น้ำตาหลั่งนั่งซบสงบนิ่ง                                              

จำทอดทิ้งร้างลายอดยาหยี

หัวใจแหลกแตกร้าวเศร้าหลายปี                 

สองปรางที่เคยเห็นซีดเย็นชา

จุมพิตเธอยิ่งเห็นเยือกเย็นกว่า      

จริงดั่งว่าตามทำนายใช่มุสา

ต้องประสบพบเหงาเศร้าโศกา                    

รุ่งทิวาหยาดหยดพลิ้วพรมคิ้วคาง

ยิ่งย้ำเยือนเตือนเรายามเหงานี้                     

สัญญามีเหลือเกินเธอเมินหมาง

แสงสว่างสร้างชื่อนั้นคือนาง                       

ยินเอ่ยอ้างนามเธอเหม่อละอาย

เขาเอ่ยชื่อกานดาต่อหน้าฉัน                        

หูก็พลันยินระฆังลั่นดังหมาย

ฉันสะท้านสั่นจังงังทั่วทั้งกาย                      

เธอวิเลิศเฉิดฉายเมียงมายมอง

หามีใครล่วงรู้เคยคู่รัก                                

ฉันตระหนักเธอดีไม่มีสอง

นานแสนนานในอดีตกรีดทำนอง                  

เกินกว่าร้องเรียกเอ่ยเผยให้ตรม

เป็นความลับอย่างชะงัดเรานัดพบ                

เงียบสงบฉันสะอื้นและขื่นขม

หัวใจเธออาจลืมเรื่อยเฉื่อยอารมณ์                              

จิตเธอก้มรับฉ้อฉลแห่งกลลวง

หากหลายปีต่อไปในภายหน้า                      

เผื่อพบพาอดีตเก่าเคยเฝ้าหวง

จะทักเธออย่างไรในแดดวง                         

น้ำตาร่วงเงียบสงบยามพบกัน

When we two parted

When we two parted

In silence and tears,

Half broken-hearted,

To sever for years,

Pale grew thy cheek and cold,

Colder thy kiss;

Truly that hour foretold

Sorrow to this!                       

The dew of the morning

Sunk chill on my brow;

It felt like the warning

Of what I feel now.

Thy vows are all broken,

And light is thy fame:

I hear thy name spoken

And share in its shame.

They name thee before me,

A knell to mine ear;

A shudder comes o’er me-

Why wert thou so dear?

They know not I knew thee

Who knew thee too well:

Long, long shall I rue thee

Too deeply to tell.      

In secret we met:

In silence I grieve

That thy heart could forget,

Thy spirit deceive.

If I should meet thee

After long years,

How should I greet thee?-                                                                                        

With silence and tears.

(George Gordon Lord Byron, 22 January 1788 – 19 April 1824)

อยากเชื้อเชิญเธอสถิตสู่จิตฉัน

เฉกเช่นกันกับพระเจ้าเฝ้าสถาน

ยามหลงเจิ่นเดินท้อทรมาน

ยินไหว้วานเรียกทัก

     บ้านพักใจ                                 

อยากให้ไนติงเกลอยู่จำเพาะ

สวนอันเหมาะหนึ่งเดียวไม่เที่ยวไหน

เพลงเสรีที่พร่ำเพรียกเรียกกลางไพร

สงวนไว้ฟังสำเนียง

   เพียงลำพัง

อยากให้เธอถูกจำจองเป็นของฉัน

ในเนินถันอันละมุนอุ่นความหวัง

เฉกเช่นเลือดเวียนไหลในชีวัง

แกว่งไกวดังดุจ

                กระดูกผูกกายา                                                          

อยากให้ชื่อของฉันผูกพันรัก

เขียนสลักหลังชีพสิ้นบนหินผา

ตรงส่วนแข็งที่สุดสะดุดตา

คือศิลาอนุสาวรีย์

                หินหัวใจเธอ             

Desire

I wanted to welcome you

into my soul like a god,

lost and road weary

to hear you calling this

            home.

I wanted to restrict

the nightingale to but one

garden. And keep his free

songs for me

            alone.

I wanted you jailed

in my breast as part

of the flow of my blood,

the sway of my

            bones.

I wanted when I died

my name to be carved

on that hardest of monuments

your heart of

            stone.

(Shushanig Gourghenian; Translated by Diana Der Hovanessian)

รุ่งอรุณเหมันต์ยังผันผ่าน

หนาวสะท้านซ่านจิตลิขิตไข

อิงไออุ่นแสงทองผ่องอำไพ

ฟ้าสดใสดุจแก้วแววประกาย

แคฝรั่งพรั่งพรูลู่ลมฉะ

ดุจหิมะประโปรยโรยเป็นสาย

กลีบชมพูขาวสลับระยับพราย

กับพื้นทรายรองรับวะวับวาว

แสงระวีสีเหลืองส่องเบื้องล่าง

ต้องน้ำค้างพร่างพรายบนทรายขาว

ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ทุกครั้งคราว

เริ่มเรื่องราวชีวิตนิจนิรันดร์

หลายผู้คนเคลื่อนไหวพร้อมวัยร่วง

ภาพทั้งปวงบันทึกสำนึกฝัน

จิตรกรดวงจินต์สิ้นทุกวัน

ภาพเหล่านั้นอนันต์ค่ามหากาฬ

ต่างฟู่กันขันสีด้วยชีวิต

หากสัมฤทธิ์คงล้ำค่ามหาศาล

เพียรจากสิ่งเศษเสี้ยวคงเชี่ยวชาญ

เป็นตำนานภาพคิดจิตรกร

เมื่อกาลหยุดฉุดจิตรกรลับ

น้ำค้างซับหลุมศพซบสะท้อน

แคฝรั่งแสงทองต่างกองฟอน

อนุสรณ์นอกนี้...ไม่มีเลย

พฤศจิกายน ๒๕๒๙