อัลมิตรา

อย่างเช่นเคยเส้นทางจากฐานที่สาม  ฐานที่สี่  มีให้ค้นหา RC และก็เหมือนเดิมทุกประการ คือหา RC ไม่ได้สักอย่าง ท่าทางจะมีแววว่าเป็นกลุ่มบ๊วยเสียแล้ว แต่ก็ไม่แน่ เพราะว่าเห็นกลุ่มอื่นที่เดินกันง่วนหา RC กันนั้น ดูเหมือนจะหาไม่เจอเหมือนกลุ่มของผู้เขียน นึกแล้วก็ขำ ต่างคนก็ต่างอมภูมิกันว่า เจอแล้ว เจอแล้ว นั่นยังไม่เจออีกหรือไร  จากบ่ายโมงจนถึงขณะนี้ห้าโมงกว่าแล้ว ยังไม่มีวี่แววที่ฝนจะหยุดตกเลย พละกำลังของผู้เขียนและเพื่อนสมาชิกเริ่มล้ากันไปตาม ๆ กัน เดินไปสักระยะ ก็นั่งพักที่โขดหินบ้าง ขอนไม้บ้าง บ้างก็ปลอบใจกันไป อีกนิด อีกนิดเดียวเท่านั้น  และในที่สุด ฐานที่สี่ ฐานสุดท้ายที่เป็นเป้าหมายปลายทางปรากฏอยู่เบื้องหน้าแล้ว 
 เย้ พวกเรา ถึงเส้นชัยแล้ว ทำตัวร่าเริงหน่อย อย่าให้เขารู้ว่าเราเหนื่อยสาหัส..  เพื่อนสมาชิกคนนึ่ง ซึ่งตลอดระยะทางที่ผ่านมา แทบจะไม่ได้ยินเสียงพูดเลย ตะโกนออกมาดัง ๆ จนผู้เขียนลอบยิ้ม
ยินดีด้วยครับ ฐานสุดท้ายแล้วครับ ฐานนี้มีชื่อว่า ฐานนาซ่า ทุกคนให้ปฏิบัติตามคำสั่งที่มีอยู่ในกระดาษแผ่นนี้นะครับ ทันที่ที่อ่านผมจะให้เวลา 4 นาที  เจ้าหน้าที่ประจำฐานกล่าวแบบที่ไม่เปิดโอกาสให้พักเลย
กระดาษแผ่นนั้นมีใจความเท่าที่ผู้เขียนจำได้ว่า ..สมมุติเหตุการณ์ว่าเป็นนักบินอวกาศ ที่ต้องจอดเครื่องบนดวงจันทร์ เพื่อติดต่อกับยานแม่ซึ่งอยู่บนดวงจันทร์ก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ยานอวกาศที่อาศัยมามีเครื่องยนต์ขัดข้อง จึงต้องสละยานอวกาศนั้น และถ้าให้เลือกสิ่งของ 10 อย่างที่จำเป็น เพื่อใช้ในการติดตัวไปค้นหายานแม่ จงเลือกและเรียงตามลำดับความสำคัญ  
อัตโนมัติทันใดที่ผู้เขียนอ่านจบ ศรีษะของสมาชิกทั้ง 13 ก็จุมปุกอยู่ตรงกระดาษแผ่นนี้  ต่างก็บอกว่า  นี่สำคัญ นี่ก็สำคัญ นั่นต้องสำคัญที่สุด เสียงเซ็งแซ่จนฟังแล้วไม่ได้สรรพ กว่าจะได้มติกันและกรอกคำตอบลงในกระดาษคำตอบ เล่นเอาแย่ทีเดียว  เมื่อส่งกระดาษคำตอบแล้ว เฉลย..(อย่าถามเลย ผู้เขียนตอนนั้นมึนไปหมดแล้ว จำได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง) 
 ถูกต้องเพียง 4 ข้อครับ ได้ 4 คะแนน ข้ออื่น ๆ วางลำดับความสำคัญผิดครับ จึงไม่ได้คะแนน ตอนนี้พวกคุณกลับเข้าที่พักไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวใหม่ได้เลยครับ เจอกันที่ด้านหน้าห้องประชุมนะครับ ..  เจ้าหน้าที่ประจำฐานกล่าว และทันทีที่ได้ยินคำนี้ ผู้เขียนแทบจะเหาะกลับบ้านพัก  หนาวเสียยิ่งกว่าหนาว มือไม้สั่นไปหมด กว่าจะไขกุญแจเข้าบ้านพักได้ ก็เสียเวลาอยู่พอสมควร  เพื่อนร่วมห้องอีกคนที่แยกไปอยู่กลุ่มอื่น มานั่งรอตรงบันไดนานแล้ว หัวเราะตรงที่ผู้เขียนเสียบลูกกุญแจผิดดอกและพยายามที่จะเปิดประตูให้ได้ และเมื่อแก้ไขจนเปิดประตูได้แล้ว ก็พยายามผลักประตู เฮ้อ ..!! เป็นเอามาก ประตูเลื่อนแท้ ๆ ผู้เขียนผลักซะเหนื่อย ก็อย่างที่เล่า rally in the rain ไม่ได้มีแต่ความสนุกสนานผจญกับความลำบากบ้าง แต่ก็ได้ซ่อนแง่คิดไว้มากมาย ..
ผู้เขียนยังจำได้ว่า เมื่อเดินผ่านสะพานข้ามคลอง เด็กน้อยกลุ่มหนึ่งที่เล่นน้ำคลองกันอยู่ โบกมือหยอย ๆ  สวัสดีครับ .. สวัสดีครับ .. บ๊ายบาย .. เป็นภาพที่น่าประทับใจเสียจริง  ภาพที่เพื่อนสมาชิกในกลุ่มหมดกำลังใจที่จะเดิน และเพื่อนที่ปลอบขวัญกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้บันทึกไว้ในรูปแบบของกล้องอิเลคโทรนิค แต่ทว่า ..ยังอยู่ในความทรงจำไปอีกนานแสนนาน ..