หน้าส่วนตัว
เกลือกกลิ้ง ทิ้งร่าง ข้างทะเล
ให้สายลม พัดเห่ หัวใจฉัน
ร่ำร้อง บอกลา ฟ้าตะวัน
แล้วทักทาย พระจันทร์ ยามค่ำคืน
วันนี้ โดดเดียว ใจเหงา
กอบเก็บ ความเศร้า ไม่อาจฝืน
ก้มหน้า ร่ำไห้ หลายวันคืน
ยากจะยืน ก้าวขา เดินออกไป
สายฝน โปรยปราย จากฟากฟ้า
เหมือนจะมา ร่วมด้วย ช่วยปลอบขวัญ
ทิ้งไปเถอะ ความผิดหวัง ในวันนั้น
จงสานฝัน ก้าวขา เดินหน้าไป
เกลือกกลิ้ง ทิ้งร่าง ข้างทะเล
ให้สายลม พัดเห่ หัวใจใหม่
เพราะว่าฉัน อยากจะก้าว เดินต่อไป
เพื่อเก็บฝัน กอบวันใหม่ ให้ตนเอง
636
กลอนทั้งหมดนี้เป็นกลอนเก่าที่แต่งไว้ประมาณเกือบ 4 ปีที่แล้ว เลยอยากนำมาให้ลองอ่านกัน
ขอบฟ้า - หัวใจ
ชาติกานต์
ขอบฟ้าคงใกล้ถ้าใจฝัน
ผูกพันสายใยดังเส้นไหม
ถึงแม้ตัวเธอจะอยู่ไกล
ถ้าใจใกล้แล้วอะไรจะกั้นเรา
ปลายตาคงไกลกว่าใจฝัน
ไร้เงาคนผูกพันแสนหวั่นไหว
ใกล้เพียงแค่มือเอื้อมยังไกลไป
อาจเป็นเพราะระหว่างใจเราห่างกัน
......................................................
อัณณพ
ขอบฟ้าคงไกลถ้าใจหาย
เส้นไหมกลับกลายเป็นเพียงฝัน
ไม่ใช่เพราะตัวเราที่ไกลกัน
แต่สิ่งกั้นระหว่างใจมันไกลเกิน
ปลายตาเกินเอื้อมกว่าใจฝัน
แม้เงาคนผูกพันยังสั่นไหว
แม้ใกล้แค่มือเอื้อมใจไกลไป
คงเป็นเพราะระหว่างใจเราห่างกัน
.................................พรุ่งนี้เขาจะไป...........................
ฉันยิ้มอย่างยินดี
เพื่อบอกกล่าวถ้อยคำนี้ไปให้
ไปดีๆ นะ แล้วกลับมาไวๆ
แต่ข้างในหัวใจ ช่างร้าวราน
เพราะเราเคยอยู่ข้างกัน
ทุกชั่ววันหัวเราะขับขาน
แล้วเธอก็จะไป ถึงแม้จะไม่นาน
แต่ก็ทรมาน ไม่รู้จะหัวเราะกับใคร
วันที่เรามีกัน
บางครั้งทะเลาะลั่น แต่ใจยังรักใคร่
จึงอยากบอกเธอแม้จะอยู่ห่างไกล
รักษาตัว ฉันห่วงใย จึงฝากไว้...................แด่เธอ
ฉันยืนอยู่ตรงนี้
แต่ไม่มีใครเห็น
การมีตัวตนช่างยากเย็น
ตัวฉันเป็นเพียงความมืดดำ
ฉันยืนอยู่ตรงนี้
รอบข้างมีผู้คนคราคร่ำ
แต่ทุกคนไร้ความทรงจำ
ปล่อยฉันเหงาช้ำ อยู่อย่างเดียวดาย
ฉันยืนอยู่ตรงนี้
อย่างมีตัวตนแต่คนหลบหาย
ไม่เคยฟัง ไม่เคยปลอบคลาย
ปล่อยฉันยืนตาย......อยู่ตามลำพัง
ฉันยังยืนอยู่ตรงนี้
ในมุมที่มีแต่คนกลบฝัง
มุมหนึ่งในสังคมที่คนคอยปิดบัง
มุมหนึ่งที่ยังเกาะความหวัง.....เฝ้ารอคอย
ช่วยมองเห็นฉันบ้าง
อย่าให้อ้างว้าง..พลังถดถอย
ฉันก็เป็นคน เป็นมิใช่น้อย
แม้บางอย่างด้อย.......แต่ฉันก็เป็น คน
มีอีกหลายมุมของสังคมที่เราไม่เคยเข้าไปสัมผัสอย่างลึกซึ้ง แต่เราก็รู้ว่ามีอยู่
กลอนบทนี้ได้แรงบันดาลใจมาจาก ผู้คนที่อยู่ในมุมนั้น
คนที่มองไม่เห็น
ลองเปลี่ยนแนวการแต่งบ้างฟังเรื่องรักมาบ้างแล้ว ลองอ่านกลอนนี้เผื่อจะได้เห็นอีกมุมหนึ่งของชาติกานต์
พยายามที่สุดที่จะรักเธอ
แต่ที่เจออยู่เสมอคือความปวดปร่า
พยายามที่จะรัก.....แต่ทำไมมีน้ำตา
พยายามที่จะผูกพันให้มากกว่า.......
.......แต่ทำไมเธอยังไร้ค่าอยู่ในใจ
พยายามที่สุดที่จะให้เธอเป็นคนสำคัญ
แต่นับวัน.....ยิ่งยากเกินใจทำไหว
พยายามที่จะใช้เวลาเป็นเครื่องทวีความรักในใจ
แต่ที่มันทำได้..ก็เพียงแค่ลบเธอออกไป
..............เท่านั้น............
