28 มีนาคม 2550 13:32 น.
ใบคาน
ตกลงเราเป็นอะไรกัน
ที่เธอทำทุกวันมันไม่ใช่
ไม่เคยแคร์ แลข้าม ความห่วงใย
ไม่สนใจ แค่นง้อ ขอไปที
มีเวลา คุยจ้อ ใครต่อใคร
กับฉันไม่ โทรหา ก็ว่าถี่
แต่ต้องแกล้งรับสายให้ดูดี
ทำหน้าที่ คนรัก แบบหนักทรวง
คำ"ว่ารัก"ทุกวัน มันใช่หรือ
พูดซื่อซื่อ แต่ใจ ไม่เห็นห่วง
การกระทำ อีกอย่าง เหมือนทางลวง
หรือแค่บ่วง กับดัก ไม่รักจริง
อยากขอร้อง เห็นแก่ เคยแคร์รัก
หากต้องพัก ต้องพอ ขอสักสิ่ง
บอกตรงตรง เถิดหนา อย่าเล่นลิง
คนถูกทิ้ง จะได้...ไม่อายเกิน
27 มีนาคม 2550 12:47 น.
ใบคาน
กะว่ารอ เวลา อย่ารีบร้อน
รักปอนปอน ด้วยใจ ให้เกียรติเจ้า
ไม่ชิงสุขก่อนห่าม ตามทำเนา
ให้รักเรา สุขงอม กล่อมหัวใจ
แค่ได้เสียเมียผัวชั่วข้ามคืน
ต้องกล้ำกลืน ชั่วฟ้า ว่าเหมาะใหม
แค่ความใคร่สั้นสั้น ดั่งควันไฟ
ให้เผาไหม้ อุรา เหมือนฆ่าแกง
จึ่งถนอมจอมใจ ไม่กลายกล้ำ
เสพความชื่นคืนฉ่ำตามตำแหน่ง
ให้เจ้ามีคุณค่าราคาแพง
เก็บไข่แดง แต่งตั้งหลังวิวาห์
ด้วยใจรักจักถนอม เจ้าจอมขวัญ
ไม่แม้แต่บีบคั้น เรื่องตัณหา
ที่ไหนได้ จอมใจ ไม่ศรัทธา
แถมต่อว่า "ไอ้หน้าโง่"โถแม่คุณ
23 มีนาคม 2550 18:05 น.
ใบคาน
วันนี้ว่าง วางรัก เขียนอักษร
หยุดพักผ่อน หัวใจ ไม่โหยหา
ทนเหน็ดเหนื่อย เมื่อยใจ เท่าไรมา
จนอ่อนล้า ชาด้าน เกินต้านทน
หยุดความรัก พักใจ ไม่ไปต่อ
ตั้งหลักรอ ขอบาย ให้หายหม่น
หยุดตรงนี้ มีหวัง ยังเป็นคน
ถ้าเลยล้น พ้นไป ไม่มีดี
ขอนอนชม ลมตก วิหคโหย
สายลมโชย โปรยปราย ระบายสี
ทะเลครวญ ชวนหลับ กับวารี
ให้ นที ที่ใสใส ล้างใจจำ
ให้รอยฝัน วันร้าว ถึงคราวหาย
ให้ลางร้าย วายวาง เจือจางช้ำ
จงเปลี่ยนสับ กลับกลาย ใต้เวรกรรม
ในคืนค่ำ รักลวง อย่าห่วงใย
วันนี้ว่าง วางรัก เป็นอักษร
ได้พักผ่อน ดูจันทร์ ไม่หวั่นไหว
จะพักรัก พักรบไม่คบใคร
จะเจอมั๊ย คนนั้น.....ที่มั่นคง
20 มีนาคม 2550 20:09 น.
ใบคาน
ฉันพยายามรักษา ค่ารักไว้
ให้ตราตรึง ตราใจ ในรักนั้น
ยอมเสียสัตย์ บัดสี เพื่อมีกัน
ต้องกัดฟัน ประคอง สองเรามา
เธอก็ยอมเสียหน้า เพื่อค่ารัก
ทนจมปรักหนักข้อ ครหา
ยอมเป็นคน ที่สาม ตามน้ำตา
เพื่อบูชา คำรัก ประจักษ์ใจ
คอยประคองสองเรา ให้เข้าที่
เจ็บทุกที ที่เรา ไม่เอาไหน
รักเปราะบาง อย่างเรา เอาอย่างไร
พออ่อนไหว นิดหน่อย ก็คล้อยตาม
ทนหกล้มก้มคลานมานานนัก
จนเห็นรัก เห็นใจ ไม่เหยียดหยาม
ลิ้นกับฟัน ธรรมดา ไม่หาความ
พอลุกลาม เราก็ ง้อกันลง
แต่รักเรา ผ่านมา มีค่าแฝง
มีกำแพงบางอย่าง ขวางให้หลง
เธอเหมือนรัก แต่ใจ ไม่พะวงค์
เหมือนกับงง คุณค่า ไม่อาวรณ์
ถามว่ารัก ตอบได้ ใช่เธอรัก
แต่ถ้างาน หนักหนัก ทิ้งรักก่อน
ถ้ามีมิตร ติดมาก ก็จากจร
ไม่เดือดร้อน ไม่โทรหา หายหน้าไป
ไม่ยอมตอบคำถาม ยามหมิ่นเหม่
เหมือนเป็นคน เจ้าเล่ห์ เกวให้ไหว
ถามว่ากินข้าว ลับลับ นั่งกับใคร
ตอบไม่ได้ ทำไม ไม่อธิบาย
เถอะถึงจะอยู่ กับมือที่สาม
ตอบคำถาม ก่อนใหม จะได้หาย
นี่โทรใหม่ไม่รับ เหมือนกลับกลาย
ไม่ให้ชายเข้าใจผิด หมดสิทธิ์เธอ
คนอย่างเธอ มีหรือหลีก ปลีกไม่ได้
ขอแค่มา คุยสาย ให้หายเพ้อ
ฉันเป็นแฟน "เป็นแฟน" แค้นจริงเออ
ถ้าเป็นหมา มาเสนอ เออไม่ว่า
จะเลิกกันทำไม ไม่บอกกัน
ทำลึกลับ อย่างนั้น มันหมดค่า
ดูถูกฉัน เหมือนชาย ไร้ราคา
ผิดหวังกับ กาลเวลา รักษาเรา
มีอะไรกันหนักหนา
คนรักกัน ปีกว่า ไร้ค่าเปล่า
ต้องปิดบัง ไม่ได้น่ะ จะตายเอา
มันสำคัญ ไม่เบา เท่านั้นเชียว
เธอก็เป็นเสียอย่างนี้ ที่ไม่แคร์
ฉันยอมรับว่าแย่ แลหลายเที่ยว
คงหมดใจ ใฝ่รอ เพียงข้อเดียว
ขอเด็ดเดี่ยว แค่นี้ จบทีเธอ
จะได้ไม่ต้องโทรหา เป็นบ้าหลัง
ไม่ต้องคอยระวัง เธอพลั้งเผลอ
ได้ไม่ต้องคอยแคร์ แม้ไม่เจอ
ปล่อยเถิดใจ อย่าเพ้อ ละเมอลวง
ที่เขียนกลอนมากข้อ ขอระบาย
มันแน่น อก ลูกผู้ชาย จนหายห่วง
คงไม่ฟังเธออีกแล้ว แม่แก้วกรวง
และไม่ถ่วงเธอไว้...ละอายใจ
17 มีนาคม 2550 14:07 น.
ใบคาน
ยินดีสุดชีวิต...บัณฑิตใหม่
ความภูมิใจ ที่ผ่าน การเคี่ยวเข็ญ
มาถึงจุดจุดหนึ่ง ซึ่งยากเย็น
กว่าได้เป็น บัณฑิต ชีวิตเรา
ความภูมิใจ ไม่รอ เดี๋ยวก็ผ่าน
รับปริญญา ไม่นาน เป็นกาลเก่า
จะซาบซึ้งตรึงตรา ใขว่คว้าเอา
อย่าคาดเดา ว่าได้ ถ้าไม่เดิน
ความภูมิใจวันนี้ เป็นที่ตั้ง
เติมพลัง ไปต่อ ขอสรรเสริญ
ให้ตั้งมั่นไขว่าคว้า อย่าหลงเพลิน
บัณฑิตเกิน เตะฝุ่นกันวุ่นไป
ขอให้รู้คุณค่า ว่าบัณฑิต
สร้างชีวิต ความดี ที่ยิ่งใหญ่
เป็นบัณฑิต บรรลือ หรือบรรลัย!
อยู่ที่บัณฑิต คิดอย่างไร .......
หรือไม่จริง?
หน้าส่วนตัว
851
