อัลมิตรา

คงเหมือนที่ผ่านมา ยามเมื่อล้าจากหน้าที่การงานก็มีบ้างที่รู้สึกเบื่อหน่าย ปัญหาที่ดูเหมือนจะไม่มีวันจบสิ้น ทำให้รู้สึกท้อบ้างเหมือนกัน ทั้งที่พยายามปลอบใจตนเองว่าเป็นหน้าที่ที่เป็นเกียรติ์ และเป็นสิ่งที่วัดคุณค่าของตนเอง แต่ความเชื่อมั่นภายในก็สั่นคลอนเหลือกำลัง จนต้องหลบฉากมาไตร่ตรองว่าเกิดอะไรขึ้นในระยะนี้ 
สิ่งที่ผู้เขียนเป็นอยู่ ดำเนินอยู่ อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ผู้เขียนพึงใจอย่างเป็นที่สุด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า สิ่งที่ผู้เขียนคาดคิดว่าจะดีกว่า มันจะดีกว่าจริง สถานการณ์พลิกผันไปตามเหตุการณ์ที่เกิด จะวิเคราะห์กันและฟันธงตรงนี้ว่า สิ่งนั้นย่อมกว่าสิ่งนี้ หรือสิ่งนี้สุดปัญญาจะแก้ไขแล้ว ไม่หรอก.. ผู้เขียนไม่ยอมให้ความรู้สึกนี้มาครอบงำ 
การถอยออกมาหนึ่งก้าวและพิจารณาถึงสิ่งที่ดำเนินอยู่รวมถึงความน่าจะเป็นในอนาคต ย่อมดีกว่ายืนอยู่จุดเดิมและละล้าละลังเคว้งคว้าง หรือทนเดินก้าวไปอย่างไม่รู้ทิศทาง จริงอยู่ที่ว่า การไม่หยุดอยู่กับที่คือสิ่งที่ควรทำ แต่นั่นไม่ใช่คำตอบสุดท้ายว่า การก้าวไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น จะเป็นคำตอบที่ถูกต้อง ผู้เขียนคิดว่า บางทียอมสละเวลาอีกสักนิด ถอยหลังมาอีกสักหน่อย เพื่อที่จะค้นหาวิธีก้าวกระโดด แทนที่จะเดินกระย่องกระแย่งเป๋ออกข้างทาง  
ดูเหมือนว่า..บางอย่างที่รบกวนจิตใจในขณะนี้ บางอย่างที่หนักอึ้งคาบ่าทั้งสองข้าง จะเบาโหวงทันตาเมื่อคิด ขนาดคนเป็นอัมพาตที่เขียนหนังสือชุดประดาน้ำและผีเสื้อ เขายังถอดชุดประดาน้ำที่คลุมร่างเข้าอยู่ แล้วกางปีกโบยบินอย่างอิสระอย่างผีเสื้อ ผู้เขียนเสียอีกที่กระโดดโลดเต้นได้ ทำไมมัวอึดอัดอยู่กับพันธนาการที่ครอบใจอยู่ทำไมกัน