ทุ่งอีสานฝังใจแม้ไกลลับ
พวยพยับแสงแดดที่แผดเผา
ฝ่าลมร้อนกลางทุ่งมุ่งหลบเงา
เสียงเร่งเร้าจักจั่นรำพันเพลง
เธอไล่ควายลงน้ำเมื่อยามเที่ยง
แอบมองเมียงเฝ้าพิศพินิจเพ่ง
งามวงพักตร์ผิวพรรณดั่งจันทร์เพ็ง
เกือบจะเปล่งวาทีว่าที่รัก
ความสัมพันธ์หนุ่มสาวแรกราวรุ่น
ยังหอมกรุ่นดวงใจคลั่งไคล้หนัก
ใต้ร่มเงาแอบอิงเคยพิงพัก
ยังสลักแต่นั้นนิรันดร์กาล
ควายวิ่งหายเข้าป่าน้ำตาเล็ด
มือใครเช็ดดวงหน้าให้ตาหวาน
ใครพาเที่ยวตามควายแทบวายปราณ
ทรมานหิวหนักเพราะรักนุช
จึ่งบทเพลงจักจั่นดั่งวันนั้น
ร้องรำพันได้ยินไม่สิ้นสุด
ครวญเพลงรักเย็นๆมาเป็นชุด
พอช่วยฉุดชีวิตเป็นนิจไป
เกรงแต่เจ้าลืมเลือนเพื่อนชาวทุ่ง
ลืมแควคุ้งควายทุยเคยลุยไล่
ลืมสัมพันธ์เก่าก่อนจรจากไกล
ทิ้งหัวใจดวงหนึ่งรำพึงครวญ
เมษายน ๒๕๒๙
1402
6
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
