30 ตุลาคม 2547 08:30 น.
magic
หนาวรัก
หนาวนี้..มันหนาวเนื้อ
ไร้ใครเอื้อ..มาเกื้อหนุน
ไร้รัก..ปักละมุน
ไร้การุณ..อุ่นเคียงกาย
หนาวนี้..มันว้าเหว่
ใจเกเร..เหห่างหาย
ใจดำ..ทำเดียวดาย
ใจช่างร้าย..ไม่ใยดี
หนาวนี้..มันโดดเดี่ยว
ไร้คนเกี่ยว..เหนี่ยวรักนี้
ไร้คน..ที่ปราณี
ไร้ชีวี..ไร้หัวใจ
หนาวนี้..ช่างแสนหนาว
ใจรวดร้าว..และหมองไหม้
ใจเอ๋ย..โอ้ดวงใจ
รักจากไกล..ไม่คืนคอน
..........................................
..........................................
27 ตุลาคม 2547 17:58 น.
magic
เพียงอำนาจ..ในมือ..ถืออภิสิทธิ์
ไม่เคยคิด..ทางใช้..ให้ถูกต้อง
อยากจะทำ..ทำไป..ไม่ไตร่ตรอง
เห็นลูกน้อง..เป็นเครื่องมือ..คือเจ้านาย
ขอเพียงตน..สบาย..ไร้ความคิด
เรื่องที่ผิด..เพียรสร้าง..ช่างมักง่าย
กฎเกณฑ์มี..หนีออก..บอกสบาย
เบื้องล่างหน่าย..รับกรรม..ต้องทำไง
เรียกร้องขอ..ยุติธรรม..นำมากล่าว
เหมือนขอข้าว..ขอแกง..แสงจันทร์ฉาย
เป็นแค่ฝัน..ลมลม..จมคืนไป
หาไม่ได้..ในความจริง..สิ่งที่วอน
ทางสุดท้าย..ลูกน้อง..ต้องเข้มแข็ง
ไม่ทิ้งแหล่ง..อุดมการณ์..ผลาญคำสอน
อำนาจใด..ผิดไป..อย่านิ่งนอน
จงคิดก่อน..หากเดินตาม..หยามตัวเอง
...
...
22 ตุลาคม 2547 08:45 น.
magic
ด้วยความยินดี..
หอบความยินดี..เอามาฝากให้
และความดีใจ..ปนยิ้มเริงร่า
เก็บความผูกพัน..ใส่ดอกไม้มา
มากมายคุณค่า..ด้วยความจริงใจ
ตื่นนอนตั้งแต่..ไก่ยังไม่ขัน
แถมลืมแปรงฟัน..จะเป็นไรไหม
คงจะไม่พูด..อะไรออกไป
ส่งดอกไม้ให้..แทนเอ่ยวจี
รู้ว่าคุณนั้น..แสนจะภูมิใจ
สิ่งที่ทำได้..กับฝันวันนี้
นึกจะกอดคอ..แสดงยินดี
หยุดคิดทันที..มันมีที่มา
ไม่ได้อาบน้ำ..ตั้งแต่เมื่อคืน
กลิ่นคงไม่ชื่น..อาจมีปัญหา
ยืนอยู่ไกลไกล..ยิ้มด้วยสายตา
บอกเป็นภาษา..ว่าฉันยินดี
.....................................................
9 ตุลาคม 2547 17:29 น.
magic
ฉันโชคดีที่เป็น..Aids
ฉันเป็นเอดส์..โชคร้าย..ใครรังเกียจ
ทุกข์ถมเครียด..อดสู..ดูไร้ค่า
โรคสังคม..เดียดฉันท์..นั้นตีตรา
เขาบอกว่า..ฆ่ามนุษย์..ฉุดให้ตาย
คู่ชีวิต..ปลิดจาก..พรากด้วยเอดส์
น่าสมเพช..เขามาว่า..พาใจหาย
อยากจะแขวน..ชีวิต..ปลิดชีพวาย
แต่ลูกชาย..ต้องดูแล..ท้อแท้ใจ
เสียงร้องไห้..จากบุตร..จุดให้คิด
ไฟมอดมิด..ขยับแสง..เกิดแรงฉาย
แม้ริบรี่..ก็ยังดี..มีรำไร
สู้ต่อไป..ให้เชื้อสาย..ได้เติบโต
เปิดตัวเอง..สู่โลก..แม้โชคอับ
ปรึกษากับ..แพทย์ใหญ่..ได้อักโข
ความรู้เรื่อง..โรคร้าย..ใช่ใหญ่โต
อย่าเซโซ..ตามมัน..มั่นที่ใจ
ดูแลตน..ตามคำ..แนะนำหมอ
ไม่รีรอ..รักษา..ยาที่ให้
ตามขั้นตอน..ปฏิบัติ..วัดหัวใจ
เคร่งครัดไว้..จึงอยู่รอด..ปลอดวิญญา
โอกาสมา..เมื่อกาย..ได้เข้มแข็ง
โชคก็แบ่ง..ความดี..ที่มีค่า
ประสบการณ์..ของฉัน..ที่ผ่านมา
สร้างวิชา..วิทยากร..สอนผู้คน
กลุ่มสายธาร..ความห่วงใย..ได้กำเนิด
ชีวิตเกิด..อีกครั้ง..ดั่งเป็นผล
ที่ฉันนั้น..กัดฟันสู้..คู่อดทน
จึงได้ค้น..พบหลักชัย..ให้ลูกยา
ปฏิญาณ..ตนต่อ..ไม่ท้อแล้ว
จะเป็นแนว..ร่วมป้องกัน..ขันอาสา
ให้ความรู้..ชัดแจ้ง..แหล่งวิชา
ที่ผ่านมา..เป็นหนังสือ..สื่อผู้คน
ฉันโชคดี..ที่เป็นเอดส์..เหตุสร้างสรร
ได้ทำงาน..เพื่อสังคม..ชมทุกหน
และภูมิใจ..หนึ่งชีวิต..คิดค่าคน
ได้สร้างผล..จากเรื่องร้าย..ให้ได้ดี
.........................................................................................
เป็นเรื่องที่เรียบเรียงเขียนเป็นกลอนยากมาก..
อาจสื่อไม่ได้ความหมายเท่าที่ควร....
จึงขออธิบายนิดนะคะ....
พี่ผู้หญิงคนนี้เค้าเป็นผู้ติดเชื้อ.........และสามีได้เสียชีวิตแล้ว
ช่วงแรกชีวิตเค้าท้อแท้มาก..........แต่เค้าก็ยังสู้ต่อไปเพื่อลูก
โดยเข้าปรึกษาแพทย์..และทำตามคำแนะนำอย่างเคร่งครัด
ทำให้เค้าสุขภาพดีขึ้น....
และวันหนึ่ง..พี่ผู้หญิงคนนี้ก็เข้าเป็นสมาชิกของ....
กลุ่มสายธารแห่งความห่วงใยซึ่งเป็นการรวมตัวของผู้ติดเชื้อ
เพื่อดูแลกันเองและสร้างความรู้ให้แก่สังคม....
พี่ผู้หญิงคนนี้..ได้เป็นวิทยากรให้ความรู้เกี่ยวกับโรคเอดส์
พี่เค้ามักจะบอกกับทุก ๆ คน เสมอว่า....
ดิฉันโชคดีที่เป็นเอดส์..เพราะได้สร้างความดีให้แก่สังคม
...........................................................................................
ไม่รู้จะพูดว่าอะไรจากการที่ได้สัมผัสผู้หญิงคนนี้..
เพียงแต่ได้ยินเสียงของหัวใจบอกว่า..นับถือจริง ๆ
...........................................................................................
7 ตุลาคม 2547 17:37 น.
magic
คืนวิวาห์
คืนวิวาห์..พาเจ้าสาว..เข้าห้องหอ
มิรีรอ..ช้อนร่าง..กลัวนางหาย
วางน้องลง..บนเตียง..ทำเอียงอาย
พี่เป็นชาย..ใจยังสั่น..หวั่นเจ้ากลัว
ค่อยหย่อนร่าง..ข้างกาย..แนบใกล้ชิด
หอมกลิ่นติด..ปลายจมูก..ถูกทูลหัว
สัมผัสแก้ม..แย้มโอษฐ์..โปรดอย่ากลัว
อยู่ข้างตัว..มิทิ้งเจ้า..เฝ้าทั้งคืน
ไฟสว่าง..เกินไป..กดให้ดับ
แล้วขยับ..กายน้อง..มิต้องฝืน
นอนเถิดนาง..มิยอมห่าง..จางจากคืน
วิวาห์ชื่น..บทเรียนนี้..พี่เป็นครู
เสียงกุกกัก..นอกห้อง..ต้องสะดุด
บทเรียนหยุด..เงียบฟัง..ทั้งสองหู
เหมือนมีใคร..มาแอบ..แนบเฝ้าดู
ที่ประตู..หน้าห้อง..น้องตกใจ
ไม่ต้องกลัว..คนดี..พี่อยู่ข้าง
แม่นวลนาง..อย่าหวั่น..จนขวัญหาย
พี่จะคุ้ม..ครองเจ้า..เฝ้าเคียงกาย
อันตราย..อย่าหมาย..จะได้เจอ
นางผลักร่าง..พี่ออกห่าง..พลางบอกกล่าว
มีเรื่องราว..สารภาพ..กราบเสนอ
ก่อนพี่นอน..เคียงกาย..ใฝ่ละเมอ
น้องเสมอ..เคียงกอดเขา..เรารักกัน
เขาคงมา..ทวงสิทธิ์..ชิดกายก่อน
เพราะอาวรณ์..อุ่นไอ..ในความฝัน
เพราะยังรัก..ยังห่วง..ยังผูกพัน
เพราะมีกัน..มิเคยห่าง..ทั้งหลับนอน
แม่น้องนาง..ร่างขยับ..จับลูกบิด
ประตูปิด..เปิดกว้าง..นางสมร
อุ้มแมวเหมียว..เกี่ยวรัก..พักตร์บังอร
พี่ค่อยถอน..หายใจ..เกือบใกล้วาย
....................................................................................................
สรุปแล้วคืนนั้น ก็มีเจ้าแมวเหมียวนอนอยู่ตรงกลางระหว่างคู่วิวาห์
อ่านแล้วไม่ต้องคิดมากนะคะ....
เพราะผู้เขียนไม่สามารถเขียนบ้างช่วงในคืนวิวาห์ได้..
ขออภัยมา..ณ ที่นี้ (แหะ ๆ ๆ ๆ)
...................................................................................................
หน้าส่วนตัว
1976
