28 ธันวาคม 2550 11:14 น.
Alphilic
เพียงหลับตา น้ำตา พลันรินไหล
เพียงเผลอใจ ใจคิด ถึงเสมอ
ว่าวันใด จะเข้าถึง ใจของเธอ
เพราะวันนี้ ต้องเพ้อ อยู่กับเงา
อยากจะโกรธ จะเกลียด ทำไม่ได้
เพียงแต่นั่ง ร้องไห้ อย่างเหงาเหงา
แค่อยากให้ ใครเห็น ค่าของเรา
ไม่ใช่เอา ไปเปรียบ กับใครใคร
เธอมีฉัน วันนี้ รักฉันบ้าง
ช่วยเปิดใจ ให้กว้าง มองได้ไหม
แม้ไม่ดี อย่างคน อื่นทั่วไป
แต่ฉันมี ความตั้งใจ ที่มากพอ
แค่เธอสูง จนฉัน ไม่อาจเทียบ
แค่ถูกเปรียบ ก็เจ็บ จนใจท้อ
แค่เธอดึง ฉันมา อยู่บนวอ
จะมีใคร ไหมหนอ เข้าใจกัน
แค่เห็นเพื่อน สนิท เดินออกห่าง
มีคนอื่น เคียงข้าง แทนที่ฉัน
แม้อยากเข้า ไปแย่ง คืนมาพลัน
ทำไม่ได้ เพราะฉัน ก็มีเธอ
ฉันกดดัน ฉันเครียด เธอรู้ไหม
ต้องตั้งใจ ฝึกฝน ไม่ให้เผลอ
จะให้เก่ง ให้ดี คู่ควรเธอ
ใช่ว่าเอ้อ ระเหย คอยลอยชาย
ว่าชีวิต ฉันนี่ สบายแล้ว
มีเธอคง ไม่แคล้ว สู่จุดหมาย
ถ้าเธอคิด เช่นนั้น นั่นผิดไป
ช่วยประเมิน ฉันใหม่ นะคนดี
*********************************
27 ธันวาคม 2550 11:39 น.
Alphilic
ยามค่ำคืน ไร้จันทร์ อันเหว่ว้า
คนไร้ค่า อย่างฉัน ก็พลันเหงา
เงยหน้ามอง ท้องฟ้า มีแต่ดาว
วันใดเจ้า ร่วงลง สู่ผืนดิน
เมื่อไม่มี อะไร ต่างสิ่งอื่น
ดูพื้นพื้น ไม่ต่าง จากเศษหิน
แล้วใครเล่า จะมอง ยังก้อนดิน
เมื่อมิได้ โบยบิน บนฟ้าไกล
จากดวงดาว ที่เคย ประดับฟ้า
ร่วงลงมา สู่ดิน รับได้ไหม
จากวันที่ เคยเด่น กว่าใครใคร
วันนี้กลับ เป็นได้ เพียงธุลี
เหมือนครั้งหนึ่ง เห็นฉัน สำคัญยิ่ง
แล้วกลับทิ้ง เดียวดาย อยู่ที่นี่
ลืมความรัก ความหลัง ที่เคยมี
ฉันคนนี้ คงเพียง ฝุ่นละออง...
********************************
26 ธันวาคม 2550 19:05 น.
Alphilic
...ใบไม้...ใบหนึ่ง...พัดโบก...
...ลมโกรก...กราวไป...ไหวไหว...
...ดั่งหนึ่ง...ชีวิต...สู้ไป...
...กับสิ่ง...ใดใด...เข้ามา...
...วันร่วง...ปลิดลง...ลาขั้ว...
...ปล่อยตัว...ปลิวตาม...ยถา...
...ระบำ...บรรเลง...ร่ำลา...
...ดุจอา...กาศคือ...เวที...
...อ่อนไหว...กับสาย...ลมพัด...
...สะบัด...โบกไป...เร็วรี่...
...ก่อนสัม...ผัสพื้น...ปฐวี...
...คือที่...สุดสิ้น...แสดง...
...หนึ่งคน...เกิดมา...ต่อสู้...
...ยืนอยู่...ต่อไป...เข้มแข็ง...
...อย่าได้...ยอมแพ้...โรยแรง...
...ตราบแสง...แห่งชีพ...ยังคง...
25 ธันวาคม 2550 16:28 น.
Alphilic
...เพียงลมโบก...พัดเบา...ให้เหงาจิต...
...ใบไม้ปลิด...ปลิวร่อน...ลงจากก้าน...
...ไผ่ต้นน้อย...ลู่ตาม...อย่างสุดทาน...
...เอนเอียงตาม...ลมผ่าน...ทุกคราไป...
...บางครั้งก่อ...กำเนิด...ให้เกิดเสียง...
...สายลมเพียง...พัดใบ...ให้โบกไหว...
...ชวนใจเศร้า...โศกศัลย์...ถึงคนไกล...
...ว่าวันใด...จึงได้...เธอกลับคืน...
...พายุพัด...กระหน่ำ...ซ้ำลมซัด...
...ต้นไผ่ฤๅ...ยืนหยัด...ไม่อาจฝืน...
...หักลงมา...สู่ดิน...ดั่งกองฟืน...
...ก้มหยิบไม้...จากพื้น...ทั้งน้ำตา...
...นำมาเหลา...ให้เรียบ...ดูงามสวย...
...เจาะรูด้วย...ความคิด...คำนึงหา...
...เสียงจากไม้...เคยเศร้า...เหงาอุรา...
...วันนี้มา...เถิดฉัน...จะเป่าแทน...
...หวังให้เสียง...ขลุ่ยครวญ...ลอยไปถึง...
...ใครคนหนึ่ง...ซึ่งฉัน...เฝ้าหวงแหน...
...เมื่อเราอยู่...ต่างภพ...จบดินแดน...
...ปรารถนา...เหลือแสน...จะพบกัน...
...หากวันใด...ได้ยิน...เพลงขลุ่ยผิว...
...แว่วข้ามทิว...เขาสูง...ดุจความฝัน...
...นั่นคือความ...ในใจ...นับร้อยพัน...
...ที่ตัวฉัน...ส่งผ่าน...มากับลม...
24 ธันวาคม 2550 13:20 น.
Alphilic
ดูเกลียวคลื่น ดั่งกลืนคำ กับน้ำไหล
เอ่ยรักใคร อาจไร้ค่า วาจาฉัน
มอบใจภักดิ์ หมดจักพลี เป็นนิรันดร์
มาผูกพัน มิผันผวน ริรวนเร
หากคลื่นซ้ำ ให้คำซัด พัดพาท่อง
ลอยลิ่วลอง ละล่องรัก ให้หักเห
ลมกระหน่ำ หรือกรรมหน่วง ดวงปนเป
สุดทะเล สิ้นเทรัก ปักหาดทราย
รอรักใคร แล้วไร้คลื่น ดั่งผืนฟ้า
รอเวลา ริว่ารัก จักมิหาย
รอเจอใคร แล้วใจคิด ติดมิวาย
รอเมื่อไร รักไม่เลือน เลื่อนลอยลา
ถึงวันนั้น ที่หวั่นนัก คงจักสิ้น
รักจบดิน ไร้จินต์ใด เกินใฝ่หา
จะยินคำ ใจย้ำความ ทุกยามมา
มอบวาจา หมดว่าใจ นี้ให้เธอ...
************************************
หน้าส่วนตัว
1193
