20 กรกฎาคม 2547 17:43 น.
วนัสนันท์
หากเพียงเสียงกระซิบ
ที่ไกลลิบอยู่ปลายฟ้า
แว่วผ่านนภนภา
มาบอกลา...ก่อนห่างไกล
ใจเอยคงเอ่ยคำ
ให้จดจำจนจับใจ
คนเดียวจะเดียวดาย
จนวันตาย...ไร้ใครเคียง
รับรู้..ต้องไร้รัก
คงรู้จักจะพอเพียง
น้ำตามิเรียบเรียง
เคียงข้างฝันทุกวันไป
หากว่านภาหม่น
ช่วยผ่อนปรน..ให้ทนไหว
สาดแสง..มิร่ำไร
ฉายไอเศร้า..ให้เคล้าทรวง
อย่างไร..แล้วไงหนอ
สิ่งที่ขอ..ฟ้าแหนหวง
ส่งให้...แต่ลมลวง
มิอาจทวง..เธอจากจันทร์
11 กรกฎาคม 2547 15:24 น.
วนัสนันท์
ก่อนเคยถามเคยนิยามความคำรัก
จนหาญหัก รักเธอ...เพียงเจอหน้า
ฉันลืมถาม ตามสมองเคยตรองมา
ลืมคำจาหาเหตุผล...จนด้วยใจ
ทุกนาที..รู้ดี มีแต่เสี่ยง
มิหลีกเลี่ยงเพียงเพราะรัก..มิสงสัย
แล้วแต่เธอ ที่เผลอพร่ำจำขึ้นใจ
จะบันดาล ให้เป็นไป..ใจยอมทน
และแล้วลาลับเลือนมิเตือนก่อน
อีกคำวอนเป็นกลอนไป..เขาไม่สน
ที่ได้รู้เพียงได้รัก..รู้จักทน
กับหมองหม่นระคนเศร้าเคล้าน้ำตา
รักเอยรักเพียงประจักษ์ด้วยรักนี้
ก็รู้ดีทวีแสน..แทนคำถาม
รักนั้นหนอคือสิ่งใดใครนิยาม
เหมือนเพียงนาม...ตามแค่ใครจะได้เจอ
สำหรับฉันมิเคยหวั่นแม้วันเศร้า
เกินคาดเดา คือ..รักเขา ยังเสมอ
ไม่เข้าใจรักทำไม...สิ่งได้เจอ
คือละเมอ..กับความทุกข์ สุขมลาย
แต่ความรักคงเป็นรัก..ไร้คำตอบ
ดุจประกอบการหัวใจ..มีไว้ขาย
รอผู้ซื้อมาสอนสั่งพังทลาย
ด้วยประกายแววตา พาใจจม
8 กรกฎาคม 2547 17:02 น.
วนัสนันท์
เด็กขี้แย งอแง อีกแล้วนะ
รู้มั้ยคะ เหนื่อยใจ ไม่ไหวแล้ว
โลกสับสน วนเวียน มันเปลี่ยนแนว
มีวี่แวว วุ่นวาย มากหลายความ
พี่อยู่ไหน เคยบอก จะไม่ทิ้ง
มาแอบอิง อุ่นไอ ไร้คำถาม
จะปลอบโยน ยามเศร้า ทุกโมงยาม
จะติดตาม ดูแล มิแชเชือน
มาวันนี้ ใครบางคน เขาร้ายนัก
จะหาญหัก อย่างไร หาใดเหมือน
อยากจะลืม ใจยังคิด จิตย้ำเตือน
เกินจะเอื้อน เอ่ยถ้อย ร้อยเป็นความ
ยังคงรอ รออยู่ รอเสมอ
แม้นเป็นได้ แค่ละเมอ ในความฝัน
เมื่อเราไกล ...ได้พบ ไม่มีวัน
ยังรำพัน ถึงคำปลอบ เคยมอบมา
จริงหรือไม่ จริงไหม พี่ไม่ทิ้ง
ยังเป็นยิ่ง กว่าหัวใจ ที่เคยหา
ยังคงอยู่ เคียงคู่ ทุกเวลา
โปรดเถิดฟ้า บอกฉัน .... อย่าหวั่นใจ
พี่เคยห้าม คนเก่งของพี่ต้องไม่ร้องไห้ อยากเป็นคนเก่งของพี่ แต่วันนี้คนเก่งเจ็บ เหนือยจัง และท้อมาก...ร้องได้ใช่มั้ยคะ ตอนนี้พี่อยู่ไหนไม่รู้ แต่ฟังต่ายหน่อยนะ ห้ามบอกว่างี่เง่าจัง ทำแบบนี้ รำพึงรำพัน พร่ำเพ้อไปจะได้อะไร...ไม่งั้น ต่ายจะเริ่มร้องไห้ใหม่ ไม่เชื่อ .. ฟื้นมาพูดดูสิ
จะงอแง จะงี่เง่า จะโง่งม
ให้สาสม ความเศร้า จะดีไหม
จะร้องไห้ ร้องให้หมด ทั้งหัวใจ
ถึงจะไม่...มีใคร เขาคอยฟัง
6 กรกฎาคม 2547 17:23 น.
วนัสนันท์
กระต่ายในเงาจันทร์
เจ้ายังฝันถึงคนไกล
มอบใจไปเท่าใด
ทำอย่างไร...ไปไม่ถึง
ดวงจันทร์ลอยเด่นฟ้า
แนบนภา..ให้ติดตรึง
มันไกลเกินเอื้อมดึง
(แต่).. ขอนิดนึง เงาให้อิง
เพียงฝันในคืนค่ำ
แต่ใจย้ำมันเจ็บจริง
จันทร์ไกลที่ใจพิง
ยังวิ่งไวเกินไล่ตาม
จริงแท้..แม้มิหวัง
หากคงยังเฝ้าทวงถาม
ได้ไหมจะติดตาม
เป็นนิยาม...กระต่าย ในเงาจันทร์
5 กรกฎาคม 2547 18:20 น.
วนัสนันท์
กลับมาหาหาฉันเพียงวันเหงา
ไม่เป็นไรเรื่องของเราก็เท่านี้
กลับมาเถิดกลับมานะคนดี
ที่ตรงนี้ที่เก่ายังเฝ้าคอย
แล้วจะไปเมื่อไรฉันไม่ว่า
แม้มีค่าแค่รักษาความเศร้าหมอง
และมิใช่เบอร์หนึ่งหรือเบอร์รอง
แต่จับจองที่นอกใจไม่รบกวน
เรื่องเดิม-เดิมช่างเถอะอย่าไปสน
ฉันหนึ่งคนเชื่อมั่นลมไม่หวน
ก็รู้ดีสิ่งที่ควรมิควร
ไม่เรรวนเรียกร้องจองหัวใจ
เธอไม่ผิดมีสิทธิกลับมาหา
ยังเป็นเพื่อนได้ทุกคราเวลาไหน
เหมือนวันก่อนที่เธอเคยเข้าใจ
ส่งอุ่นไอให้ฉันในวันหนาว
อย่าลืมสิเคยสัญญาเวลานั้น
คิดถึงกันวันเศร้าวันเงียบเหงา
จะแบ่งปันกันแต่ทุกข์ในใจเรา
เรื่องไม่เศร้าฟ้าไม่มัว....ช่างหัวเธอ
หน้าส่วนตัว
803
