เพียงออ

Alphilic

...เพียงลมโบก...พัดเบา...ให้เหงาจิต...
...ใบไม้ปลิด...ปลิวร่อน...ลงจากก้าน...
...ไผ่ต้นน้อย...ลู่ตาม...อย่างสุดทาน...
...เอนเอียงตาม...ลมผ่าน...ทุกคราไป...
...บางครั้งก่อ...กำเนิด...ให้เกิดเสียง...
...สายลมเพียง...พัดใบ...ให้โบกไหว...
...ชวนใจเศร้า...โศกศัลย์...ถึงคนไกล...
...ว่าวันใด...จึงได้...เธอกลับคืน...
...พายุพัด...กระหน่ำ...ซ้ำลมซัด...
...ต้นไผ่ฤๅ...ยืนหยัด...ไม่อาจฝืน...
...หักลงมา...สู่ดิน...ดั่งกองฟืน...
...ก้มหยิบไม้...จากพื้น...ทั้งน้ำตา...
...นำมาเหลา...ให้เรียบ...ดูงามสวย...
...เจาะรูด้วย...ความคิด...คำนึงหา...
...เสียงจากไม้...เคยเศร้า...เหงาอุรา...
...วันนี้มา...เถิดฉัน...จะเป่าแทน...
...หวังให้เสียง...ขลุ่ยครวญ...ลอยไปถึง...
...ใครคนหนึ่ง...ซึ่งฉัน...เฝ้าหวงแหน...
...เมื่อเราอยู่...ต่างภพ...จบดินแดน...
...ปรารถนา...เหลือแสน...จะพบกัน...
...หากวันใด...ได้ยิน...เพลงขลุ่ยผิว...
...แว่วข้ามทิว...เขาสูง...ดุจความฝัน...
...นั่นคือความ...ในใจ...นับร้อยพัน...
...ที่ตัวฉัน...ส่งผ่าน...มากับลม...