เพื่อนของฉันกับวันสุดท้าย ตอนที่ 2 ลางร้ายเริ่มปรากฏ

แดนไกล ไลบีเรีย

นางุเระรู้สึกว้าวุ้นและหดหู่ใจ เมื่อข้อความที่ปรากฏอยู่ในสมองของเขา ณ ตอนนี้ คือ ญี่ปุ่นต้องชนะ เขานั่งคิด มันแปลว่าอะไรกัน สงครามจะเกิดขึ้นจริงๆหรือ เขาแทบไม่อยากจะคิด ตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกดีได้คือลูกหมาน้อยที่น่าสงสารตัวนั้น เขาพยายามที่จะไม่คิดกังวล พยายามใช้เวลาที่เหลืออีก 1 สัปดาห์เพื่อเตรียมตัวสอบปลายภาคเรียนในฤดูหนาว
	เมื่อแม่ของนางุเระขับรถมาถึงบ้าน นางุเระก็จัดการเตรียมที่อยู่ให้ลูกหมา เขาหาตะกร้าใบใหญ่ได้ใบหนึ่ง แล้วเขาก็หาผ้าเก่าๆสองสามผืนมารองพื้นตะกร้าไว้ เขาเตรียมชามน้ำ ชามอาหารไว้ให้ลูกหมา เขาตั้งชื่อลูกหมาว่าตัวนี้ว่า โนบิ
	จำไว้นะ แกชื่อว่า โนบิ เวลาฉันเรียกว่าโนบิ แกต้องเดินมาหาฉัน นางุเระพูดกับเจ้าหมาน้อยนั่น เขาวางมันลงที่พื้น แล้วถอยหลังไปสองสามก้าว โนบิ โนบิ มานี่ นางุเระสั่ง เจ้าโนบิแสนรู้ก็เดินมาหานางุเระ มันฉลาดมากและแทบกล่าวได้ว่ามันอาจจะเข้าใจคำทุกคำที่นางุเระสั่ง นางุเระพอใจเจ้าโนบิเป็นอย่างมาก ขนาดแม่ของเขายังอดยิ้มให้ไม่ได้กับความฉลาดของเจ้าโนบิ นางุเระอุ้มมันไปใส่ไว้ในตะกร้า ท่าทางมันคงจะเหนื่อยมาก พอนางุเระวางมันลง มันก็หลับผล็อยไปในทันที นางุเระสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของมันในตอนนี้ มันคงจะดีใจมากที่มีเขาเป็นเพื่อนเล่น มันหลับอย่างมีความสุข
	นางุเระกลับเข้าไปในห้องของเขา เขาถอดเสื้อกันหนาวออก แล้วกลับมาอ่านหนังสือต่อจากที่ค้างไว้ เขาอ่านหนังสือวิชาฟิสิกส์เบื้องต้น ซึ่งเป็นวิชาที่เขาคิดว่ายากและน่าเบื่อที่สุด เขาปิดหนังสือ และวางมันลงบนชั้นวางหนังสือข้างโต๊ะ เขาผละจากที่นั่ง แล้วเอนหลังลงบนเตียงนอน มือของเขาเอื้อมไปเปิดวิทยุ - - - เขากำลังหลับ แต่เสียงจากวิทยุทำให้เขาต้องตื่นสะดุ้งตื่นขึ้นมาฟังอย่างใจจดใจจ่อ
	กองทัพเรือและกองทัพอากาศ ภายใต้การบังคับบัญชาของนายกรัฐมนตรีโตโจ ฮิเดกิ ได้เขาทำการโจมตีฐานทัพเรือ เพิร์ล ฮาเบอร์ ของสหรัฐอเมริกา ชัยชนะครั้งใหญ่นี้ ทำให้สหรัฐอเมริกาสูญสียกำลังรบอย่างมหาศาล กองทัพของจักรวรรดิญี่ปุ่นได้สร้างเกียรติภูมิอันยิ่งใหญ่ที่ทั่วโลกต้องจารึกและให้การยอมรับถึงความแกร่งกล้าของจักรวรรดิญี่ปุ่น ซึ่งกำลังก้าวไปสู่ชัยชนะในภายหน้า
	ชัยชนะ นางุเระเฝื่อนยิ้ม ชัยชนะอะไรกัน สงครามไม่เคยทำให้ใครชนะ สงครามมีแต่ทำลาย ฉันเกลียดสงครามที่สุด ฉันไม่อยากได้ความหายนะเป็นของขวัญในช่วงสงครามนี้หรอก เขาคิดในใจ เขารู้สึกว่าสงครามไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย เขาไม่ต้องการให้ญี่ปุ่นเข้าร่วมสงคราม สงครามครั้งนี้ทำให้พ่อของเขาถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในหน่วยรักษาความปลอดภัยเขตชายแดน ที่เกาะอิโวจิมา เป็นเวลาถึงสี่เดือนแล้ว แต่เขาแทบไม่รู้ข่าวคราวใดๆเกี่ยวกับพ่อของเขาเลย ไม่มีแม้แต่จดหมายสักฉบับเดียว!
	บึ้มส์ ! ! - - - เสียงระเบิดดังสนั่น เขาตกใจสุดขีด เครื่องบินพิฆาตบินว่อนไปมาเหนือท้องฟ้าเกือบ 10 นาที วิทยุยังประกาศข่าวไปเรื่อยๆ ในช่วงเวลาอย่างนี้ ข่าวจากวิทยุก็มีแต่ข่าวสงครามเพียงอย่างเดียว
	มีประกาศด่วนจากทางการ ขณะนี้รัฐบาลของสหรัฐอเมริกาไดลงมติประกาศสงครามกับจักรวรรดิญี่ปุ่น และได้ส่งกองทัพมาโจมตี ขอให้ชาวญี่ปุ่นที่รักทั้งหลายจงระวัง ทั้งนี้ จะมีแถลงการณ์ออกมาเป็นระยะๆ เสียงสุดท้ายจากวิทยุดังขึ้น นางุเระปิดวิทยุ
	นี่จะเป็นสัญญาณแห่งความหายนะแล้วหรือ นางุเระคิดก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างไม่สบายใจ