"กรอบ" ที่ต้องใช้หัวใจสัมผัส

อัลมิตรา

ในบางช่วงขณะ เราต้องการพื้นที่ ที่เป็นส่วนตัว 
ซึ่งพื้นที่นั้น เราอาจจะคิดทำอะไรสักอย่าง 
หรือไม่ก็ ปล่อยให้ความว่างเปล่าเข้ามาครอบงำ

ดังนั้น 
หัวใจของเราจึงลากเส้นประกอบเป็น "กรอบ" อย่างพิถีพิถัน
มันเป็นเส้นที่มองไม่เห็น ต้องสัมผัสด้วยใจเท่านั้น

เมื่อได้พินิจพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว
เราก็ตกลงปลงใจที่จะเลือกอยู่ใน"กรอบ"
เพื่อสร้างอาณาเขตส่วนตัว
เพื่อมิให้ใครก้าวก่าย ล่วงล้ำ
เพื่อเราจะได้มั่นใจว่า..
เราจะอยู่ภายใน"กรอบ"นั้นด้วยความรู้สึกที่เป็นสุขและอบอุ่น

สำหรับบางคนที่ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ภายนอก
อาจมีความคิดว่า ..
"กรอบ"ที่เราสร้างนั้นไม่ดี ไม่สวย ไม่เหมาะสม
นั่นเป็นเพียงภาพที่เขามองเห็นจากภายนอกเท่านั้น

แต่คนภายนอก ฤๅ จะรู้ดีกว่าตัวของเราเล่าว่า ..
ณ เวลานั้น นั่นคือความสุขที่สุดของเรา
เพราะเรารู้ว่า ภายใน"กรอบ"ที่เราเลือก
เราอยู่ด้วยความหวังอย่างเต็มเปี่ยม ถึงความสุขในฉากต่อไปที่กำลังตามมา

แต่ ไม่ใช่ ทุกครั้งที่อยู่ใน "กรอบ" เราจะมีความสุข
เพราะว่า บางครั้งที่เรารู้สึกว่า "กรอบ" ที่เราสร้าง 
ถูกใครบางคนรบกวนเกินเหตุ
มันทำให้พื้นที่ภายใน"กรอบ"โคลงเคลง สั่นสะเทือน
จนบางทีเส้นที่ประกอบเป็น "กรอบ" แยกออกจากกัน
และในที่สุด "กรอบ" ก็ มิใช่ "กรอบ" อีกต่อไป

ดังนั้น เสถียรภาพของ "กรอบ"  จึงเป็นสิ่งควรคำนึงอย่างยิ่ง

จงอย่าได้ละเลย ..
และควรบอกกับตนเองเสมอ ๆ ว่า 
เมื่อพบว่าบางใครกำลังอยู่ใน"กรอบ" 
เราควรรอคอยด้านนอก"กรอบ" อย่างเงียบเชียบ
รอเวลาที่บางใครพร้อมที่จะเปิด"กรอบ"ออกมาทักทาย
เราจะไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความสุขของบางใครที่ได้รับหรอก
จนกว่า เขาจะอนุญาตให้เราเข้าไปใน"กรอบ"นั้น
และใช้ชีวิตในสภาพเดียวกับที่เขาเป็นอยู่

เพราะว่า "กรอบ" คือ "กรอบ" 
คือ เส้นที่ถูกลากมาจรดเข้ามุม
ไม่เว้นช่องให้สิ่งที่ไม่ได้รับการอนุญาตเข้ามาแทรกแซง

......................................

ค ร า ว ห ล บ เ ร้ น หั ว ใ จ ซุ ก ใ น ก ร อ บ
แ ม้ น ไ ม่ ช อ บ ย่ อ ม ไ ม่ ใ ค ร่ เ ปิ ด เ ผ ย
ลำ พั ง ต น ท น เ ห ง า เ ศ ร้ า อ ย่ า ง เ ค ย
สั ก ค ำ เ ป ร ย   ฤ ๅ   อ อ ก น อ ก ก ร อ บ เ ร า