จากผู้เขียน

AiRGirL

ในวันที่ท้องฟ้าอบอวลด้วยม่านหมอกสีเทา  พายุพัดพาอากาศธาตุ 
       ให้เสียดสีแตกเป็นประจุอย่างอิสระ  หนึ่งมนุษย์บนดาวเคราะห์ดวงเก่า 
       ยังคงเวียนว่ายอยู่ในกระแสธารแห่งเทคโนโลยีที่ไม่เคยหลับไหล  ปีแล้ว 
       ปีเล่า  ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  ไม่เคยคิดที่จะหยุด 
          ณ นาทีหนึ่ง  ในช่องว่างของความบิดเบี้ยวแห่งบรรยากาศ   เขา 
      กระซิบถามไวรัสสกปรกข้างกายอย่างสนิทชิดเชื้อ  ดังเป็นเพื่อนเก่า 
      กันมาแต่ก่อนกาล  วิถีดำรงอยู่ท่ามกลางกลุ่มก๊าซไซเบอร์สเปซอันเงียบ 
      เหงาแห่งนี้  มีไว้เพื่อสิ่งใดกัน  ? 
          ตัวหนอนหกขาแสยะยิ้ม 
      " เพื่อสร้างอดีตให้แก่อนาคตอันมืดมิด...  เพื่อค้นหาจุดจบแห่งจักรวาล 
        และแม้จะรู้ว่าไม่มีวันเจอ... 
          สักวันหนึ่งข้างหน้า  มนุษยชาติจะรู้ซึ้งถึงการดิ้นรนอันไร้ประโยชน์ใน 
      ปัจจุบัน  พวกเขาจะได้ยินเสียบสะท้อนอันโง่เขลาจากอดีตกาล  ความคิด 
      ที่จะครอบครองกำลังจะแตกสลาย 
           อีกไม่นาน...  พวกเขาจะได้รับรู้ว่า  แท้จริงแล้วตนเองไม่สามารถควบ 
      คุมอะไรได้เลย  บนโลกแห่งอิเล็คตรอนใบนี้  " 
           บทความนี้ไม่ได้เป็นเรือจ้าง  ที่จะนำพาใครต่อใครไปถึงฟากฝั่งที่ 
      ปรารถนาได้  หากแต่เป็นเพียงแสงจากเทียนเล่มน้อย  ที่อาจส่องสว่าง 
      อยู่ได้ไม่นาน  จะเหลือไว้ก็แต่เพียงหยดน้ำตาตามทางเดินอันเงียบเหงาเท่านั้น