ดาหลา & ปะการัง

.....ไกลเกินเอื้อม.....    
 
วันนี้ เหมือนกับทุก ๆ วันของฉัน 
ในห้อง แคบ ๆ แห่งนี้ ฉันนั่ง อยู่หน้าจอ สี่เหลี่ยม 
นั่งอยู่ในห้อง ที่ มีเพลง เบาๆ บรรยากาศ เหงาได้ที่เลยเทีแหละ 
มีเสียงเคาะ แป้นของฉัน แกรีก ๆ ๆ ไม่มีสายตาของใคร มีแต่สายตาของฉัน มีแต่ โสตของฉันที่ เงี่ยฟัง สรรพสิ่งที่อยู้รอบกาย 
รอบ ๆ ๆห้อง มีแต่ความเงียบ และว่างเปล่า ......... 
เวลานี้ ฉันคิดถึงเค้า คิดถึงมาก จนรู้สึกได้ว่า ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง คุยกับความคิดของฉันเอง 
ฉัยจะต้องไม่ขี้แยอีก ฉันสัญญากับตัวเองแล้วไง ว่าเราจะไม่พัฒนา ความรู้สึก ให้ลึกและลึกลงไป จนเกินเยียวยา 
ฉันต้องเข้มแข็ง........พยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ 
หลังจาก เที่ยงคืนของเมื่อวาน 
คำพูดของเธอ ที่บอกว่า ...... 
จากไปแบบไม่เบื่อ.........ยังคงมีฉันอยู่ในห้วงของความคิดถึงเสมอ....... 
เค้าจะยังอยู่ ข้างๆๆ ฉันตลอดไป 
เราอยู่ในใจของกันและกันเสมอ----- 
..ในวันนี้...วันที่ฉันไม่อาจปฏิเสธได้เลย ว่า ........ 
นับแต่เธอเดินเข้ามาในชีวิตฉัน....... 
ความอบอุ่นที่ก่อตัว อย่างเงียบ ๆ 
ความอบอุ่นในความทรงจำให้ระลึกถึง 
ไร้การสัมผัส.........ใด ใด 
มันเป็นความเลือนลางที่สามารถสัมผัสได้.....จากความว่างเปล่าที่ฉันจินตนาการได้จาก ความรู้สึกของตัวเอง 
แต่มันก้อบอุ่น มากมาย......... 
รับรู้ทุกอย่างที่เคยบอกว่าจะไม่ถาม........... 
รับรู้ สถานะที่ควรเป็นและควรอยู่......... 
วันนี้........ขอร้องไห้อีกสักครั้ง.......... 
หลังจากที่ไม่มีน้ำตาแห่งความปวดร้าวมานาน 
ร้องให้ทำไม......... 
ฉันก้ยังไม่แน่ใจเลยว่า ร้องให้เพระ เสียใจ 
เพราะ ทุกข์ใจ หรือเพราะ คิดถึง เงา ไกล เท่านั้นหรือ 
ยามนี้ ไกล เกินฝัน ไกลเกินเอื้อม......... 
แต่ห่างไกลอย่างนี้..... 
ให้คิดถึงเธอเงียบๆคงไม่ไหว 
............................................................. 
ยังคง เป็น หนึ่งของหัวใจและ ขอบคุณ
อีกมากมายที่ ต่อ เติม เต็ม ให้หัวใจที่แห้งแล้ง ให้ได้ ชุ่มฉ่ำ อบอวล 
คิดถึงและขอบคุณเสมอ ......... 
....................................................Sweet.....Home....