สุดสนเท่ห์ดวงดาวราวไฟฟ้าสุริยาเวียนวงให้สงสัยแม้ความจริงอาจเท็จหมกเม็ดในแต่วางใจไม่ฉงนเพราะตนรักDoubt thou the stars are fire!Doubt that the sun doth move;Doubt truth to be a liar;But, never doubt I love.(William Shakespeare, 1564-1616)
หัทยาภาษาชี้ไยซีโร่เพื่อนเป็นโหลรุมรักสมัครหมายคนรักกลอนนอนเปลี่ยวฤๅเดียวดายย่อมขวนขวายขุดคิดประดิษฐ์คำหฤทัยไมตรีแม้ซีโร่ยังผลุบโผล่เพราะงานเร้ายันเช้าค่ำขอบคุณที่เติมเต็มให้เข้มดำเกริ่นลำนำกลอนกาพย์ซาบซึ้งใจหัวใจศูนย์ ศูนย์กลางระหว่างจิตสร้างสรรคิดมิตรใหม่ทั้งไกลใกล้เริ่มจากศูนย์จงนับหนึ่งถึงหทัยก้าวต่อไป สอง สาม สี่ กวีเดินศูนย์หัวใจไมตรีไม่มีจืดยิ่งยาวยืดโยงใยใคร่สรรเสริญกลอนกล่อมเกลาเขลา-ฉลาดฤๅปราชญ์เมินยิ่งชวนเชิญชนอ่านแต่กานท์กลอนศูนย์ความคิดจิตใจยิ่งใหญ่กว่าคือคุณค่าเยี่ยงคำพระธรรมสอนศูนย์ข้างนอกเกินกล่าวไยร้าวรอนอย่าอาทรศูนย์สถิตอนิจจังหฤทัยใส่หนึ่งซาบซึ้งนักดุจเติมรักอาจิณไม่สิ้นหวังแม้ไม่เติมกลับไปเป็นไอดังแต่เบื้องหลังยังคงเข้มเติมเต็มดวง
เธออรชรอ้อนแอ้นแขนเรียวช้อยหุ่นขาวบางร่างน้อยเนียนละหงเขาเคล้าคลึงพึงใจในอนงค์อ้อนโฉมยงประจงจูบลูบไล้คอใต้คางขาวราวนมกลมกระจ่างโอ้ สวรรค์สรรสร้างเปิดทางหนอพร่ำระดมพรมจูบสูบให้พอมิเกินรอเขารู้แหล่งแห่งเปรมปรีดิ์Bliss;Her slender arms, her soft and supple back,Her tapered sides – all fleshly, smooth and white –He stroked, and asked for favours at her neck,Her snowish throat, her breasts so round and light;And smothered her with kisses upon kisses,Till gradually he came to learn where bliss is.(From Troilus and Criseyde, Geoffrey Chaucer, 1340 – 1400, Translated by Alan Bold)
ฉัตรมงคลเลิศล้ำ อำไพยอยศปรากฎไกล ทั่วหล้าอีกองค์ก่อทอใย รักเหล่า นิกรกาลค่อยคืบสืบฟ้า แซ่ซ้อง ครองธรรมถวายรักภักดิ์คุณอบอุ่นเกศปิ่นประเทศชนเชิดประเสริฐล้ำพระเมตตาอารีไมตรีนำนิกรฉ่ำชื่นสุขทุกกาลเทอญ
จะให้ลืมอย่างไรเมื่อใจคิดอยากยลพิศเพียงพักตร์เธอหนักหนาแม้เคยบอกทำใจไร้มารยาแต่อุราซ่อนรักหนักทรวงในมิอาจหักห้ามใจต่อไปแล้วขอน้องแก้วรับรักอย่าผลักไสคิดเสียว่าทำบุญเอื้ออุ่นไอเป็นแรงใจแห่งพี่ชุบชีวาดั่งนกน้อยพบคอนน่านอนพักจึงยากนักจักไกลอาลัยหาเฉกเช่นจิตคิดหวงห่วงสุดายากจะลาลืมร้างเหินห่างกันจักขอซบกับคอนอันอ่อนนุ่มซึ่งโชกชุ่มด้วยเสน่ห์มิเหหันเลิกผกผินบินว่อนจรจรัลเลิกใฝ่ฝันคอนอื่นมาชื่นชมเกรงแต่คอนแกว่งไกวให้ไหวหวั่นสายสัมพันธ์เคยชื่นคงขื่นขมเจ้านกน้อยคงเศร้าเหงาระทมร้าวระบมผกผินจำบินไปมิลืมเลือนจากเธอยังเพ้อพร่ำทุกเช้าค่ำรำพันคิดหวั่นไหวคะนึงนุชสุดหวงยอดดวงใจจะกล่าวไยว่าไม่รัก...ใครจักเชื่อ(๑๘ พฤศจิกายน ๒๕๓๑)
หน้าส่วนตัว
1586
