บทกวี...เว้นว่าง...ปล่อยวาง

รุ้งสวรรค์

     ทอดสายตามองผ่านแผ่นฟ้าอันกว้างไกล
ในค่ำคืนเดียวดายเว้นว่างห่างเหินในคืนดึก
เพ่งพินิจในฟ้ามืดยังมีแสงดาวกระพริบไหวในที่ลึก
ในใจนึกสุดเสน่หาไขว่คว้าไว้เพียงลำพัง

     ปล่อยวางทุกสิ่งเหลือเพียงความจริงไร้ความฝัน
คืนเปลี่ยวไร้แสงจันทร์หมดสิ้นความหวัง
ไร้คำปลอบโยนใดใดสิ้นไร้พลัง
ทุกสิ่งจริงจังหมดหวังสิ้นหายไป

     ใจเอ๋ยเคยทุกข์มามากกว่านี้
ทนไม่ไหวแล้วหรือนี่ถึงได้เหนื่อยล้ากว่าวันไหน
หมดแล้วหรือความรู้สึกที่เป็นแรงกำลังใจ
ปล่อยให้หายไปไหนทำไมไม่ตามกลับมา

     มองฟ้าเตือนตนอย่าไร้แสงแห่งความหวัง
 แม้จะมืดมิดแต่มีพลังแอบแฝงอยู่ข้างในหนา
เตือนตนให้ทนต่อความทุกข์อย่าได้ท้อแท้อ่อนล้า
รอคอยวันใหม่ที่จะหวนกลับมาภายใต้ฟ้าเดียวกัน...ใต้ตะวัน...ฉันจะพบเธอ