23 กุมภาพันธ์ 2550 16:31 น.
อินทรีน้อย
ข้าผิดเองที่ให้ เกียรติสูง
สำนึกหญ้า,ยางยูง เปรียบนั้น
เกินกว่าจักลากจูง ลงเล่น
รู้สึกนั้นขาดสะบั้น หล่นแล้วลงดิน
มลทินใดที่ล้วน ไม่งาม
ข้ากล่าวเตือนข้าปราม ห่วงเจ้า
ไม่อยากปล่อยไปตาม แรงคลื่น
ข้องเกี่ยวแล้วจึ่งเฝ้า กล่าวชี้ที่ควร
สงวนเถิดที่เจ้า ควรสงวน
แสดงเถิดสิ่งที่ควร ที่แจ้ง
งามงานไม่ต้องชวน น้องเปิด
ศิลปะไทยสรรพสล้าง หลากล้วนงดงาม
อย่าหยามเพศแม่นั้น อีกเลย
ทำปล่อยปละละเลย ไม่ได้
ข้าพบแต่ให้เฉย ได้ไม่
ผิดชอบขอฝากไว้ ใส่เกล้ากมลตรอง
ลองเปิดใจสดับข้า สักนิด
สูงส่งและศักดิ์สิทธิ์ ยิ่งแล้ว
ความเป็นแม่ที่สฤษฎ์ ลูกลูก
ประเสริฐและผ่องแผ้ว ค่าล้นเลื่องเมือง
16 กุมภาพันธ์ 2550 15:32 น.
อินทรีน้อย
ทุกข์อันใดให้หนักนักนะเจ้า
จึงจับเจ่าเศร้าสร้อยจนหงอยเหงา
เจ็บอันใดยากไหมจะบรรเทา
จึงกอดเข่าซบหน้าดั่งล้าแล้ง
ผูกปมใดในใจทำจุกเจ็บ
จึงเหมือนเก็บกดไว้ในทุกแห่ง
คำอันใดใครเล่าเขาเสียดแทง
จึงดั่งแกล้งเขื่อนน้ำตาทำนบพัง
ท้ออันใดท่วมทับให้อับเฉา
จึงหม่นเศร้าเฝ้ากอดความพลาดหวัง
เรื่องอันใดกดใจเจ้าจมภวังค์
จึงมานั่งบีบน้ำตา........คนน่ารัก
ข้ามีหนึ่งภาพงามมาอวดเจ้า
ภาพเด็กน้อยกอดเข่าเขาง่วงหนัก
แต่ดูสิเขาไม่มีแม้เวลาว่าได้พัก
ง่วงหนักนักจึงลงนั่งหลับข้างร้าน
ดูเหน็บหนาวแต่ไม่มีแม้เสื้อใส่
เจ้าเห็นไหมร้านไม่มีแม้คนผ่าน
อยากหลับนอนก็ไม่ได้ต้องเฝ้าร้าน
เจ้ามองแล้วอย่ามองผ่านจงเรียนรู้
ชีวิตในแผ่นดินใหญ่มีให้เห็น
คนทุกข์เข็ญมากมายให้อดสู
น้ำตาเจ้าที่ไหลหลั่งที่พรั่งพรู
ซับซะนะแล้วเพ่งดูด้วยดวงใจ
ชีวิตคนไม่สมบูรณ์ไปทุกอย่าง
มีพร่องบ้างเกินบ้างใช่หรือไม่
สิ้นแสงสูรย์ก็ยังรู้ใช้แสงไฟ
ผิดพลั้งไปรู้แก้ไขไม่สายเกิน
คิดอะไรมากพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว
^_____________^
หน้าส่วนตัว
1140
