29 กันยายน 2549 18:35 น.
ใบคาน
เบื่อเบื่ออยากอยาก
คิดมากปวดหัว
งาน เงินไม่ลงตัว
เธอก็มัว เอาแต่ใจ
ไปไหมไปดูหนัง
ไปนั่งให้เมื่อยหาย
ไปไหมไปป่าไพร
ไปทิ้งใจไว้ดงดอน
ไปไหมไปเลกว้าง
ไปปล่อยวางอย่างพักผ่อน
ไปตะโกนโยนตะกอน
ให้ใจร้อน มันเย็นเย็น
ปล่อยสนิทปิดมือถือ
ให้โลกนิ่งอยู่ในมือ ที่อยากเห็น
เป็นตัวเองอย่างที่เป็น
ไม่ต้องเล่น....ละครกัน
ไม่ต้องแย่งกันทุกเรื่อง
ไม่ต้องเปลืองสมองปั่น
พักร่างกายใต้แสงจันทร์
ทิ้งเรือ่งราวเหล่านั้น....ไม่พาไป
27 กันยายน 2549 16:18 น.
ใบคาน
ปาดเหงื่ออีกครั้ง หลังเงยหน้า
แล้วก้มลงอีกครา ดำนาต่อ
ก่อนหันมองลูกชาย ที่ให้รอ
บนคันนา หน้างอ เพราะหงอดิน
อีกสองกำดำนา เสร็จแล้วลูก
โถบุญปลูก ใจเย็น เป็นเหยื่อริ้น
ทนหน่อยน่ะลูกรัก ได้พักกิน
จะพาเจ้าออกจากถิ่น ที่เจ้ากลัว
ชีวิตแม่ เกิดกับนา อยู่กับนา
เห็นคุณค่า ของข้าว เท่าเหนือหัว
คุ้นกลิ่นดิน ชินเลน เล่นใบบัว
ตาเจ้ากลับ มืดมัว ไม่เห็นนา
โถลูกแม่คอนกรีต มันรีดเจ้า
จนลืมเงารากเง้าดั่งเจ้าว่า
งานนาแม่เมื่อใด ไม่ค้างคา
แม่จะไปก่นด่า...คอนกรีตมัน!
เมื่อมองนา ปลาย ก.ย. 49
27 กันยายน 2549 11:54 น.
ใบคาน
มีความรู้สึกมากมาย อยากให้เห็น
จึงแค่นเค้นอักษรเป็นกลอนเสริม
ไม่ค่อยเก่งเรื่องภาษามาต่อเติม
แต่ก็เพิ่มความจริงใจให้เธอจำ
อยากบอกความรู้สึกที่นึกไว้
พอเจอหน้าตาลาย อายเกินพร่ำ
ไม่มีเลยเอ่ยออกบอกสักคำ
ได้แต่นั่งทำใจ... เธอไปแล้ว
ยังหวาดหวั่นว่าใครคาบไปกก
ไม่โกหก นอนไม่หลับ ครับน้องแก้ว
เฉยไม่ได้พูดไม่ดี เลยมีแวว
จึงต้องเขียนกลอนแซว ไปตามทรวง
ภาษาไม่ภาษีเท่าที่เห็น
บอกใบ้อย่างจำเป็น เช่นห่วงหวง
ภาษาใจ ชัดเจน เน้นหนักหน่วง
ภาษากลวงแต่ใจเต็มใบจัง
ร่มไม้บัง 27กันยา
หน้าส่วนตัว
972
