เท้าสีดำย่ำเหยียดเหยียบหัวฉัน ที่เธอให้คือรางวัลอันสูงค่า ให้ตอบแทนเป็นรางวัลที่ผ่านมา กับเวลาที่เสียไปให้เสียดาย ความรักที่ฉันให้ด้วยใจหวัง เหมือนลมชังพัดลิ่วจนปลิวหาย ถูกมือสามตามแทรกแตกกระจาย ทุกความหมายของความซื่อคือเสียใจ การมองโลกในแง่ร้ายฉันไม่ผิด พิรุธรั่วรั้วความคิดปิดไม่ไหว ไม่กล้าถามที่ผ่านมาคืออะไร รู้เต็มอกถามทำไมให้ป่วยการ คนอย่างเธอร้ายลึกถึงเซลล์เลือด ลมหายใจยังเดือดจนพลุ่งพล่าน กระดูกข้องอบิ่นถึงวิญญาณ ปากที่หวานน้ำลายลมขมกว่ายา ทิ้งฉันให้อายฟ้าอายอากาศ รอยแผลบาดแสบซึ้งถึงชาติหน้า เก็บน้ำตาเธอไว้ใช้ล้างตา เขาทิ้งมาอย่าคาดหวังตายรังเดิม 18 ตุลาคม 2547
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์ 21 ธ.ค. 2547 16:03 น. - ID 67954 
2572
2
0
21 ธันวาคม 2547 16:35 น. - comment id 393174
อีกบทที่แสดงความร้าวรานใจอย่าง ไม่อาจอภัยให้ใครคนนั้นได้ เขียนเก่งค่ะ
21 ธันวาคม 2547 20:28 น. - comment id 393327
ใจเย็นๆนะ ค่อยๆ กลัวจังเลย
22 ธันวาคม 2547 09:40 น. - comment id 393569
ทำใจแข็งเพื่อเพิ่มความแกร่งให้หัวใจตัว แต่ในที่สุด..รักก็คือการให้อภัย เป็นกำลังใจให้นะคะคนดี สวัสดีค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
