บทกวี...ก้าวผ่านกาลเวลา

รุ้งสวรรค์

     เหลือเวลาอีกเท่าไร 
ที่ไม่ต้องทรมานใจ 
ให้ชีวิตไม่ต้องเศร้า 
และไม่เสียใจต่อไป 

     วันที่ความหม่นหมอง
ที่อยู่ลึกลงไปข้างใน 
กลายเป็นความปวดร้าว
ที่ยังค้างคาอยู่ในใจ 

     ต้องฝืนยอมรับไว้ 
ต้องอดทนต่อไป 
เพราะมันคือความจริง 
ที่ชีวิตต้องผ่านต้องพบเจอ 

      จนวันที่พ้นข้ามผ่าน 
ความทุกข์ทรมาน ผ่านไป 
วางมันเอาไว้ 
ลืมมันทิ้งไปจากใจ 

      หยุดความคิดเสียบ้าง 
ปล่อยให้ความหลับไหล 
คลายความทุกข์ในใจ 
กับชีวิตที่ไม่เคยแน่นอน 

     ฉันจะทำใจได้ใช่ไหม 
ชีวิตที่เหลือนั้นควรเป็นเช่นไร 
ความเป็นจริงบางครั้งทำให้เราเข้าใจ 
กับชีวิตที่ต้องเดินต่อไป 

     สิ่งที่เรายังคงต้องเจอ
สิ่งที่เราไม่เคยต้องการ 
เรายังคงต้องทรมาน
รอให้ถึงวันที่พ้นข้ามผ่านไป