25 พฤศจิกายน 2549 20:12 น.
ใบคาน
วันพ่อมา ว่าไง ลูกในไส้
กลับบ้านนอกหน่อยใหมให้พ่อเห็น
ปีทั้งปีงานเข้า เช้ายันเย็น
ทำเกือบเป็นเกือบตายถวายใจ
กูคีร์ค่า หน้าคอมฯ ก็ง่อมจุก
แต่พ่อลุก ตีสี่ โกยขี้ไก่
กูเซ็นงาน วันวัน มันน้อยไป
กับพ่อถางป่าไผ่ ไร่กว่ากว่า
กูคุมงานการใหญ่ ใครว่าเก่ง
แต่พ่อเจ๋ง คุมบ้าน งานในป่า
กูมีคนช่วยคิด ไม่ปิดตา
แต่พ่อกูฟันฝ่า มาคนเดียว
วันพ่อมา ว่าไง ลูกในไส้
ลูกพ่อไป เรียนต่อ พ่อยอมเปลี่ยว
พอลูกจบยิ่งไป ไกลคมเคียว
จนท้อเรี่ยวเกี่ยวแรงเหมือนแกล้งกัน
ถึงงานหนักนักหนาน้ำตาตก
แต่พ่อยก ลูกข้า ดีกว่านั้น
ถึงเจ็บจนทนท้อพ่อกัดฟัน
จนพลักดันลูกเต้า เข้ามหาลัย
นับเวลา ไป-กลับ คำนับพ่อ
กูว่าพอ นับครั้ง ยังจำได้
กับเวลาที่พ่อให้... มึงว่าไง
ทดแทนให้.... สองวัน.... กระนั้นฤๅ!
23 พฤศจิกายน 2549 12:40 น.
ใบคาน
จะจารึกรอยร้าว ที่เจ้าก่อ
ให้ลึกพอ หลับไหล ในก้นบึ้ง
ไม่เล็ดลอด แผลช้ำ ในคำนึง
ให้สุขซึ้ง ซ้ำซ้ำ อย่างจำใจ
จะกดเก็บเจ็บช้ำ ทนกล้ำกลืน
จะไม่คืนหวนกลับไปนับใหม่
รอคอยวัน เธอเอ่ย เผยความใน
ว่ามีใครบางคน วนเข้ามา
จะไม่บอกหรอกหนาว่าฉันรู้
ที่เฝ้าดู อยากเห็น ความเป็นค่า
ว่าคำรัก ซึ้งซึ้ง ถึงวาจา
เพียงลมปลิว ชิวหา ต่อหน้ากัน
จะทนโง่เธอไส จนได้ที่
เพื่อนาที คำลา ต่อหน้าฉัน
อย่างน้อยน้อย สะท้อน ความสำคัญ
ไม่โกหก หมกมัน เหมือนวันวาน !
23 พฤศจิกายน 2549 12:06 น.
ใบคาน
และแล้วการเดินทาง...ก็สิ้นสุด
เมื่อถึงจุด จุดหนึ่ง ซึ่งปลายสาย
ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกวาย
หลงเหลือไว้ เพียงรอย และถ้อยคำ
จะจดจำจิตตรึง รำพึงจิต
ถึงมวลมิตรราตรีที่แค่นขำ
หรือรำลึก คุณค่า น่าจดจำ
วีระกรรม คนกล้า แห่งราตรี
เราพรากจาก เพื่อหา ราตรีใหม่
หรือเพื่อไป ห่างลา หายหน้าหนี
อยู่ที่เรา สุขซึ้ง ที่พึงมี
ให้โหยหา นาที ที่เราหา
และแล้วการเดินทาง...ก็สิ้นสุด
ณ ที่จุด สุดท้าย กระหายค่า
ถึงความรัก คับแค้นแทนแววตา
ทึ่ผ่านมา...รักแท้....แค่หลอกลวง
11 พฤศจิกายน 2549 15:15 น.
ใบคาน
ภาพเก่าเก่า เมื่อคราว พ่อเข้าสวน
นึกทบทวน ผ่านมา น้ำตาไหล
พ่อคับ ผมเพิ่งรู้ ดูเข้าใจ
ว่าพ่อเหนื่อย แค่ไหน ซึ้งใจนัก
ซูซูกิอาค์ซีสีเขียวอ่อน
พ่อตะลอนตะลอน ตอนงานหนัก
สร้างสวนยาง ถางป่า อาณาจัก
ให้ลูกรักสบาย ได้เรียนต่อ
ครั้งหนึ่ง...เคยไปสวนพ่อชวนเที่ยว
ถนนเปลี่ยว โคลนหนา จนน่าท้อ
แล้วรถล้ม จมแฮนด์ จนแขนงอ
พ่อยิ้มรอ ปลอบใจ ไม่ให้กลัว
มือหนึ่งรถ มือหนึ่งผม ล้มแล้วลุก
เข็นกระตุก ดั้นด้น จนเวียนหัว
เหลือดพ่อไหล ไม่สน จนเคยตัว
ก็พ่อมัว ห่วงผม กลัวล้มซ้ำ
...........................
งานพ่อหนักนักหนา กว่าเรานัก
แต่สร้างหลักปักฐานลูกหลานล้ำ
แต่งานเราแค่ครึ่งซึ่งพ่อทำ
ยังก่อหนี้ มีกรรม ... เกินใช้คืน!
4 พฤศจิกายน 2549 17:47 น.
ใบคาน
ไม่รู้เลว หรือดี ปีที่ผ่าน
ถ้าไม่ลอย ไม่บนบาน จะผ่านใหม
ถ้าได้ลอย ดีกว่า หรือว่าไง
ชีวิตใคร ฝากไว้ ใต้กระทง
แม่คงคารู้ค่า ที่ควรรู้
ท่านเป็นครูบุญคุณอุดหนุนส่ง
ให้พอดี พอได้...ให้มั่นคง
สุดท้ายปลงลงใต้ ตามสายทาง
แม่ไม่บอกให้ใครเห็นคุณค่า
แต่ศรัทธา มีอยู่ มิรู้ห่าง
ฝากชีวิตกับคงคา หาปล่อยวาง
ลอยกระทง ลบล้าง หรือจะพอ
ไม่ได้ลอย ไม่ได้ดี มีใครรู้
บางคนอยู่ บ้างตาย ใต้เกิดก่อ
ลอยกระทงทุกปี แต่ชั่วฉ่อ
ให้ลอยคอ กลางคงคา หาลดทอน!
หน้าส่วนตัว
2004
