7 สิงหาคม 2545 02:40 น.
AiRGirL
#6666FF = #ม่วง>มีควายอยู่ตัวนึง เมื่อมันรักมันก็รักมาก
มันยอมแม้กระทั่งทุกรู้ว่ามันถูกหลอกมันก็ยอมให้หลอก เพราะรู้ว่ามันรัก
เพื่อคงรักษาสิ่งที่มันรักให้อยู่กันมันนานๆ
อะไรที่มันเห็นมันก็ต้องทำเป็นตาบอด เพื่อความสบายใจ
มันรักจนมันคิดว่าโลกนี้น่าอยู่ มันคงมีความสุขมาก แต่เธอช่วยบอกหน่อยสิว่า
มันผิดอะไร?
วันนี้ ควายตัวนั้นคงรู้แล้วสินะ ว่าโลกไม่ได้น่าอยู่อย่างที่คิด
เมื่อรักมันคือของเล่น เป็นเครื่องมือสร้างความสะใจ มันก็คงไม่โทษใครหรอกนะ
เพราะว่ามันคือ"ควาย"
แต่วันนี้เราเป้นคน คงไม่ต่างไปจากควายโง่ตัวนั้น เพราะมันถูก"สวมเขา"
วันนี้ไม่สดใสเยี่ยงวันวาน
จะต่างกันก็ตรงที่เราทำตาบอดอย่างควายตัวนั้นไม่ได้เท่านั้น
บางทีเธอคงลืมคิดไปว่าโลกนี้มันกลม
บางทีคนที่เธอสัมผัสอาจเป็นคนเดียวกันที่เรารู้จัก
ความบังเอิญย่อมเกิดบนโลกนี้ได้ตลอดเวลา
ความลับย่อมไม่มีในโลก
เรารู้จักกันมาก่อนที่จะรู้จักเธอ แต่เธอพลาด หรือเธออาจจะตั้งใจก็ได้นะ
จริงๆแล้วเราก็ไม่อยากรับรู้อะไรต่างๆ แต่คงเป็นเพราะความบังเอิญ
เจตนาที่เขาบอกเล่ามา คงไม่คิดว่าเป้นคนคนเดียวกัน
เขาคงไม่คิดว่าเรากับเธอจะรู้จักกัน
แต่ก็ต้องบอกขอขอบคุณ
สำหรับ ความรักที่มันสร้างทุกอย่างให้กับเรา
พลังในการดำเนินชีวิต พลังแห่งความหวัง และอีกมากมาย
แต่วันนี้คงไม่มีอย่างนั้นอีกต่อไป
ทุกอย่างคงจบลงแล้วสินะ
ชีวิตคงดำเนินต่อไปอย่างไร้ค่า เยี่ยงคนสิ้นหวัง
ต้องขอโทษนะ ช่วงนี้เราเป็นเช่นนี้
ในเมื่อมันดีไม่ได้ก็ขอให้มันเลวที่สุดเลยแล้วกัน
นี่หรือ ความรัก
นี่หรือที่เขาเรียกว่าความรัก
นี่หรือที่เขาเรียกว่าคนรัก
สักวันเธอคงพบคนที่ดีกว่าเรา เธอคงรู้จักความรักดีกว่าวันนี้
รัก
ควายโง่ที่เคยบูชาความรัก
3 สิงหาคม 2545 00:04 น.
AiRGirL
ในวันที่ท้องฟ้าอบอวลด้วยม่านหมอกสีเทา พายุพัดพาอากาศธาตุ
ให้เสียดสีแตกเป็นประจุอย่างอิสระ หนึ่งมนุษย์บนดาวเคราะห์ดวงเก่า
ยังคงเวียนว่ายอยู่ในกระแสธารแห่งเทคโนโลยีที่ไม่เคยหลับไหล ปีแล้ว
ปีเล่า ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยคิดที่จะหยุด
ณ นาทีหนึ่ง ในช่องว่างของความบิดเบี้ยวแห่งบรรยากาศ เขา
กระซิบถามไวรัสสกปรกข้างกายอย่างสนิทชิดเชื้อ ดังเป็นเพื่อนเก่า
กันมาแต่ก่อนกาล วิถีดำรงอยู่ท่ามกลางกลุ่มก๊าซไซเบอร์สเปซอันเงียบ
เหงาแห่งนี้ มีไว้เพื่อสิ่งใดกัน ?
ตัวหนอนหกขาแสยะยิ้ม
" เพื่อสร้างอดีตให้แก่อนาคตอันมืดมิด... เพื่อค้นหาจุดจบแห่งจักรวาล
และแม้จะรู้ว่าไม่มีวันเจอ...
สักวันหนึ่งข้างหน้า มนุษยชาติจะรู้ซึ้งถึงการดิ้นรนอันไร้ประโยชน์ใน
ปัจจุบัน พวกเขาจะได้ยินเสียบสะท้อนอันโง่เขลาจากอดีตกาล ความคิด
ที่จะครอบครองกำลังจะแตกสลาย
อีกไม่นาน... พวกเขาจะได้รับรู้ว่า แท้จริงแล้วตนเองไม่สามารถควบ
คุมอะไรได้เลย บนโลกแห่งอิเล็คตรอนใบนี้ "
บทความนี้ไม่ได้เป็นเรือจ้าง ที่จะนำพาใครต่อใครไปถึงฟากฝั่งที่
ปรารถนาได้ หากแต่เป็นเพียงแสงจากเทียนเล่มน้อย ที่อาจส่องสว่าง
อยู่ได้ไม่นาน จะเหลือไว้ก็แต่เพียงหยดน้ำตาตามทางเดินอันเงียบเหงาเท่านั้น
หน้าส่วนตัว
1187
