ไม่รักได้ไง...ยัยตัวร้าย

จีจัง

"เฮ้อ..แย่แล้วสายแน่ๆเลย"  มดเดินบ่นพึมพำกับตัวเองในวันเปิดเรียนวันแรกของเธอ ทันใดนั้นเองก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาตกกระทบที่ศีรษะมดอย่างแรง
     "โอ้ยย..เจ็บใครมาเล่นอะไรแถวนี้เนี่ย"มดพูดพลางก้มมองดูสิ่งที่กลิ้งอยู่บนพื้น
      "ลูกบาส"มดร้องออกมาด้วยเสียงมึนงงและอารมณ์เสีย
      "ใช่ก็ลูกบาสดิ คิดว่าเป็นหมีแพนด้ารึไง "เสียงใครบางคนดังมาจากข้างหลังมดจนทำให้มดต้องหันไปมอง และเห็นกลุ่มนักกีฬากลุ่มนึงยืนอยู่และมองดูเธอพลางอมยิ้ม..
       "อะไรกัน..ทำคนอื่นเค้าเจ็บแล้วยังไม่ขอโทษอีกเป็นนักกีฬาภาษาอะไร"
มดตะคอกไปด้วยความฉุน
       "อ้าว...ก็ดันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง แล้วจะมาโทษใครกันล่ะคร้าบบ"
เจ้าของเสียงเดิมตอบกลับมาหน้าทะเล้น
       "เฮ้ย..ไอ้เซนพอเลยๆ"เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาปราม
       "น้องครับไม่เป็นไรใช่มั้ยพวกพี่ต้องขอโทษด้วยนะ"พลันเหลือบเห็นเข็มกลัดที่ติดอย฿บนเสื้อของมด  "อ้าวเป็นน้องใหม่เหรอวันนี้เปิดเรียนวันแรกด้วยสิไม่รีเข้าห้องเดี๋ยวสายนะ" มดรีบยกข้อมือมาดูนาฬิกาทันที
       "เฮ้ยจริงดิสายแล้วขอบคุณค่ะพี่ที่เตือนงั้นเดี๋ยวมดไปแล้วนะ"มดพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ด้วยความเคารพ
ยังไม่จบค่ะเอามาให้ลองอ่านกันก่อน...อ่านแล็วขอความเห็นด้วยนะคะ