18 สิงหาคม 2549 20:04 น.
White roses
ถึงมีคู่แต่เหมือนอยู่อย่างเดี่ยวโดด
ดุจนักโทษอุกฉกรรจ์หวั่นหลบหนี
ถูกโซ่ตรวนคล้องหัวใจสิ้นใยดี
อยู่ในที่เหน็บหนาวเหงาเหลือเกิน
ไร้แม้เพื่อนคอยเคียงข้างนั่งปลอบขวัญ
หัวใจสั่นซมซานมานานเนิ่น
อยากบินหนีแต่สุดท้ายต้องเผชิญ
ไร้ทางเดินสู่ฟากฝันอันศิวิไล
ยามเสียใจไม่มีไหล่ให้อิงซบ
ไร้คนโอบซับน้ำตาคราร้องไห้
ไม่มีอกอุ่นอุ่นให้หนุนใจ
ต้องเดียวดายอยู่อย่างนี้สักกี่คืน
อยู่ในห้องลำพังอย่างอ้างว้าง
มองหน้าต่างออกไปใจสะอื้น
แม้ยามนอนยังฝันร้ายแทบทุกคืน
ผวาตื่นหัวใจใกล้อ่อนแรง
ยินเพียงเสียงหัวใจที่ไหวเต้น
ดุจดังเช่นเปลวเทียนใกล้อ่อนแสง
ดูริบหรี่กระพริบเหมือนหมดแรง
น้ำตาแห่งความผิดหวังหลั่งออกมา
มีชีวิตเหมือนไม่มีดีตรงไหน
เพราะหัวใจถูกหยามหมิ่นสิ้นคุณค่า
ต้องเจ็บปวดรวดร้าวทรมา
จำซ่อนหน้าเดียวดายในห้องเดิม
18 สิงหาคม 2549 19:39 น.
White roses
ชีวิตฉันแท้จริงยิ่งกว่าหนัง
เพราะผิดหวังต่อสู้บู๊ล้างผลาญ
เรียลลิตี้ของหัวใจยิ่งซมซาน
ทรมานเสียทุกสิ่งยิ่งนิยาย
เคยพบชายหมายมั่นขวัญชีวิต
แต่กลับกลายเป็นอสรพิษมีฤทธิ์ร้าย
ลอบฉกกัดรัดรึงแทบถึงตาย
ตะเกียกตะกายเพื่อหลุดพ้นจากหนทาง
จากบุปผาลาวัณย์อันสวยสด
กลับรันทดเหี่ยวเฉาเขาทิ้งขว้าง
ทั้งกลีบดอกหมองมัวทั่วสารพางค์
ต้องอ้างว้างเหี่ยวโรยอยู่โดยเดียว
เคยระดมกำลังใจกู้ภัยรัก
แต่ลึกนักซากผูกพันอันลดเลี้ยว
ทั้งที่เริ่มต้นฝันมั่นใจเชียว
แต่เศษเสี้ยวความทรงจำทำอกตรม
หรือว่าเคยก่อกรรมข้ามชาติภพ
ถึงจุดจบรักแรมร้างช่างขื่นขม
คนที่ใช่กลายเป็นชั่วมั่วอาจม
มาทับถมชีวิตอิสตรี
สิ่งดีดีเคยให้ไม่คิดหวง
เธอกลับลวงตอกย้ำย่ำศักดิ์ศรี
รักพินาศขื่นขมไม่เหลือดี
ต่อไปนี้ไม่ย่อท้อง้อชะตา
ขอบรรจงเขียนนิยายร่ายชีวิต
เพื่ออุทิศแด่หัวใจเคยไร้ค่า
ก่อนปิดฉากนิยายปรำปรา
ก่อนดวงตาหลับไหลไปนิรันดร์
17 สิงหาคม 2549 21:09 น.
White roses
เมื่อคืนฝัน ว่าเดินไป ในนรก
ทั้งสกปรก ร้อนรุ่ม ดุจเผาไหม้
ทั้งน่ากลัว แต่ต้องเดิน ตามเขาไป
หมาสูงใหญ่ ดั่งภูเขา เฝ้าประตู
มีสามตัว ท่าทาง เหมือนยักษา
ลูกในตา แดงก่ำ ซ้ำยังดุ
กำลังกัด หญิงชาย อกทะลุ
เสียงปุปุ..ุ เดือดนั่น น้ำทองแดง
หมาสามสี ดำแดงขาว เขี้ยวยาวใหญ่
ไล่ขบกัด หญิงชาย อยู่กลางแจ้ง
มีคนนุ่ง จูงกระเบน สีสดแดง
สามง่ามแทง หญิงชาย "ได้แต่มอง"
เขาให้ปีน ต้นไม้ อะไรนั่น
แปลกเหมือนกัน มีหนาม น่าสยอง
คนที่ปีน โดนหนามแทง เลือดไหลนอง
หล่นมากอง กับพื้น แล้วตื่นพลัน
เป็นเช่นนี้ หลายครั้ง ไม่หยุดหย่อน
เสียงอ้อนวอน โหยหวน ชวนใจสั่น
ได้แต่ยืน มองภาพ คนบาปนั้น
สดุ้งพลัน ลืมตา ฮ้า...ฝันไป....
17 สิงหาคม 2549 18:21 น.
White roses
เมื่อคืนฝัน..เห็นจันทรา..ลาลับล่วง
ตกจากห้วง..ท้องนภา..เวหาหาว
ท้องฟ้ามืด..ดำทมิฬ..สิ้นแสงดาว
เหมือนบอกข่าว..ลางร้าย..ในคืนนี้
ไร้แม้เสียง..หรีดหริ่ง..เรไรร้อง
ยินทำนอง..เยือกเย็น..เช่นภูติผี
เสียงหวีดหวิว..คล้ายปีศาจ..ยามราตรี
สุดเหลือที่..สะกดกลั้น..ความหวั่นกลัว
เสียงนกแสก..ส่งสำเนียง..อยู่ใกล้ใกล้
เปลวแสงไฟ..ในตะเกียง..ใกล้สลัว
หัวใจเต้น..หวิวหวั่น..สั่นระรัว
มองถ้วนทั่ว..ทุกที่..ไม่มีใคร
ซุกมุมห้อง..ร้องไห้..ใจแทบขาด
อสุนี..ฟันฟาด..ต้นไม้ใหญ่
เสียงครืนครืน..เปรี้ยงเปรี้ยง..ยิ่งตกใจ
น้ำตาไหล..แสนวิโยค..โชคชะตา
ผวาตื่น..จากคืนฝัน..อันโหดร้าย
แต่หัวใจ..ยังสั่น..หวั่นผวา
อยู่โดดเดี่ยว..เปลี่ยวใจ..ในวิญญา
ต้องซ่อนหน้า..เหน็บหนาว.."เหงาเหลือเกิน"...
16 สิงหาคม 2549 16:12 น.
White roses
ยินสายลม..บรรเลง..เป็นเพลงเศร้า
ทำนองร้าว..ระบม..อกตรมไหม้
สะอื้นครวญ..หวนหา..อย่างอาลัย
ด้วยหัวใจ..ขื่นขม..ฝากลมมา
รำพันว่า.."รักเธอมาก"..จากดวงจิต
อยากแนบชิด..เคียงใกล้..ใจเสน่ห์หา
เป็นรักแท้..รักมาก..จากอุรา
ถึงแม้ว่า..นวลน้อง..เจ้าของมี
ได้ยินคำ..เพ้อพร่ำ..ฉันร่ำไห้
น้ำตาไหล..อกสั่น..แทบขวัญหนี
หัวใจฉัน..ปวดร้าว..เศร้าเหลือดี
ทุกราตรี..หนาวเหน็บ..เจ็บทรวงใน
ด้วยหัวใจ.."ถูกพันธนาการ"..มานานนัก
โดนพิษรัก..หม่นหมอง..ต้องร้องไห้
ร้าวระบม..เกินกว่า..รักษาใจ
แต่เธอไซร้..ช่วยปลอบรับ..ซับน้ำตา
อยากมีรัก..สุขสมหวัง..ดังตั้งจิต
ไม่มีสิทธิ์..แม้เอ่ยคำ..ช้ำหนักหนา
หวั่นวิตก..แสนวิโยค..โชคชะตา
สุดนำพา..หัวใจ..ให้โบยบิน
วาสนา..ฉันน้อย..ต่ำต้อยนัก
ต้องจมปรัก..หวนไห้..ใจถวิล
อยากปลิดชีพ..ให้ล่วงลับ..ดับชีวิน
คงจบสิ้น..เสียที.."หนี้เวรกรรม".....
*******************************************************
พิมพ์บทกลอน..วอนออกไป..ด้วยใจล้า
หยดน้ำตา..ไหลหลั่ง..นั่งร้องไห้
อยากบอกเธอ..ฉันขอโทษ.."อย่าโกรธไป"...
รู้บ้างไหม..ฉันเสียใจ.."ไม่น้อย..ด้อยกว่าเธอ"....
จาก กุหลาบขาว ผู้ไร้ค่า
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1027
