รักวุ่นๆของสาววัยหวาน 2 ^_^

นกปีกหัก

ชั่วโมงโฮมรูม
        "เอ้าๆเงียบกันหน่อยได้มั๊ย จะแจกแบบทดสอบคืนให้ คนที่ได้ต่ำกว่า 30 คะแนนเตรียมตัวไว้นะ" อาจารย์เรย์จิพูดขึ้นขณะที่เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องเรียน  เสียงที่ดังจ๊อกแจ๊กจอแจในห้องก็เริ่มเงียบลง ไม่ใช่ว่าเพราะอาจารย์บอกให้เงียบหรอกนะ ที่เงียบเพราะรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ของอาจารย์ที่ยิ้มให้มันเหมือนจะบอกว่า ต่ำกว่า 30 เกือบทั้งห้อง  
        อาจารย์เริ่มขานชื่อนักเรียนเพื่อให้ไปรับแบบทดสอบคืนที่หน้าชั้นเรียน ทีละคนๆ แต่ดูเหมือนที่เรียกไปทั้งหมดก่อนจะถึงฉันจะไม่มีใครทำหน้าเหมือนได้ต่ำกว่า 30 คะแนนเลยสักคน   
      "เซนะ" อาจารย์เรย์จิขานชื่อเซนะ เซนะเดินออกไปรับ สีหน้าของเขาที่เห็นคะแนนในแบบทดสอบนั้นเหมือนคนที่ได้รับชัยชนะในการแข่งขันอะไรสักอย่าง เพราะสีหน้าของเซนะนั้น ดูพอใจอย่างมาก  เมื่อเขากลับมานั่งที่ ตรงข้างหน้าฉันฉันก็เหลือบไปดูว่า ทำไมถึงพอใจอย่างนั้นนะ  
     "98.....98 คะแนน โหยเก่งชะมัดเลย" ฉันคิดในใจ  สักพักอาจารย์เรย์จิก็เรียกชื่อของฉัน สิ่งที่เห็นในกระดาษแบบทดสอบของฉันก็คือ ตัวเลขสีแดงที่เขียนว่า "29 คะแนน" พอเห็นแบบนั้นฉันถึงกลับเผลอพูดออกมาเบาๆตรงโต๊ะของตัวเองว่า "29 เนี่ยนะ งั้นก็ต้องทำความสะอาดห้องทั้งอาทิตย์ล่ะสิเนี่ย จะบ้าตาย" 
      แล้วก็มีเสียงหัวเราะจากโต๊ะข้างหน้าของฉัน นั่นก็คือโต๊ะของอีตาเซนะ นั่นเองคงได้ยินฉันบ่นออกมา แน่ๆเลย ฉันว่านะ ไม่นานนักอาจารย์ก็ขานชื่อนักเรียนให้ออกมารับกระดาษแบบทดสอบหมด มีคนที่ได้ต่ำกว่า 30 คะแนนนอกจากฉัน ก็มีอีกแค่ 2 คน รู้สึกว่าจะชื่อ เค กับ คาสึโมโต้  
     เคเพื่อนร่วมชั้นของฉันคนนี้เป็นคนประหลาด ทำไมถึงประหลาดนะรึ ก็เจ้าตาคนนี้มันชอบแอบหัวเราะคนเดียวโดยที่ไม่มีเหตุผลเลยนะสิ หน้าตารึก็ออกจะดูน่ารัก ตัวเล็กคล้ายผู้หญิงเหมือนกับฉัน (แต่ฉันน่ะหญิงแท้นะ)  
   ส่วน คาสึโมโต้ คนนี้ดูดีหน่อย ดูท่าทางแก่เรียนเพราะใส่แว่นหนาเตอะ แต่งตัวดูเรียบร้อย แต่ทำไมถึงได้คะแนนต่ำกว่า 30 นะ ฉันเองก็ไม่เข้าใจ  
    สรุป 1 อาทิตย์นี้ ตัวฉัน และเพื่อนร่วมชั้นของฉันที่ชื่อ เค กับ คาสึโมโต้ ต้องเป็นเวรทำความสะอาดห้อง ทั้ง อาทิตย์  คาบที่ 3 ของวันนี้เป็นชั่วโมงพละ (ว่ายน้ำ) นี่นา อะไรจะซวยซับซวยซ้อน ข้าวไม่ได้กิน ต้องทำความสะอาดทั้งอาทิตย์ แถมยังจะต้อง เฮ้อ.......
    เมื่อเรียนจนจบชั่วโมงที่สองของวัน ก็ต้องไปเปลี่ยนชุดเพื่อไปเรียน ว่ายน้ำต่อ ฉันซึ่งจริงๆแล้วเป็นผู้หญิงจะให้ไปใส่ชุดว่ายน้ำชายก็ไม่ได้ ใส่ชุดว่ายน้ำหญิงก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่จึงต้องแก้ตัวไปว่า เป็นโรคแพ้คลอรีน เลยต้องมานั่งริมสระว่ายน้ำ อากาศก็ร้อน ท้องมันก็ยังมาร้องอีก 
     "ไง หน้านายดูแดงๆนะ เป็นไรรึป่าว" เสียงหนึ่งถามขึ้น เจ้าของเสียงนี้ก็คือ เซนะ นั่นเอง 
     "อากาศมันร้อน หน้ามันก็ต้องแดงสิ ถามแปลกๆ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิด ทำให้เซนะโกรธมั้ง ไม่งั้นคงไม่ ตอบฉันว่า "อ่อหรอ"แล้วกระโดดลงสระไปหรอก   
     "ไมมันร้อนยังงี๊นะยังไม่เข้าหน้าร้อนเลยด้วยซ้ำ  ร้อนจริงๆ" ฉันบ่นพึมพัมกับตัวเอง 
     "ม่ายไหวแล้ว..ตุ่บ!!!."  ก่อนที่ฉันจะสติเลือนลางก็ได้ยินเสียงของพวกผู้ชายโวกเวกโวยวายกันดังลั่น 
      "จารย์ครับ อากิระคุง เค้าเป็นลมไปแล้วฮะ"
      "เฮ้ยใครช่วยเอามันไปส่งห้องพยาบาลทีซิ สงสัยจะเป็นลมแดด"
      "..............."
      "ผมพาไปเองครับ"
      "งั้นฝากด้วยล่ะ เซนะ"
      "...................."  
     แล้วร่างของฉันก็ถูกอุ้มขึ้น ในวงแขนที่แข็งแรงของ ใครบางคน ก่อนจะหมดสติไป
       ฉันลืมตาตื่นขึ้นแล้วมองๆไปรอบๆก็รู้ว่า ที่ๆฉันนอนอยู่นี้เป็นห้องพยาบาลของโรงเรียน 
   "ในนี้อากาศเย็น.ดีแฮะ" ฉันพูดขึ้นเพราะคิดว่าคงไม่มีใครอยู่หรอก
   "ไง..ดีขึ้นแล้วสิจ๊ะ" เสียงของหญิงวัยกลางคนถามขึ้น  ฉันรีบหันไปมองหาที่มาของเสียงทันที จึงได้พบกับผู้หญิง ผมยาวปะบ่า หน้าตาดี ในชุดสูทสีขาว (ชุดที่พวกหมอๆเขาชอบใส่กันน่ะ) 
   "ค..ครับดีขึ้นแล้วฮะ" ฉันตอบออกไปทันที ที่มองเห็นสายตาที่แสดงอาการเป็นห่วงของผู้หญิงคนนั้น
   "งั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่ว่าเธอนี่น่ารักไม่เบานะ มีแฟนรึยังจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย" หญิงในชุดสูทสีขาวถามขึ้นในขณะที่ยื่นหน้าสวยๆของหล่อนมาใกล้หน้าของฉัน จนปลายจมุกจะติดกันอยู่แล้ว ฉันเลยต้องรีบถ่อยห่างทันที
   "แฟนน่ะยังไม่มีหรอกครับ ว่าแต่ว่าคุณ...?" 
   "งั้นรึ  ฉัน นัทสึมิ เป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาล ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ อา-กิ-ระ-คุง-" หล่อนแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงยั่วยวน 
   "เอ่อ อาจารย์ รู้จักชื่อผมได้ไง" ฉันถามขึ้นด้วยท่าทีที่สงสัย
      
    "เพื่อนของเธอที่อุ้มเธอมาส่งเรียกชื่อเธอน่ะ ว่าแต่ว่า เรียนฉันว่า นัทจังจะดีกว่านะ " หล่อนพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน 
    "ค..ครับ น..นัทจัง" ฉันก็ไม่อยากจะเรียกแบบนี้หรอกนะ แต่สายตาของหล่อนดูเหมือนจะบอกว่า ลองไม่เรียกสิ โดนดีแน่ - -"
       
   พอฉันขอตัวออกจากห้องพยาบาลก็ได้รีบตรงไปยังห้องเรียนทันที เพราะถ้าอยู่ต่อสงสัยจะต้องโดนปล่ำแน่ ดีไม่ดีโดนจับได้ว่าเป็นหญิงจะยิ่งแย่ไปใหญ่  
      ตอนเย็นที่โรงอาหารของหอพักชาย หอสอง
           "อิ่มจัง นึกว่าจะตายซะแล้วเรา" ฉันพูดในใจขณะที่กินอาหารหมด ก่อนจะเดินเอาจานไปเก็บ    
           "ไง อากิระ ได้ข่าวว่านายเป็นลม ในวิชาว่ายน้ำงั้นหรอ?" เสียงหนึ่งถามขึ้น ฉันรู้ได้เลยว่าเป็นเสียงของใครเพราะน้ำเสียงที่ฟังดูกะล่อนแบบนี้มีคนเดียว อามายะ รุ่นพี่หัวหน้าหอนั่นเอง  
           "ก็นิดหน่อยฮะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
           "นายนี่ดูไม่ค่อยจะแข็งแรงเอาซะเลยนะ" รุ่นพี่อามายะพูดกลับมา 
           "เหรอฮะ พอดีผม เป็นโรคหัวใจไม่ดีนะครับ" ฉันพูดปดออกไป
            "ยังงั้นหรอกหรอ ถึงว่า หน้าตา รูปร่างของนายถึงคล้ายกลับผู้หญิง" รุ่นพี่อามายะพูด ด้วยน้ำเสียงที่เชื่อสนิทว่าฉันเป็นโรคหัวใจ คนอะไรซื่อบื้อชะมัด  
            
           "เฮ้อามายะ เร็วเข้า!!!"เสียงเพื่อนของรุ่นพี่อามายะตะโกนเรียก
               "งั้นฉันไปนะ มีไรไปหาฉันที่ห้องได้นะ ไปล่ะ" รุ่นพี่อามายะบอกกับฉันก่อนจะเดินตามเพื่อนออกไปจากโรงอาหาร 
               "เฮ้อ...ไปได้ซักที" ฉันถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆออกมา  
      ชั้น 3 ของหอพักชาย หอ 2 
        
             ฉันที่กำลังจะเดินกลับห้อง ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังออกมาจาก ห้อง 304 ว่า 
         "ยูตะ นายจะไปไหนน่ะ"
         "ไปรับลม"
         "คงไม่ใช่จะไปหาหญิงข้างนอกหรอกนะถ้าโดนจับได้ จะซวยเอานาา"
         "เออน่า นายก็ห่วงไปได้ ทัตสึ"
         
              "ยูตะ กับ ทัตสึงั้นหรอ คงจะเป็นตาสองคนเมื่อเช้าที่เจอในโรงอาหารละมั้ง" ฉันนึกในใจ ยังไม่ทันที่จะเก้าขาเดินออกมา เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับมีชายผมทองหน้าตาดีคนหนึ่งเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่จะปิดประตู  ชายผมทองที่ว่าก็คือ "ยูตะ"นั่นเอง
    
              "เกะกะน่า" ยูตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กวนบาทาน่าดู 
              "เออ โทษที" ฉันบอกขอโทษออกไป ด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจนัก 
            ก่อนที่ยูตะจะเดินจากไป ได้ฝากคำพูดที่ฟังแล้วฉันอยากจะวิ่งไปกระโดดเตะก้านคอจริงๆ แต่ไม่กล้าอะ 
      
         "ไออ่อน" นี่คือคำพูดที่ยูตะทิ้งไว้ ก่อนจะเดินจากไปนั่นแหละ 
   
             ที่ห้อง 306 
   
       เซนะกำลังนอนอ่านหนังสือบนเตียงของเขา ในขณะที่ฉันเดินเข้าห้องไป ก่อนที่จะเดินไปที่เตียงนอนของตัวเอง แล้วนั่งลงพร้อมถอนหายใจ 
        
        "เป็นไง" น้ำเสียงที่ฟังดูเรียบๆของเซนะถามขึ้น
        ฉันหันไปมองก่อนจะตอบว่า "เหนื่อยจะตาย" ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
        เซนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปอ่านหนังสือของ เขาต่อ   
        ฉันซึ่งไม่สบอารมณ์ กับเสียงหัวเราะของเซนะก็บอก "ราตรีสวสดิ์" กับเขาก่อนจะหลับไป