12 กันยายน 2553 21:56 น.
Pheem
การเกิดแก่เจ็บตายในชีวิต
เป็นลิขิตธรรมชาติวาดสร้างสรรค์
ไม่มีใครอยู่ยงคงกระพัน
สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนผันทุกวันไป
จะหลีกลี้หนีหน้าหากำบัง
อยากจะรั้งฉุดยื้อหรือผลักไส
ทุกชีวิตแม้อึดอัดถูกขัดใจ
มิมีใครหนีได้พ้นสักคนเลย
ต้องแหวกว่ายวนเวียนในวัฏฏะ
หากไม่ละทำจิตว่างมัววางเฉย
ปล่อยกิเลสพูนพอกจนงอกเงย
เพราะไม่เคยปฏิบัติขัดดวงมาน
เกิดแก่เจ็บแล้วตายในที่สุด
แต่ไม่หยุดเวียนว่ายในสงสาร
ด้วยกิเลสเหตุหลักทำดักดาน
ท่องเที่ยวไปในสงสารอีกนานไกล
พุทธองค์ทรงชี้วิถีหลัก
ควรดำเนินตามมรรคจักสดใส
ดับกิเลสเหตุต้องท่องเที่ยวไป
หากดับได้ก็สิ้นสุดหยุดวนเวียนฯ
9 กันยายน 2553 16:21 น.
Pheem
เป็นกลุ่มก้อนสีขาวราวกับนุ่น
วันแดดอุ่นลอยเกลื่อนฟ้าพาสดใส
ด้วยกระแสลมโหมมาพัดพาไป
ดุจคนไกลแผ่นดินถิ่นที่มา
พระพายพัดหมายกล่อมตะล่อมเจ้า
ให้เมฆเมามึนงงหลงทิศา
ด้วยกระแสใดเล่าเข้าพัดพา
นำเมฆาลอยไปจนไกลเกิน
ไกลถิ่นที่เคยอยู่อู่เคยหลับ
จะย้อนกลับคืนหลังยังขัดเขิน
แม้ห้ามใจไม่เตลิดหลงเพลิดเพลิน
แต่ก็ก่อความห่างเหินบนเนินใจ
ห่างสังคมชุมชนคนรู้จัก
ห่างพวกพรรคแผ่นดินถิ่นอาศัย
ญาติและมิตรก็ห่างอย่างอาลัย
คิดถึงไหม? เป็นคำถามตามหลังมา
ท่ามกระแสพลังสังคมใหม่
พัดชีวิตออกไปให้ใฝ่หา
ความสำเร็จความหวังดั่งมนตรา
เปลี่ยนชีวิตคิดไขว่คว้าหาเรื่อยไป
ถึงจุดหมายปลายฝันนั้นหรือยัง
ก่อนภินท์พังด้วยกระแสที่ผลักไส
หรือว่าฝันนั้นยังดูอยู่ห่างไกล
ต้องฝ่าฟันต่อไปเพื่อได้มา
ด้วยกระแสใดเล่าเข้าประคอง
ทำชีวิตให้ถูกต้องลองค้นหา
ช่วยเมฆขาวให้ลอยล่องท่องไปมา
บนนภาแห่งฝันอันกว้างไกล
เมฆบางก้อนกลับหม่นบนทางฝัน
กระแสปั่นจนค่าลดสิ้นสดใส
เปลี่ยนเป็นเทามืดดำถูกนำไป
ทิศทางไหนเพื่ออะไรไม่รู้เลยฯ
หน้าส่วนตัว
1971
