวไปด้วยกันในวันของวันใหม่ เชื่อซิจ๊ะที่รักหนทางยังอีกยาวไกล อย่าพึ่งท้อหรือปฏิเสธมันไปเลยคนดี มาเถอะกลับมายืนตรงที่เก่า แล้วเริ่มต้นคำว่าเรากันใหม่ตรงนี้ เชื่อซิจ๊ะที่รักเรายังคงเป็นคู่ชีวี เหมือนก่อนนี้ได้ดีถ้าเธอต้องการ *-*กลอนไพเราะทั้งคู่เลยค่ะ แต่งได้ดีมากเลยค่ะ*-*
27 เมษายน 2547 13:10 น. - comment id 255225
++++++++++++++++++++++++++++++++ หวัดดีครับ รักคุณคับ รักคุณเช่นกันคับ ขอบคุณมากๆ ครับ ... หวัดดีครับ พาฝัน ดีใจมากๆ ที่ชอบครับ ... หวัดดีครับ ผู้หญิงไร้เงา ตามมาเก็บทุกบทเลยนะครับ อย่างนี้รักตุนตายเลย ^_____^ +++++++++++++++++++++++++++++
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
