คืนวันอันเหน็บหนาว ใต้แสงดาวมีไฟผิง
มีฟ้าไว้พักพิง แนบแอบอิงเป็นเรือนกาย
หิ่งห้อยเป็นดั่งแสง พลังแรงสู่จุดหมาย
น้ำค้างที่พรางพราย ยามเหนื่อยหน่ายไว้อาบกิน
จันทราไว้เป็นเพื่อน คอยย้ำเตือนให้ถวิล
น้ำทิพย์ชโลมริน รดผืนดินให้ขจี
ทุ่งหญ้าแทนทุ่งข้าว เหลืองทองราวแต่งแต้มสี
กระท่อมใกล้วารี ไว้เป็นที่ให้แอบอิง
คืนวันอันเหน็บหนาว ใต้แสงดาวไร้ไฟผิง
คืนนี้ไร้ที่พักพิง ทั่วทุกสิ่งช่างมืดมน