21 มีนาคม 2546 09:49 น.
andaman
ยืนอยู่เดียวดายใต้เงาจันทร์
เพียงภาพฝันวันวานสะท้านใจ
หนีความจริงมาอยู่จนแสนไกล
แต่อย่างไรใจก็เจ็บเหมือนอย่างเคย
ต่อจากนี้ไปท่องเอาไว้ไม่มีเธอ
แล้วอย่าเผลอเรียกหาเวลาเหงา
จำไว้นะเราต้องอยู่กับตัวเรา
เธอรักเขาไม่ใช่เราเข้าใจไหม
ดีแล้วล่ะที่เธอไปอยู่กับเขา
ได้เรียนรู้ความเหงาเป็นเช่นไร
ท่องเอาไว้แล้วก็จำให้ขึ้นใจ
เขาจากไปเพราะใจหมดรักเรา
13 มีนาคม 2546 14:45 น.
andaman
เพราะวันนี้ไม่มีเธออยู่ข้างๆ
จึงรู้ว่าความเหงาอ้างว้างเป็นเช่นไร
ที่เคยคิดว่าไม่จำเป็นไม่ใส่ใจ
เปล่าเลยฉันทำไม่ได้รู้มั้ยเธอ
กลัวนะ...กลัวว่ารักจะจากไม่กลับคืน
กลัวนะ...กลัวว่าทุกๆคืนอยู่เดียวดาย
กลัวนะ...กลัวว่ารักของเราจะกลับกลาย
กลัวนะ...กลัวว่าไม่เหมือนดั่งที่หมายให้ปวดใจ
13 มีนาคม 2546 14:44 น.
andaman
เพราะวันนี้ไม่มีเธออยู่ข้างๆ
จึงรู้ว่าความเหงาอ้างว้างเป็นเช่นไร
ที่เคยคิดว่าไม่จำเป็นไม่ใส่ใจ
เปล่าเลยฉันทำไม่ได้รู้มั้ยเธอ
กลัวนะ...กลัวว่ารักจะจากไม่กลับคืน
กลัวนะ...กลัวว่าทุกๆคืนอยู่เดียวดาย
กลัวนะ...กลัวว่ารักของเราจะกลับกลาย
กลัวนะ...กลัวว่าไม่เหมือนดั่งที่หมายให้ปวดใจ
13 มีนาคม 2546 14:44 น.
andaman
เพราะวันนี้ไม่มีเธออยู่ข้างๆ
จึงรู้ว่าความเหงาอ้างว้างเป็นเช่นไร
ที่เคยคิดว่าไม่จำเป็นไม่ใส่ใจ
เปล่าเลยฉันทำไม่ได้รู้มั้ยเธอ
กลัวนะ...กลัวว่ารักจะจากไม่กลับคืน
กลัวนะ...กลัวว่าทุกๆคืนอยู่เดียวดาย
กลัวนะ...กลัวว่ารักของเราจะกลับกลาย
กลัวนะ...กลัวว่าไม่เหมือนดั่งที่หมายให้ปวดใจ
3 มีนาคม 2546 14:16 น.
andaman
ส่งเธอขึ้นรถไปใจก็สั่น
ทั้งยังหวั่นกลัวเธอไปไม่กลับมา
ยังส่งยิ้มทั้งที่แก้มแต้มน้ำตา
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอ
อยากบอกว่ารักเธอแต่ไม่กล้า
ใจมันล้าเธอรู้มั้ยช่างยากเย็น
อยากเมินหน้าทำเป็นว่าฉันไม่เห็น
สิ่งที่เป็นจริงๆว่าต้องแอบเช็ดน้ำตา
หน้าส่วนตัว
1282
