อัลมิตรา

เจ้าชายน้อยยังไม่มีโอกาสไปเรียนหนังสือเหมือนเด็กคนอื่น ๆ   และไม่ใช่ว่า ผู้ดูแลเขาจะไม่พยายามหาที่โรงเรียนที่เหมาะสมให้เขา  มีอยู่โรงเรียนหนึ่งในจังหวัดตรัง ที่ไปติดต่อมาเพื่อขอคำปรึกษาเรื่องการเรียน ซึ่งทางโรงเรียนนั้นกำหนดไว้ว่า ต้องเป็นเด็กพิเศษที่มีปัญหาพิการซ้ำซ้อนเท่านั้น จึงรับเข้าชั้นเรียน  เจ้าชายน้อยไม่ได้เป็นเด็กที่มีปัญหาพิการซ้ำซ้อน ดูภายนอกแล้วเขาแข็งแรงมาก ๆ ถึงแม้ว่าน้ำหนักตัวจะน้อยและเป็นโรคขาดสารอาหาร แต่เขาก็มีสุขภาพดี วิ่งเล่นอย่างมีความสุขได้ทั้งวัน คนรอบข้างเขาต่างหากที่มีสีหน้าอมทุกข์และเป็นกังวลเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของเขาในอนาคต 
ผู้เขียนเองแม้จะคลุกคลีด้วยในระยะเวลาอันสั้น ก็ยังอดเห็นห่วงเสียมิได้  โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เห็นแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ ผู้เขียนต้องรำพึงกับตัวเองว่า เจ้าชายน้อยจะรู้อะไรบ้างไหมหนอ ชีวิตข้างนอกมีทั้งสิ่งที่สวยงามและโหดร้ายต่อเขา เขาจะเรียนรู้วิธีดำรงชีวิตต่อไปได้อย่างไรในภายภาคหน้า ใครจะดูแลเขาต่อ .. และเขา .. และ เขา ... ต่าง ๆ นา ๆ ที่ผู้เขียนคิดในใจ
...เสียงหัวเราะเริงร่าของเขา
...ทำให้ส่วนลึกในใจของเรารู้สึกอิจฉา
...ยามได้ยินเสียงร้องเพลง ที่เขาร้องไม่เป็นเพลงมา
...เสียงนั้น..ยังดีกว่า เสียงครวญในหัวใจเรา
...เจ้าชายน้อย..เจ้าชายน้อย..
...แม้สติปัญญาเจ้าด้อยกว่าคนอื่นเขา
...ผิดแต่ว่า โศกนั้นเรามิเคยบรรเทา
...อยากสุขอย่างเจ้า บางคราว บางคืน
...เจ้าชายน้อย..เจ้าชายน้อย..
...ปราศจากทุกข์ใดให้ขมขื่น
...ผิดกับเรา เศร้านั้นยั่งยืน
...สู้ทนฝืน...แสร้งยิ้มชื่นเรื่อยมา