30 ตุลาคม 2547 23:52 น.
ขลุ่ยหลิบ
ดวงตะวันตกต่ำอำลาฟ้า
ทอแสงลาระเยียบและเงียบเหงา
สีเรื่อรอยคล้อยหายดุจสายเงา
สวาทเราก็เริ่มจางอย่างตะวัน
ลมกระซิบซ่านเสียวกับเกลียวคลื่น
ระริกรื่นอ้อนพิไรในห้วงฝัน
พัดโลมไล้สายคลื่นทุกคืนวัน
คงสุขสันต์สมอุราอ้าสายลม
เกลียวคลื่นโอบชายฝั่งอย่างถนอม
ยอดสนกล่อมดวงขวัญอันสุขสม
พริ้วพรมจูบลูบไล้ให้คลายตรม
แล้วซบซมเคียงหาดไม่คลาดคลา
คลื่นมีลมเนานอบปลอบดวงจิต
หาดชมชิดเกลียวคลื่นรื่นหรรษา
แต่ขวัญเรามีเพียงช้ำและน้ำตา
ฉันจะหาคนปลอบใจที่ไหนกัน
25 ตุลาคม 2547 23:19 น.
ขลุ่ยหลิบ
อยากให้เธอเข้าใจฉันในวันนี้
เหมือนกับที่เคยเข้าใจในวันก่อน
ไม่ต้องเผยเอ่ยปากวากย์เว้าวอน
สายตาซ้อนเหลือบดูก็รู้กัน
ความเหินห่างสร้างกำแพงอันแข็งกล้า
สูงและหนาไกลและกว้างออกกางกั้น
เหลียวชำเลืองแอบมองสองเนตรนั้น
รู้ฉับพลันไม่เหมือนเก่าเคยเข้าใจ
ตาต่อตาผสานแล้วผ่านผาด
เกินบังอาจจะจ้องมองได้ใหม่
หลบตาต่ำนึกจะโกรธแต่โทษใคร
อยู่ใกล้ใกล้รู้สึกคล้ายไกลเหลือเกิน
อยากให้เธอเข้าใจฉันในวันนี้
ปรายไมตรีสายตาให้หายขัดเขิน
สบเนตรกันจะได้ไม่ต้องเมิน
เผื่อเผอิญเข้าใจกันเหมือนวันวาน
21 ตุลาคม 2547 20:43 น.
ขลุ่ยหลิบ
งามสถานถิ่นวังหน้าสง่าสม
งามลั่นทมออกดอกขาวพราวไสว
งามอรุณฤกษ์เบิกฟ้าอ่าอำไพ
งามสายธารน้ำใจมีให้กัน
เขียว - ขาว สถาบันอันทรงค่า
ได้ก้าวเดินเข้ามาดังใฝ่ฝัน
ไมตรีจิตที่ได้รับนับอนันต์
ความสัมพันธ์ฉันท์น้องพี่นี้ชื่นชม
ครูอาจารย์ท่านให้ความอบอุ่น
เกื้อการุณศิษย์ทั้งหลายได้เหมาะสม
สอนให้ดีมีวินัยใฝ่นิยม
สร้างสังคมให้เด่นเป็นคนดี
มาวันนี้ขอให้คำสัญญาว่า
จะรักษาตัวให้งามตามหน้าที่
สร้างศรัทธา สร้างรัก สามัคคี
เป็นคนดีเทิดค่าสถาบัน
กราบขอบคุณในไมตรีที่มอบให้
ประทับใจยิ่งนักยากจักสรร
หาถ้อยคำพร่ำเฉลยเอ่ยรำพัน
ทุกคืนวันจะเตือนอยู่ไม่รู้ลืม
18 ตุลาคม 2547 22:14 น.
ขลุ่ยหลิบ
ห้วงสำนึกของใจต่อไปนี้
จะไม่มีเรื่องรักในใจนี้แน่
เริ่มแต่เมื่อใจนั้นเขาผันแปร
ไม่อยากแลใจอื่นให้ขื่นใจ
เพิ่งรู้ว่าน้ำหวานซ่านยาพิษ
ไม่เคยคิดว่าจะช้ำระกำไฉน
รอยยิ้มนั้นเริงรื่นพาชื่นใจ
บัดนี้ใยดูคล้ายเยาะไม่เหมาะควร
กุหลาบแดงดอกนั้นมันอวลอบ
เคยตระลบกลิ่นให้ดวงใจหวน
แต่เดี๋ยวนี้กลิ่นนั้นมันแปรปรวน
ทำให้ส่วนใจน้องต้องระบม
คิดถึงความหลังเก่าแล้วเศร้าจิต
จึงต้องคิดห้ามใจมิให้ขม
ถึงจะอยู่ผู้เดียวอย่างร้างคู่ชม
ดีกว่าตรมเพราะให้รักหักอกเอย
15 ตุลาคม 2547 19:26 น.
ขลุ่ยหลิบ
คิดถึง
ใครคนหนึ่งซึ่งใจฉันใฝ่ฝันหา
คนที่อยู่ห่างไกลสุดสายตา
คนที่สุดเอื้อมคว้ามาแนบครอง
ใจหนอใจไยพะวงหลงพร่ำเพ้อ
แต่เพียงเธอให้หม่นไหม้ฤทัยหมอง
รู้ทั้งรู้สุดจักได้ดั่งใจปอง
ยังร่ำร้องรักเพียงเธอเสมอไป
จะหักห้ามเพียงใดมิให้รัก
ยังคงปักใจมั่นมิหวั่นไหว
ยังละเมอเพ้อพะวงหลงอาลัย
ในหทัยยังพร่ำคำรักเธอ
จะยับยั้งยิ่งย้ำซ้ำว่ารัก
คิดหาญหักไม่ได้ใจคอยเผลอ
ทั้งสี่ห้องใจน้องปองเพียงเธอ
พร้อมเสนอรักชอบมอบแด่คุณ
หน้าส่วนตัว
1015
