หอบรักเดินไป...บนทางสายเหงา

แอ็ปเปิ้ล

พระจันทร์สีเงิน...ขณะที่ฉันจ้องมองเธอ...เธอเองก็จ้องมองฉันเหมือนเป็นการไต่ถามและแลกคำตอบซึ่งกันและกัน  เธอคงเป็นห่วงและพะวงกับเส้นทางเดินสายใหม่ของฉันว่าจะเป็นอย่างไร?  ฉันรู้ว่าเธอยังอยู่เป็นเพื่อนฉันเสมอ  รวมทั้งมวลหมู่ดาวน้อยใหญ่เหล่านั้น ถึงแม้บางวันเมฆหมอกจะมาบดบังแสงสว่างนวลตาของเธอไม่ให้ฉันเห็น แต่ฉันกลับรู้สึกมั่นใจว่า...บนผืนฟ้าที่กว้างใหญ่จะมีพวกเธอเฝ้ามองมาตลอดเวลา
	บ่อยครั้งที่ฉันนึกเกลียดเวลายามค่ำคืน  เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกเคว้งคว้าง และเหงาขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ จนบางที  ฉันอยากจะหยุดตะวันไว้ที่ปลายฟ้า  ไม่อยากให้ดวงจันทร์แทรกตัวมาพร้อมกับค่ำคืนที่มืดมิด  อย่างน้อยฉันจะได้อยู่กับช่วงเวลาที่สว่าง  ได้มองเห็นอะไรที่มันชัดเจนมากกว่าความมืดมน  แต่วันนี้ฉันกลับรู้สึกว่า ฉันควรจะขอบคุณราตรีกาลที่ยาวนาน  แสงจันทร์ที่นวลตา  หมู่ดาวที่พร่างพราวบนนภา และความเหงาที่แทรกตัวมาช่วงเวลานี้เสมอ  มันทำให้ฉันได้อยู่กับตัวฉันเองมากขึ้น  จากที่เคยใส่ใจแต่ผู้อื่น จนบางครั้งหลงลืมดูตัวเอง  ทำให้ฉันได้มีเวลาทบทวนเรื่องราวและยอมรับในความเป็นจริงว่า  วันนี้ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนแต่กลับเป็นใครคนหนึ่งที่มีอดีตกับวันวานมานาน
เหลือเกิน				

บางอย่างที่หายไปคือเธอจากไปไม่หวนกลับ
บางอย่างที่เป็นความลับได้ถูกซึบซับจนกลืนหาย
บางอย่างที่เธอรู้แต่ดูคล้ายไม่เข้าใจ
บางอย่างที่ถูกทำลายคือหัวใจ...ที่มีรัก...ที่มีเธอ

	แด่เธอ...คนที่ฉันเคยรัก  แม้ ณ นาทีนี้ฉันดูคล้ายใบไม้ที่ล่องลอย ไร้น้ำหนัก ถูกสายลมพัดพาไปอย่างไม่รู้จะหยุดพักที่ตรงไหน ฉันอาจดูเหมือนดอกไม้กลางทะเลทรายที่บอบช้ำเดียวดายบนโลกกลม ๆ แม้วันนี้ฉันจะรู้สึกเจ็บปวดสักแค่ไหน ที่ต้องเฝ้าทนฟังเสียงของหัวใจตัวเองคอยเรียกหาเธอ แต่ถึงกระนั้นฉันก็ไม่เคยนึกเกลียดหรือโทษว่าเป็นเพราะเธอเลย 
ความรัก  สวยงามไม่เคยทำให้ใครได้เจ็บปวด  แต่มันเป็นเพราะตัวฉันเองที่ทำให้เป็นอย่างนั้น ถามว่าเสียใจไหม?....กับสิ่งที่เธอตอบแทนมาให้สำหรับคนที่รักเธอ  ฉันตอบได้เลยไม่เคยเสียใจ จะมีก็เพียงความรู้สึกที่ผิดหวังกับความรักที่ก่อตัวขึ้นมาและแตกพังลงต่อหน้า  จนใจหายเกินจะข่มไหวที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา  แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงมีสักนาทีที่ฉันยังเผยยิ้มอย่างสุขใจกับร่องรอยของความรักนั้นระหว่างเราสองคน
	คนดี...รู้หรือเปล่าว่าท่ามกลางความเงียบเหงาของผู้หญิงคนนี้  ต้องต่อสู้และเผชิญกับสิ่งใดบ้างตลอดเวลาที่ไม่มีเธอ ฉันต้องอดทนกับคืนวันและทรมานกับการคิดถึงเธอ  อดทนต่อความห่างของช่องว่างในหัวใจที่ไม่อาจรวมเข้ากันได้  บ่อยครั้งที่ถามหัวใจตัวเองว่า...เหนื่อยไหม  และฉันก็ได้ยินเสียงหัวใจตอบออกมาอย่างแผ่ว ๆ ว่า  เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน  และฉันก็บอกกับตัวเองว่าต้องสู้ต่อไปนะ  หลายครั้งที่ผู้คนรอบข้างถามฉันว่า...อยู่ได้อย่างไร  ภายนอกที่เห็นฉันอาจดูเฉยชาเกินไปกว่าที่ใครจะรับรู้ว่าภายในใจลึก ๆ ฉันซ่อนอะไรเอาไว้ตั้งมากมาย  แต่จะให้ฉันทำอย่างไร...เมื่อไม่อาจเอื้อมถึงเธอได้  ฉันทำได้เพียงปลดปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ  จะมีก็เพียงบทกวีและถ้อยคำที่ถูกกลั่นมาเป็นอักษรเรียงร้อยเป็นบทความ  ที่ฉันได้บันทึกเรื่องเล่าของเราเอาไว้ให้พอคลายเหงาได้บ้าง  อีกทั้งบทเพลง ๆ หนึ่งที่ฉันยังคงเปิดฟังยามคิดถึงเธอ  เสียงของหัวใจ เพลงโปรดของเธอ

 แค่เพราะหัวใจมันบอกอาจไม่ค่อยพอ
แต่ฉันก็ยังมั่นใจว่าต้องใช่เธอ  เสียงหัวใจเรียกร้องแปลก ๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ
ขอเชื่อหัวใจตัวเองอีกสักครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยงที่ตัดสินใจ
ขอเชื่อใน...ความรัก...สักหน่อยแม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ				

แม้วันนี้ฉันได้ถอยออกมาจากที่ของเราไกลมากแล้ว  แต่ใช่ว่าความรู้สึกดีดีที่เคยมีจะลดลงไป แต่มันกลับเพิ่มมากขึ้น  ฉันขอโทษ...ที่ไม่เคยบอกความรู้สึกจากใจให้เธอฟัง เพียงเพราะเชื่อว่า ความรักเริ่มต้นเมื่อรู้สึกรัก  ไม่ใช่เมื่อบอกรัก  ฉันหวังเสมอที่จะเห็นเส้นทางของเธอนั้นสวยงาม  ส่วนฉันขอหอบความรักเดินไปบนทางสายเหงา  และได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งที่
ลมหายใจฉันยังมี...ฉันอาจจะได้พบเธอตรงนั้น  ปลายทางแห่งรักที่ฉันไม่อาจรู้ว่าเมื่อไรจะก้าวไปถึง  แล้วเธอจะรอฉันอยู่ไหม....?

เธออยู่ไหน...ไม่อาจรู้
เราต่างคนต่างอยู่ตามวิธี
แต่เธอก็ยังคงเป็นคนเดียวที่ฉันมี
คนที่ฉันเก็บอยู่ในใจนี้...ตลอดมา
ฉันอาจจะเป็นผู้หญิงหม่นเหงา
ที่ยังอาทรในเรื่องราวเก่า ๆ อยู่เสมอ
แม้วันนี้ฉันอาจไม่ใช่ใครที่เธอต้องการเจอ
แต่ฉันจะเก็บความรู้สึกดีดีที่มีให้เธอ..จากนี้และตลอดไป

แอ็ปเปิ้ล